Basın Başvuruları

Ağaçlardan dökülen yapraklar, yerde bir bütün oluşturmuşlardı adeta. Sapsarı, altın gibi saçları beline kadar uzun kız ise boş boş turluyordu sokakları. Üzerinde, yırtık yeni model bir jean ve sıradan bir t-shirt vardı. Güzel görünmeye eskisi kadar önem vermiyordu Penny. Onun için sıradan şeyler bile güzel gözükmeye yetiyordu. *Ee, ne giysem yakışıyor.* Bunu söylemeye ne kadar inanamasa da,Hogwarts'ı özlemeye başlıyordu. Sonuçta altı senenin hatrı vardı. Yedinci ve son senesini de mutlu bitirmek istiyordu. Kabullenemese de, en az kendi evi kadar çok seviyordu Hogwarts'ı. Tek şikâyeti; Gryffindor'lulardı. O da zaten tipik bir kavgaydı, Gryffindor'lular için de aynı nefretin geçerli olduğundan emindi. Sonbaharın ortasındaydı, Londra. Evde oturmaktan sıkılmıştı galiba. Babasının ve annesinin şımartmaları, onu artık bayıyordu. Büyüdüğünü kanıtlamak istiyordu. Belki de ara sıra, evden kaçışlarının temel sebebi de buydu. Artık özgür olduğunu kabullendirmek... Zaten on yedi yaşına gelmişti, Hogwarts'ın bitmesine ne kalmıştı ki? Ama lanet olsun ki,annesi ve babası bunu anlamamak için kendilerini zorluyorlardı sanki. Onun istediği özgürlüktü, başına kötü ne gelebilirdi ki? Artık, güçlü bir cadıydı. İstediğine ulaşacaktı, bunu şartlamıştı kendine. Bu düşüncelerle aynı sokaktan, iki kere geçtiğinin farkına varan Penny rotasını Üç Süpürge'ye çevirdi. Baştan beri, gitmek istediği yer orasıydı. Buna rağmen düşünceleri, onu çok meşgûl etmişti. Büyüdüğünü kanıtlayabileceği, önemli yer; Üç Süpürge. Gerçi, annesiyle babası içtiğini görürse kesinlikle arkadaşlarıyla buluşmasına bile izin vermezdi. Bu yüzden gidip de; Anne, ben Üç Süpürge'de bira içip,geliyorum. demesi sadece büyük bir saçmalıktan ibaretti. Kapı, bütün gıcırtısıyla açıldıktan sonra, yavaş adımlarla bar kısmına yöneldi Penny. Garsona kafasını hafifçe çevirdi, ardından kısık bir sesle konuşmaya başladı; "Uhm, şey. Bir ateş viskisi. Evet, evet ateş viskisi." Sesi o kadar kadifemsi çıkmıştı ki, kendi bile şaşırmıştı. Adamın, garip bakışlarına mâruz kaldıktan sonra, kafasını indirdi. Ayakkabılarını inceliyordu. *Ah, salak mısın Penny? Kendine gel.* Kafasından garip garip cümleler kurarken, bir yandan da garsonun, içkisini önüne koymasını bekliyordu masumca.
Garson, bir süre sonra Penny'nin başında dikilmeye başladı. Üstelik, istediği viskiyi bile getirememişti hâlâ. Penny de doğal olarak bundan rahatsız oldu ve rahatsız ses tonuyla konuşmaya başladı; "Ne? Ne bakıyorsun? Daha bir viski bile getiremedin ve tek işin bön bön bakmak. Sen nasıl bir barmensin? Gerzek!" Penny, küfür yağdırmaya devam ederken, adamın önüne iki tane viski getirmesiyle sustu. Birinci viski, istediği viskiydi. Peki, ikincisi? Geç kaldığı için, bir özür tarzı bir şey miydi bu? Öyle olduğunu hiç sanmıyordu ama yine de kafasını nazikçe, yukarı aşağı salladı. Bakışları, biraz öncesine nazaran daha masumdu ve yüzündeki gülümseme daha belirgindi. Adamın tekrar konuşmasıyla, hafifçe kafasını kaldırdı. "Mm, şey. Yine azarlamayacaksanız, bir şey diyeceğim." Penny, bu sözlerin üzerine kahkahayı bastı. Kendini büyük sanan biri daha... Bu duyguyu hissetmek, çok güzeldi. Biraz daha dalga geçmek, pek fena bir fikir gibi değildi. "Çabuk söylemezsen, azar nedir asıl şimdi göreceksin." Adamın yüz ifadesi, ortama iyice komiklik katıyordu. Korkmaktan çok nefret yüzündeydi. Penny ise gülmekle yetindi. Adam, kısık bir sesle konuşmaya başladı. "İkinci viskiyi, şu arkadaki masada oturan adam yolladı."

