Basın Başvuruları

Utandırıcı bir hastalık haline gelmişti artık bu mutsuzluk. Bir taş kadar mutsuzdu. Hayır, bir taştan daha mutsuzdu, zira kimse taşları terk etmez ve taşlar ölmezdi. Ama o terk edilmişti, değersiz bir eşya gibi fırlatılmıştı bir kenara. Ya ölüm?? Sürekli daha aşağılara iniyordu ve geri sıçramak için basacak bir zemin bulamıyordu. Denemiyor muydu ki? Ama ertesi gün aynı rezalet yeniden başlıyordu. Bir cin cüceden farksız gibiydi bu haliyle. Belki de ağır bir depresyondaydı. Ama neydi bu tepki, herkes böyle zamanlarda mutsuzluk sokağında kaybolmaz mıydı? Aynanın karşısında yere çökmüştü ve nefretle bakan gözlerin eşlik ettiği hayal kırıklığıyla yorulmuş bir yüzle karşı karşıyaydı. Kısır bir döngü çerçevesinde sürdürüyordu yaşamını. Zincirden bir parça kopsa dünyanın sonu gelecekti sanki. Suçlu hissediyordu Brigitte kendini. Başka suçlayacak biri var mıydı sanki? Kurbanın ipini çekmeye hazır cellât misali, geriye doğru sayıyordu onun hayatını çekip almak için.

Gök yüzündeki bulutlar gecenin koyu karanlığında pamuksu beyazlığından sıyrılıp lacivertimsi bir renge bürünmüştü.Henüz dolunaya tamamlanmamış ay her zamanki gibi gökyüzü denilen sarayında tahtına oturmuş bütün ihtişamiyle Brigitte’ye bakıyordu. Bazen camı açıp kendini düşen kar tanelerine eşlik etmek için aşağı bırakmak ne kadarda güzel olurdu. Hayata karşı bir boş vermişlik, yenilmişlik içindeydi. Sonu olmayan kapkaranlık bir yoldaydı, çıkış aramıyordu. İçinden bir ses çıkışın nerde olduğunu bilse de yine boşunaydı! Nereye giderse gri bulutları da sürüklüyordu peşinden. Zaten güneş bir onun içine doğmuyordu nedense. Nedense??

Huzursuzca aynanın karşısından kalkarak onun için köle yemeğinden farksız olan öğlen yemeğine gitmek için saçlarını topladı. Artık şu yerden kurtulmak istiyordu ama nasıl. Daha 12 yaşındaydı ve gideceği yada saklanacağı hiçbir yer yoktu. Terliklerinin çıkardığı sesle yatak ve diğer demir eşyalardan oluşan yatakhanede ilerliyordu. Birden gözü gelen mektupların arasında kırmızı mühürlü bir mektup dikkatini çekti. Ona olmayacağı kesindi. Kendini bu hapishanede bulduğundan beri ona hiç mektup gelmemişti fakat içinden bir ses mektubun onun olduğu konusunda ısrar ediyordu. Kendisine gelmese bile kırmızı mührü yırtıp içindekileri okumak için can atıyordu. Bulunduğu yerde kimsenin olmadığından emin olmak için çevresini gözetledikten sonra mektubu aldı. Kendisine miydi gerçekten. Brigitte kendi ismini okuduktan sonra doğru olup olmadığını kontrol etmeden mektubu yırttı. Hızlıca gözlerini kağıtta gezdirerek yazıyı defalarca okudu. İşte bu bir çıkış yoluydu. buradaki zavallılardan bir farkının olduğunu biliyordu. Bütün o yaptığı şeylerin gerçek olduğunu da..

Hogwarts denen yerin neresi olduğunu bilmese de hiç uğranmayan bir yer olan kütüphaneden kendisi ile yada kendisinin içinde bulunduğu büyücüler dünyası ile ilgili okuduğu şeylerden bir okul olduğunu biliyordu. Bu zamana kadar ne kadar kendisinden emin olamasa da şimdi mektubu elinde tutuyordu. Sonunda ne olacağını bilmeden hızlıca eşyalarını toparladı. Kütüphaneden ödünç aldığı ve içinde büyücülerle ilgili tezlerin olduğu kitapları, hiç görmediği ailesinin ona bıraktığı ve Brigitte’nin hiç içine bakma değerini bulmadığı tahta işlemeli kutuyu ve azda olsa beğendiği birkaç kıyafeti çantaya tıkıştırdı. Umutsuzca yatakhanenin penceresinden alt kattaki holün çatısına ayağını attı. Onu bu halde görecek biri olsa çok fazla başına bela almış olurdu fakat o bir büyücüydü. Kimse ona yaklaşamazdı artık. Kızıl saçları hafif esen rüzgarda sallanırken dengesini kurmaya çalışarak çatıda yürüdü sonunda oturdu ve aşağı atladı. Bileği acımış olsa da buradan kurtulmanın sevinci onu yürümesi için tetikliyordu. Çantasını kollarına geçirdi ve olabildiğince hızlı koşmaya başladı. Hiçbir zaman çıkmadığı bu yetimhanenin uzun duvarlarına ve demir parmaklıklı kapısına tekrar baktı ve boyutundan baya bir uzun olan kapıyı açarak koşmaya başladı.