Sarı saçlı kız, kafasını arkaya çevirdi ve arka masadaki adama -çocuk desek daha iyi olurdu- baktı. Yüzünü, saçma bir ifade esir aldı. Viski yollamasındaki amaç neydi? Gözü, bir yerden ısırıyordu ama Hogwarts'tan mı emin olamadı. Düşündü, düşündü... Yine de gereksiz düşünüyordu, Hogwarts'ta onu sadece Slytherin ilgilendiriyordu -istisnalar dışında-. Bu çocuk,kendine istemeden Penny'e yolladıysa bir Slytherin olamazdı. Çünkü, Slytherin'de 'centilmen' veya 'hanımefendi' diye nâzik kavramlar yoktu. Onlar,ukâla ve bencildiler. Sanki dünya,etraflarında dönüyormuş gibi... Çok düşündüğünü farketti, bu biraz zaman almıştı. Şu an,viskisini bitirmek istiyordu. Viskisini bitirdikten sonra, bu işin icâbına bakabilirdi. Dikti kafasına viskiyi hızlıca. Boğazından geçerken verdiği yanma hissi çok hoştu, bu acı bile ona süper geliyordu. *Mazoşist mi oluyorum ne?* Bardağın bittiğini farkedince, en başta yüzü ekşidi. Ardından bar taburesinden indi ve elindeki diğer viski bardağıyla çocuğun yanına ilerledi. Amacı, tabiiki de viski için teşekkür etmek veya eşlik etmek değildi. Ne yapacağını, o da bilmiyordu. Sadece zamana bırakmıştı. Hogwarts'ta değildi. Yapacağı şey için yargılanmayacaktı o yüzden. Çok geçmeden, çocuğun yanına ulaştı. Yaptığı ilk iş, dudaklarını ısırmak oldu. Gerçi, çocuğu tam süzmeye zaman kalmadan, elindeki bardağı çocuğun kafasına boşaltmıştı bile. Gıcıklık doğasında vardı. Ciddi bir ses tonuyla -zor da olsa- konuşmaya başladı. "Sadece bilin diye söylüyorum. Kendi viskimi kendim alacak kadar param var. Bundan hiç şüpheniz olmasın."

Çocuğun yaptığı tavırlar, Penny'i kahkahalara boğuyordu adeta. Çocuğa küçümseyen bakışlar atıp, gülmeyi aynı anda yapıyordu. Çocuğun yüzündeki sinirli ifade, git gide korkunçlaşıyordu. Penny'nin gülüşü ise daha da şiddetleniyordu. Kurtla kuzu gibiydiler, ama bu sefer farklıydı. Kurt Penny'di. Çocuk sinirle, ellerini ittirdi. Ardından şapkasını, kafasına yerleştirdi. Penny'e kötü bir şekilde baktıktan sonra, yanına yaklaşıp kulağına birşeyler fısıldadı. "Okulda görüşürüz." Penny, gülme krizine girmemek için kendini zor tutuyordu, hatta krize girmişti. Gülümsemesini engellemeye çalışarak, kısık bir sesle konuştu. "Hıhı, evet canım bekliyorum." Ardından tekrar kahkahalara boğuldu, çok sinir bozucu olduğunu biliyordu. Kendini birşey sananlara karşı ekstra gıcıklık çok iyi gidiyordu. Penny bunları dedikten sonra, çocuk iyice bozulmuş olmalıydı ki bir omuz atarak yanından uzaklaştı. Uzaklaşmak sadece korkakların işiydi ancak kaçmayı becerebilirdi Penny'e göre. Çocuğun, kapıya doğru ilerlediğini farketti Penny. Sadece gülümsedi. Çıkarken söylediği şeylere kulak vermeden,bara tekrar döndü. Garsonun bön bön bakışlarına kabaca cevap verecekti. "Hadi gerizekâlı, zevkini beklemiyorum." Adam, hiç kimseye beslemediği nefreti Penny'e beslemişti. Penny ise buna üzülmek ne kelime,haz alıyordu adeta. Gülümsedi tekrar, bu gülümseme az öncekine nazaran daha psikopatçaydı. Adamın viskisini doldurmasını dikkatle izledi.