Yatakhaneden çok uzaklaşmıştı. Peki şimdi ne olacaktı? Aklında buradan ayrılmak varken bu kısmı hiç düşünmemişti. Cebinden ona gelen mektubu tekrar okudu. Evet Hogwarts’a kabul edilmişti orası tamamdı fakat şimdi ne yapacaktı? Hiç olmadığı kadar çaresiz olduğunu kabullenerek kaldırıma oturdu ve ona doğru bir sinek kanadı çırpılması kadar hızlı gelen ve onu şaşkınlıklar içerisinde bırakan mavi otobüse bakakaldı. Buda büyücülerin işiydi elbette. Düzensiz giyinimli garip bir adam basamaktan inerek kendince konuşmaya başladı ve konuşması ittiğinde Brigitte’nin çantasını kaparak içeri geçti. Brie’de çaresiz onu takip etti. Dışarıdan göründüğü kadar küçük olmayan otobüsün içinde yürürken kendine bir yer seçti ve kararmak üzere olan havayı incelemeye başladı. Herhalde şu anda ondan başka yapılacak bir şey yoktu. Yetimhanedeki cadılar onun kaçtığını öğrenince ne yapacaklardı acaba. Brie onların şaşkın ve bir o kadarda kızgın yüzlerini aklına getirdikçe sinsi sinsi gülümsüyordu.

-Düşüncelerinizi böldüm ama nereye gideceğinizi söylemediniz.

Brigitte irkilerek camda yansımasını gördüğü görevliye doğru döndü. Bu otobüse binmek o karanlık ve soğuk kaldırımdan kurtulmak için doğru bir adımdı fakat bundan sonrası arapsaçı gibiydi. Karşısındakine karşı bilmemezlikle karışık bir hareket sergilerken karşısındaki durumu anlamıştı ve konuşmaya hazırlanırken Brigitte

-Ee.. Ben.. Ben evet büyücüyüm vee..ee

Biraz duraksamadan sonra cebindeki kabul mektubunu çıkartarak gösterdi ve

-İşte buda kabul mektubum..

Brigitte hafifçe sırıtarak durumdan kurtulduğunu düşündü. Ama hala nereye gideceği hakkında bir fikri yoktu.

-Gideceğiniz bir yer yoksa sizi Çatlak Kazan’a bırakabiliriz.

Brigitte hatırlamış gibi yaparak kafasını evet anlamında salladı. Kafası uçan bir arının kanadı kadar hızlı çalışıyordu. Çatlak kazan denen o yere vardıklarında yırtması gereken bir durum daha oluşacaktı. Ama bugünün şanslılığıyla ondanda kurtulacağından emindi.

Sarsıntılı bir duruştan sonra çantası sırtında otobüsten indi ve karanlık sokakta bir arkaya bir öne baktı. Ve ona doğru gelen siyah, uzun ve düz saçlı kadınla karşı karşıya kaldı.Brie’nin konuşmasına izin vermeden karşısındaki sevimli görünmeye çalışan kadın söze başlamıştı bile.

-Brigitte Felicia MAGUİRE.

Brie sessizliğini korurken karşısındaki konuşmaya ısrarlı gibi görünüyordu.

-Hiçbir zaman zekandan şüphe etmemiştim zaten. O yüzden seni burada beklemeyi tercih ettim, buraya gelmeyi başaracağını bildiğim için.. Benim kim olduğumu ve özellikle kendinin kim olduğunu merak ettiğini çok iyi biliyorum. Ben Meredith.. Biliyorum bu anlattıklarım seni çok sinirlendirecek fakat başında kimsenin olmamasını istemezlerdi. Sanırım içinden kim diye soruyorsun; beni annenle baban görevlendirdi. Sanırım şimdilik yeterli. Dahasını içerde bir şeyler içerek konuşalım ne dersin?

Brigitte içinde oluşan nefreti bastırmaya çalışarak omzuna el atan Meredith’in elini çekerek önden içeri girdi. ‘’Annemle babam mı görevlendirmişler hem de yalnız kalmamam için öylemi..Ne kadarda iyi düşünmüşler!!’’ Brigitte nefretini kusmamaya çalışsa da içinden düşündüklerini kimse engelleyemezdi…