Mavi gözlerini aralayarak,yataktan doğruldu genç kadın. Uyumak ona her ne kadar zor gelse de Hogwarts,onu bu tempoya çoktan alıştırmıştı. Eviyle,Hogwarts'ı bir tutuyordu bazen. Bu,ona bile garip gelse de alışıyordu sanki. Sade bir tokayla tutturduğu,ipeksi saçlarını saldı. Ardından banyoya girip,bronz tenini sıcak suya bıraktı. Yarım saat sonra,başına havluyu sarmış ve üstünü çoktan giyiniyordu bile. Kısa ve turuncu bir elbise tercih etmişti. Turuncu her zaman,bronz tenini hoş gösterirdi. Hoş,bir şizofren güzelliğe önem vermezdi ama Giselle iyileşiyor gibiydi. Kendine gel Giselle,sen ölene kadar böyle kalacaksın. Böyle,hep böyle... Bazen,aklıyla konuşuyordu. -Nasıl saçma bir cümleydi bu böyle?- Cümle kadar,Giselle'nin kişiliği de saçmaydı. Ne zaman kurtulacaktı bu saçma hayattan,o da bilmiyordu. Bir düşünceden sıyrıldığında,başka bir düşünce takılıyordu aklına. Yine öyle olmuştu,canı dışarı çıkmak istiyordu. Hazır elbisesi üzerindeyken,çıkmak işine geliyordu. Asasının yardımıyla,siyah topuklu ayakkabılarını önüne çekti ve ayağına geçirdiği gibi Hogsmeade'e cisimlendi. Nereye gideceği hakkında hiç fikri yoktu,gözüne çarpan ilk yere gireceğine emindi. Öyle oldu,Café Nightmare tabelasına gözü takıldı ve içeride buldu kendini. Barda birilerini gördü,sohbet etmek istemediği için barın arkasına ilerledi. Siyah puflar ilgisini çekmişti. Elbisesinin eteğine dikkat ederek,oturdu bir pufa. İçine çöktüğünü farkedebiliyordu. Çok yumuşaktı bu puflar,ilk defa elma şekeri yiyen bebek misâli güldü. Garsonun yanına çabuk gelmesini istiyordu. Üç Süpürge gibi yavaş işletilen bir yer olmamasını umdu buranın. Çok beklemeden garson yanına gelince,içi rahatladı. Her zamanki gibi rahat bir gülümseme yüzünü kapladı. Kısık bir sesle konuştu. "Uhhm,şey. Galiba bir viski iyi olacaktır. Buzlu olursa gerçekten iyi olur." Çok geçmeden,adam kafasıyla onaylayıp yanından ayrıldı. Giselle ise gülümseyip,viskinin gelmesini bekledi. Üç Süpürge'nin viskisi kadar güzel olmayacağını biliyordu ama orada pek iyi anıları olduğunu söyleyemezdi. Belki de burası,yeni mekânı olurdu. İki gün önceye nazaran,çok normal olduğunu farketti birden. Bunun,gün içinde de sürmesini umdu. Gözü hala garsondaydı.

***
Garsonun,içkisini getirmesini hâlâ bekliyordu Giselle. Duyduğu ayak seslerinden,garsonun geldiğini anladı -sandı- ve kafasını kaldırdı. Karşısında,garsondan çok daha mükemmel bir varlık duruyordu. İnsan olup,olmadığını anlamak zordu. İnsan olamayacak kadar yakışıklıydı. Sanki,insan dışı bir varlıktı. Bunun düşüncelerine dalmışken,bakışlarının fazla süzücü olduğunun farkındaydı ama umrunda bile değildi. Mavi gözlerini,hafifçe kırptıktan sonra başını sarstı. Giselle öyle bakmanın hoş olduğunu düşünse de bakılmanın hoş olmayacağını anlayarak başını yere indirdi. Aklında ise hâlâ adamın etkileyici görüntüsü vardı. Gözlüklerini çıkardığında,delici gözlerini görmüştü Giselle. Aklından o görüntüler çıkacak gibi değildi. Muhtemelen,bütün gece rüyasında o adamı görecekti. Ah,neden bu kadar şıpsevdiyim? Adamın sesiyle,kafamı kaldırdım. Dayanmalıydım. "Merhaba. Bu güzel bayana eşlik edebilir miyim?" Güzel bayan mı? Giselle mi? Ona böyle hitâp edilmeyeli,o kadar çok zaman geçmişti ki... Bunu duymak,yüzündeki silik gülümsemeyi belirginleştirmişti. Düşünmeden,ağzından kelimeler döküldü. "Güzel mi? Ben mi?" Yanaklarımın kızardığından emindim. Ah ne güzel,bir utangaç olmam eksikti. İçinden,yaklaşık yüz kere küfürler yağdırdı. Niye hep böyle oluyordu? İstemediği şeyleri yapmasa olmaz mıydı? Biraz toparlaması gerektiğini anlayıp,yeniden konuşmaya başladı. "Ah,pardon. Çok kaba olabiliyorum bazen. Merhaba diyecektim." Biraz toparlamıştı ama yine de tatmin olmamıştı. Daha da batırmamak için sustu ve adamın konuşmasını beklemeye başladı. Bekleyiş uzun sürmedi,adam elini uzatmış ismini fısıldamıştı bile. "Robert." Ah,ne kadar güzel bir isim. En azından kendisi kadar. Yine her zamanki aşk krizlerini yaşıyordu. İstemeden oluyordu bunlar,kendini zor tutuyordu şu an. Daha beklememesi gerektiğini anlayıp,adamın elini nazikçe sıktı. O soğukluk... Adamın buz gibi eli,Giselle'nin içini ürpertmişti. Yine de bunu bardağın elinde yapmış olabileceğini düşündü ve umursamadı. Tatlı bir sesle ismini söyledi. "Giselle." Biraz geç kaldığının farkındaydı ama adam bunu olağan karşılamalıydı. Sonuçta her kız,ona sarkıntılık yapabilirdi. Adamın gözlerine bakarken -kaybolurken desek daha doğru- duyduğu ayak sesleriyle,kafasını çevirdi. Garson viskisini getirmişti. Sonunda! Bakışlarını biraz daha yumuşatıp,viski bardağını eline aldı. "Teşekkür ederim." Adamın,garsona fısıldadığı şeyi duymaya uğraşmamıştı. Şu anda viskisine dalmıştı denebilirdi. O muhteşem tat,onu hep büyülerdi zaten. Hatta 'alkolik' tabiri Giselle'ye tam oturuyordu. Adama bakmaktan çekiniyordu. Neden böyle davrandığını bilmiyordu ama böyle davranıyordu işte.
***
Giselle,neden çekindiğini anlayamamıştı hâlâ. Aklında adamın gözleri varken,normâlde o gözlere bakamıyordu. Aklındaki simsiyah gözlere,bir kere daha bakabilmek için kafasını kaldırdı. Gözler,bal rengine dönmüştü. Giselle,o gözlerin siyah olduğundan emindi. Aklı karışıyordu,bu kadar aksilik tesadüf olamazdı ya? Yine de bunları aklından silip,gözlerini adamın gözlerine bıraktı. Şu anda adam gözünde çok fazla çekiciydi. Aşka inanmadığı için tutuyordu kendine. Sıradan,anlık âşık olmaları ona acıdan başka birşey kazandırmamıştı. Bütün duyguları yok etmişti. Yani,öyle sanıyordu Giselle. Bakışlarını çekinerek de olsa,adamın üzerinde gezdirebiliyordu. O muhteşem sesle birlikte,kulakları bayram etti. "Senin gibi güzel bir cadının yalnız olması beni çok şaşırttı doğrusu... Ya ben çok şanslıyım ya da diğer erkekler aptal!" Giselle'nin suratı,az önceki gibi kıpkırmızı olmuştu. Neden bu kadar utanıyordu bilmiyordu,belki Hogwarts'tan beri kimseyle çıkmadığındandı bu. Yine de bunun aşk olduğuna inanmıyordu. Sadece biraz iltifattı,her erkeğin amacı aynıydı. Ah,aptallar! Viskisini biraz daha yudumlayıp,o enfes tadın boğazını yakmasını bekledikten sonra konuşmaya başladı. "İkinci seçenek daha mantıklı galiba. Şanslı olan kesinlikle benim." Ne demişti yine? Her zamanki gibi,bir çuval inciri berbat etmekte üstüne yoktu. Herşey güzel gidiyorken,neden saçma sözlerle batırıyordu herşeyi? Unutmaya çalışıyordu ama bunu adamın unutmayacağını biliyordu. Çareyi yine viskiyi yudumlamakta buldu. Gözlerini kaçırmaya yine başlamıştı. Ardından,adamın konuşmasını beklemeden ağzından kelimeler dökülmeye başladı. Zaten,iş işten geçmişti. "Ya,şey... Yanlış anlama,off!" Daha sonra,çenesini kapatmanın en iyi karar olduğunun farkına varıp susmaya çalıştı. Eli alnındaydı,ikide bir vurup duruyordu.
***
Giselle,sürekli gözlerini kaçırıp çareyi viskide bulduğu için viskisi bitmişti. Kendisi söylemeden,Robert garsona içkilerini tazelemesini söylemişti bile. Giselle'nin yüzündeki silik gülümseme varlığını sürdürmeye devam etti. Bakışlarını,bardağa yönlendirebilme şansı olmadığından Robert'a çevirdi. Yanına biraz daha yaklaştığını farketmişti. Merakla bakıyordu,ne olacaktı? Kafasını aşağı eğdi. En azından,Robert'in çenesinden tutmasına kadar. Ve bir de ardından,dudaklarında Robert'ı hissetmesine... Böyle bir şeyin olmasına inanamamıştı. Onu,deli gibi istediği ayrı bir gerçekti ama bu... İnanılmaz garip gelmişti. Evet,bunu istiyordu ama gözlerini hâlâ kaçırıyordu. Gerçekten utanmıştı. Dudakları birbirinden ayrılınca,burun buruna değiyorlardı. Robert usulca fısıldadı. "Benden bu kadar çekinme lütfen." Giselle,bunun üzerine gülümsedi. Çekingen bir kişiliğe sahipti,en azından erkeklerin yanında. Ama bu sefer,Hogwarts'takinden bile farklı hissediyordu. Gerçekten aşık olmuş olabilir miydi? Emin değildi,yine de kısık bir sesle konuştu. "Denerim." Ardından tekrar bir gülümseme yerleşti suratına. Robert'in eli,yüzünde geziniyordu. Eli buz gibiydi. Bunu hissediyordu. Gerçekleri öğrenmeliydi ama önce... Eğlence! Ellerini adamın boynuna dolayıp,hızlıca kendine çekti. Dudaklarını adamınkilere yapıştı. Soluksuz kalmasına rağmen,bu umrunda bile değildi. Şu an mutluydu ve eğleniyordu. Robert'in de isteğinin bu olduğundan emindi. Sadece eğlence! Kendini fazla kaptırmasan iyi olur Giselle. Oksijenin tükendiğini farkederek,dudaklarını ayırdı. Yüzüne her zamanki gülümsemesini yerleştirirken,ağzından bir takım sözler çıktı. "Nefes almam gerekiyor." Adamın nasıl nefes alabildiğine şaşırmıştı,gıkını bile çıkartmamıştı öpüşürken. Fazla mı düşünüyordu? Ve de gereksiz. Gereksiz düşündüğünden emindi. Sadece,neden böyle olduğunu anlayamamıştı.
***
O muhteşem dudakları hissetmekten, hiç rahatsızlık duymamıştı Giselle. Bakışlardan da öyle. Zaten,adam bir portreydi adeta. Baktıkça bakılası geliyordu. Adamın,Giselle'ye bakması; Giselle'nin bakma isteğini arttırıyordu. Az önceki utançlığından eser kalmamıştı şimdi. Bir öpücük mü yapmıştı bunu? Hiç sanmıyordu,bu sefer garip bir şeyler olmuştu galiba. Adam,dudaklarını ayırdığında kısık bir sesle fısıldadı. "Benim, senin yanında öyle bir ihtiyacım kalmıyor galiba..." Giselle'nin yüzündeki,silik gülümseme belirginleşti. Yanaklarının kırmızılığı artarken,adamın muhteşem yüzüne bakmakla yetindi. Biraz soluklanmaya çalıştı. Adamın öpücüklerinden buna pek zaman kalmıyordu gerçi. Yine de rahatsız değildi. Adamın,vücudunu incelemesi de gözünden kaçmıyordu. Ama olağan karşıladı; çünkü kendisi de adamın vücudunu inceliyordu. Adamın kolları hâlâ kavrıyordu Giselle'yi. Yüz ifadesi birden değişti ve konuşmaya başladı. "Giselle, ben...ben vampirim!" Az önce kesilen soluğu,yine kesilmişti. Kalbi,az önceye nazaran çok daha hızlı atıyordu. Buna rağmen,umrunda bile değildi. Hayatında daha önce hiç böyle şeyler yaşamamıştı. Adam,Giselle'ye bakamıyordu. Açıkçası şaşırmıştı Giselle. Bir vampirin ondan çekinmesi... Adamın viski bardağını çok hızlı diktiğini farketti bir an. Viski bardağını,adamın elinden çekti ve hızlıca masaya fırlattı. İsabetli bir atış olmuş olmalıydı ki,herhangi bir kırılma sesi çıkmamıştı. Gülümsedikten sonra,adamın yüzünü kendine çevirdi. Kocaman bir öpücük kondurduktan sonra konuştu. "Umrumda bile değil,Rob. Benden çekinme diyen sendin. Ben senden çekinmiyorum." Gülümsemesini devam ettirdikten sonra,meraklı bir şekilde dudaklarını ayırdı adamdan. Vereceği tepkiyi merak ediyordu. Kısık bir sesle ekledi. "Bu arada herkese bunu açıklama bence. Yani senin için dedim,öyle. Of,yine batırdım değil mi?" Yüzünü yine utangaç gülümsemesi esir almıştı. Kurtaramıyordu kendinden bunu. Kafasına sertçe vurdu bir kere. Kuvvetini bilmiyordu. Of,ne sertti be! Kendine gülümseyip,viskisini kafasına dikiverdi. Bu onu çarpmıyordu,ölene kadar içebilirdi bu illeti.
***

Anlamsız ve uzantısız. Beklemediği kadar erken gelen. Bitişi ve gidişi. Bu kadar kolay alışabilmesi. İlginç geliyordu kendisine dahi. Farklı bir gözle bakmayı başarabiliyordu Dünyaya. Umursamaz ve farklı davranabiliyordu Dünyasına. Kendi Dünyası. Kendi Evreni ve içini doldurduğu kendi askerleri. Umursamadığı geçmisine adeta meydan okuyordu. En azından bunu yalancıktan bile olsa başarabiliyordu. Geçmişinin üzerine çektiği sır perdesi. Pek de sır olmayan o ‘’sır’’ perdesi. Bir ölüm... Marvin. Hayatının aşkı olarak nitelendirdiği o çocuk. Neydi şimdi bu? O cansız bedene aşık olacak durumda değildi elbette. Hayatın gerçeklerini çocuk denilebilecek bu yaşta kavramış bir insan olarak. 16 yaş. Henüz oldukça erken. Kendisine göre yaşlanmış ve eski işlevliğini kaybetmiş olan beyni. Daha ne yapabilirdi ki? Beklemeli miydi? Aklını kaçırmayı, delirmeyi ya da bir şizofreni olmayı beklemeli miydi? Herşey bu kadar da basit değildi. Hayat kaldığı yerden devam etmek zorundaydı. Başka bir çaresi yoktu. Belki de onu yas tutacak kadar sevmemişti. Farklı bir sevgiydi ona duyduğu. Hem de çok. Belki şimdi burada olsa hemen koşar, o güçlü ve sert bedenine atlar, bırakmaksızın sarılırdı. O yumuşak, güzel saçlarını okşar, sevgi dolu kokusunu içine çekerdi. Tabii ki bu böyle olurdu. Ama artık olmayacaktı. Olamazdı. Hayatını tam da düzene koymuşken bunları hala düşünüyor olması ne anlama geliyordu ki? Onu unutmaya yemin etmişti, söz vermişti kalas beynine. Umrunda olmayacaktı aptal Marvin! Ölmüştü işte. Ölmüş gitmişti. Ölürken düşünmemişti bile sevgilisini. Zaten düşünse ölmek gibi bir aptallıkla yüzleşmezdi, korkardı. Ürkerdi bundan. Terk etmezdi sevgili olarak nitelendirdiği prensesini. Bırakmazdı onu. Peki ama neden bırak mıştı? Nedense neden! Sevmiyordu artık onu işte. Ruhundaki ikilemlerle yüzleşmek şu an için hiç de akıllıca değildi. Onu aklından çıkarmak için verdiği karmaşık savaşa bile bile teslim ediyordu kendisini. Ona aşık olduğundan değil, sadece onu merak ettiğinden düşünüyordu onu. Zaten aklı o kadar karışmıştı ki. Marvin ve aşk ikilisini bir arada düşünemiyordu. Her ne kadar geçmişine perde çekmek istesede olmuyordu işte. Aklını çelen, kalbinin o anlamsız ritmini değiştiren, her gördüğünde anılarını depreştiren çocuk. Marvin’den sonraki ve ondan önceki ilk aşkı... İlk aşkların unutamaz gerçeğine inanmıyordu elbet. Ama ilk aşkını unutamadığı ve şimdilerde de aşkını tekrar alevlendirdiği bir gerçekti. Marvin’le çıkarken onu gördüğünde umursamıyordu belki. Belki de görmemezlikten geliyordu. Ama şimdi şartlar çok değişmişti. Ona muhtaç olduğu için değil, onu severken dahi Marvin’le olduğu için acıyordu aklına.

Belki Marvin kendisini sevmişti, değer vermişti ona. Artemis onu karşılıksız bırakmamak adına sevmişti onu. Sevmeye çalışmış, tam başarmaya başladığını hissettiğinde sonsuz bir elveda ile karşılaşmıştı. Pişman değildi Marvin’le olduğu için. Sadece bunu neden yaptığını anlayamamıştı. Duygularının ve hislerinin gerçek olduğuna kendisini inandırması belki engellemişti pişmanlığını. Peki ama asıl aşk. Neydi, kimdi? Onu her gördüğünde boğazının sanki sonsuza kadar öyle kalacakmış gibi düğümlenmesi, sesinin titremesi, göz kapaklarında olan mayhoş ağırlık. Bu muydu aşk? Yoksa devamı... Aşk birisine ölümüne dek bağlanmak mıydı? Onu son nefesine kadar bile sevmek miydi? Eğer aşk buysa evet, Marvin onu sevmişti. Verdiği son nefeste bile. Burada asıl pislik olan Artemis’den başkası olamazdı. Yünan güzeli... Yarım akıllı aptal! Hiç düşünememiş miydi ileride pişman olacağını. Şu an olduğu gibi vicdanı ile yüzleşmek ve hesap vermek zorunda kalacağını. Marvin’e mi hesap veriyordu? Yoksa bedeninin terk ettiği ruhuna mı? Bilmiyordu. Bilmiyordu. Şu an kesin olarak bildiği ve düşündüğü tek şey vicdan azabıydı. Asla o anlamda ‘’aşk’’ anlamında sevemediği geçmişyle bağ kuruyordu. Bu ne mümkün dü? Hiç... O yüzden kaçmıştı işte şimdi de. Her zaman yaptığı ama yaptığını kendisine dahil itiraf etmekten çekindiği şey. Kaçmak. Kaçmıştı yine. Şu durumda yapacak başka anlamlı birşey bulamıyordu zaten. Orada olmalıydı, cenaze töreninde. Marvin’in ruhunun ebediyen saklı kalacağı yere. Ayrılmayacağı. Marvin’den mi korkuyordu yoksa.? Tabii ki değil. Sadece orada bulunmaktan korkuyordu. Kendisine bunun yakışmayacağını düşünüyordu. İnsanlar orada yas tutarken, bütün arkadaşları ağlarken orada olup rol yapamazdı. Yapmamalıydı. Yoksa kendisini daha büyük bir pislik gibi hissedecekti prenses. Zamanla alışacaktı tabii ki. Sadece biraz zaman gerekliydi. Bu son anlarda bile onun yanında olmak istemiyordu. Yakıştıramıyordu bunu kendisine. O yüzden kaçmıştı. Katılmamıştı bu törene. Yalan söylemişti. Edward gibi kendisinin de Carmina’yı hastane de ziyarete gittiği yalanını söylemişti onu görenlere. Orada olursa bayılabileceğini, yaralanmış kalbininin bu acıyı kaldıramayacağını ve kriz geçireceğini... Nasıl da iyi yalan söylüyordu böyle. Yakında kendisi bile inanacaktı bunlara. Zaten kendini inandırmaya çalışıyordu. İnanması... Zor olamazdı. Peki ama neredeydi. Carmina’nın yanında olmadığına göre. Tabii ki son zamanlarda ki kaçamak yuvasına. İhtiyaç odasına. Gerçekten ihtiyacının olduğunu hissettiği yere. Gerçekten burada olmaya ihtiyacı var mıydı? Eğer yoksa burada olamazdı öyle değil mi? Oda da kendisinden yana olmalıydı. Ya da saçmalıklarına ve aptal düşüncelerine yenilerini eklemişti şimdi de. Gereksiz düşüncelere fazla mı yer veriyordu? Marvin, öldüyse ölmüştü. Artık ne yapabilirdi ki. Yas tutuyordu hem de yeterince. Ama sadece ‘’yeterince’’. Onu bırakıp gidecek kadar önemsiyorsa Artemis de ona göre davranırdı ölünün arkasından. Zaten artık hayatında kapris yapacağı Marvin’de olmayacaktı. Belki hiç kimse olmayacaktı kim bilir. Peki ama ilk aşkı, eski aşkı? Fabian... Ona olan duyguları o kadar gerçekti ki. Aşklarının hüsran ile bitmesinin tek sorumlusu mesafelerdi. Şimdi o mesafeleri aşmış olan Artemis onun aşkından başka hiçbir aşka güvenemez olmuştu. Onu hayatı boyunca yanlız bırakmayan tek kişi. Tek insan o olmuştu. Her ne kadar mesafeler onları ayırsa da. Mesafeler mesafeler... Şimdi engel değildi hiçbirşey. Tekrar kazanabilirdi Fabian’ın güvenini. Buna Arisha’da yardımcı olabilirdi. Arisha’yla arası o kadar iyiydi ki. Erkek kardeşi geçmişinde yaşadıklarından haberdar olduğundan emindi. Hatta Arisha ona çok destek bile olmuştu. Hepsi oldukça güzeldi. Peki ama Fabian... O kadar yakışıklı birisi. Tekrar Artemis’e ilgi gösterir miydi? Neden olmayacakmış ki! Prenses’de oldukça güzeldi. Hayatı boyunca Fabian dışında hep serseri, abaza insanlarla beraber olmuştu. Hepsini mutlu etmeyi bilmişti. Evet oldukça zor bir kızdı. Seçtiği erkeklerin abaza olduğunu bile bile seçmişti. Zaten onlarla da tam bir ilişki yaşadığı söylenemezdi. Hayatında gerçekten ilişki yaşadığı iki erkek olmuştu şimdiye kadar. 1.si Fabian... Diğeri Marvin. Artık Marvi olmadığına göre Fabian tam anlamıyla rekoru kendi üstüne edinmişti. Bu isveçli erkek gerçekten onu çok etkiliyordu. Belki de zor bir inan olmasından kaynaklanıyordu. Kaçan kovalanır. Misal... Peki ama onu elde etmek için ne yapabilirdi ki? Ona tekrar yaklaşmalı mıydı? Konuşmalı mıydı onunla? Bilmiyordu. Şu an bildiği tek şey biraz daha bu sessizlik sürerse çığlık atacak olmasıydı.‘’[color=#6080c0]Ne yapıyorum ben böyle!’’ saatlerdir bu gri loş ışığın altında oturup ruh gibi düşünmesine şu an anlam veremiyordu. Kendisini ne kadar da kaptırmıştı böyle. Kolundaki yelkovanı yılan şeklinde olan, tamamı gümüşten, Firuze taşı işlemeli ince saatine baktı. Saat neredeyse 5 buçuğa geliyordu. Tören 3’de başladığına göre... Neredeyse 2 buçuk saattir burada öylece oturuyordu. Oturduğu parke bozması, yanmış bir rengi andıran eskimiş tahtanın üzerinden yavaşca doğruldu. Vucudu bir anda o kadar karıncalanmıştı ki. İçinde bir ılıklık hissetti. Sanki sıcak üstüne soğuk su döker gibi. Ahh bu duyguyu çok iyi biliyordu. Vucudu kaskatı kesilmiş, uyuşmuştu. Bu durum hareketsizliğinin eseri olmalıydı. 2 buçuk saat kıpırdamadan oturmanın zayıf yan etkisi ve sonucuydu bu. Sanki çok umrundaydı! Nasıl olsa birkaç dakika sonra geçeceğini bildiğinden dert etmiyordu. Ayağa kalktığında içerideki sıcaklık onu etkilemeye başlamıştı. Sanki içeride ısıtıcı yanıyor gibiydi. O kadar sıcak olmasa bile evet, içerisi sıcaktı. Hademe adam kaloriferleri abartılı açmış olmalıydı. Yatakhane de öğrencileri pişirmeye niyetli olduğu kesindi. Bu durumun dalgasını çok yapmıştı arkadaşları ile. İçerideki sıcaklığı eleştirmeyi bıraktığında, durduğu konumun doğusunda bulunan yerdeki ayna çarptı gözüne. Yansımasını gördüğü an anlamıştı zaten. Aynanın bulunduğu yere doğru sakin adımlarla ilerlemeye başladı. Topuklu babeti tehlikeli sessizliği bozuyordu. *Tak, tak, tak...* Ne kadar da sinir bozucu bir sesti. Özelliklerine obsesifliği eklemek pek de uygun bir zaman değildi şu an. Aynaya yaklaştığında eski olduğunu anlaması zor olmadı. Kenarlarındaki desenler söğüt ağacının kurumuş dallarının damarlarını andırıyordu adeta. Paslanmamıştı. Ancak solmuş ve soyulmuştu. Neredeyse 1 ,90 vardı bu ayna. O kadar eski olmasına rağmen tozlanmaması ilginçti. Aynanın kendisi oldukça net ve parlaktı. Arkasından vuran floresan ışığı ortamı daha da geriyordu. Bu durum dikkatini dağatıyordu. Henüz saçmalama seansını sonlandırmamıştı ne de olsa. Cebindeki asasınız hızla aradı eliyle. Bulduğu an hemen çıkardı. Arkasını dönmeden asasını ışığın geldiği yöne doğru uzattı. Ani bir hareket ve bir söz de ışık kayboldu.

‘’Nox’’
Etraf şimdi zifi karanlıktı. Sadece parlayan şey gözleriydi. Sarı saçları bile sönük kalmıştı gözlerinin yanında. Sönük... Asasını tekrar cebine yerleştirdi. Aynanın önüne çömeldi, sonra da bağdaş kurdu. Zarif parmaklarıyla aynaya dokunuyordu şimdide. Hayal kurmuyordu bu kez. Sadece hissetmeye çalışıyordu. Neyi hissedeceğini bilmeden. Sadece dokunuyordu. Alev alev yanan ellerinin soğuk birşeye değmesi onu rahatlatmış da olabilirdi. ‘’Herşey için çok geç. Hem de çok’’.

Daha güneş bile yeni günü selamlamadan,o bütün bu uyuduğu saatlerin ve tembellik için boşa harcadığı vaktinin acısını çıkarırcasına tam iki gün boyunca hiç uyumamıştı.Hâlâ ablasını düşünmekteydi…Aciz bir muggle nasıl olur da onun ablasını öldürebilir diye kendi kendine düşünüyordu ve muggle insanlara lanetleri içinden yağdırıyordu…
Artık vakit gelmişti,daha yeni yeni odanın içine doğru girmeye başlayan aydınlığa yöneldi Julia ve daha sonra pencerenin önünde kısa bir süreliğine derme çatma evlere şöyle bir göz gezdirdi,birkaç horoz ötmekteydi ve bir kaç evin üzerinden simsiyah dumanlar tütmekteydi…Siyah ufkun ardından ise sadece birkaç güneş ışığı belirmekteydi…Daha sonra gözünü gökyüzüne dikti.Bulutlar simsiyahtı ve bunun yakında gelecek olan bir fırtınanın habercisi olduğunu anladı.Elindeki sigarasını pencerenin hemen altında duran eski ve kırık dökük komidine benzer bir şeyin üstünde bulunan siyah mermerden kültablasına bastı ve daha sonra bu küçük çekmecenin bir gözünü açtı ve mücevher taşlı bir kutu oracıkta adeta yatıyormuş gibi görünmekteydi…Kutuyu aldı ve avuçlarının içinde tutmaya başladı önce şöyle bir mücevherlere dokundu ve tam o anda başını birden arkaya çevirdi,yüz ifadesi kızgın ve kaşları çatıktı,gözlerinde ise birden nefret duygusu ortaya çıkmıştı.
Kapıyı açan ise sarı saçlı,mavi gözlü,un kadar beyaz tenli uzunca boylu ve kemikli suratlı bir kızdı.Karşısında Julia’yı gören kız birden gülümseyerek,''Evet...Her zaman aynı tepkiyi vermek zorundasın değil mi?..Şu paranoyak ve takıntılı hâlin gerçekten de çok sempatik aslında…Neyse kalkıp kalkmadığını kontrole gelmiştim ve görüyorum ki şu an hazırsın,işte bu güzel…”dedi ve tekrar ufak bir tebessüm etti.Julia ise tekrar başını çevirdi ve pencereden dışarıya bakmaya devam etti ve öksürerek,”Sen de daima beni bu şekilde tedirgin etmek zorundasın değil mi?..Neyse ki hazırım.Eğer uyumuş olsaydım nasıl kaldırılırdım bilemiyorum tatlım…”dedi ve o da ufak bir kıkırdamayla tekrar elinde mücevher işlemeli kutu ile arkasına döndü.Bu kutuyu sarışın kıza bir çocuk gibi mutlu bir ifadeyle gösterdi ve “Bak Sanna!Bu benim yeni asam,diğerini nasıl kırdığımı hatırlıyorsun değil mi?”Sanna ise gülümseyerek “Evet,gerçekten de ilginç bir şekilde asan kırıldı”dedi ve yüzü kızardı,sözüne devam etti “Evet şimdi bu köhne,pis ve kokuşmuş yerden gitme vakti Juuli,hadi gel,çünkü çocuk seni bekliyor…Aslında ben onun yerinde olsam seni beklemezdim…” şimdi yüzünde sinsi bir gülücük vardı ve Julia kutudan asasını çıkarmıştı ve elinde tutuyordu ve Sanna’nın gözlerine bakarak tek kaşını yukarı oynatmış şekilde “Ben olsaydım ben de beni beklemezdim ama onun beklememe gibi bir imkânı yok.Antti’nin şefkatli elleri arasında şu anda…”dedi ve ikisi birlikte hızla kapıya yöneldiler.Sanna kapının kulunu doğruca kendini çekti ve siyah küflenmiş merdivenlerden aşağıya inerken Julia ise cebindeki paraları hazırlıyordu.
Sonunda resepsiyon katına indiler ve Julia hızlı bir şekilde “Oda ücretimiz ne kadar?”dedi resepsiyonist “10 galeon efendim…”dedi ve Julia hızlı bir şekilde parayı verdi ve güle güle der gibi küçük bir el hareketiyle Sanna ile birlikte otelden ayrıldı…Oldukça hızlıydılar.
Şimdi tek izledikleri görünen dümdüz ve upuzun bir sokaktı.Julia tekrar elini cebine attı ve sigarasını çıkardı ve sonra küçük bir el hareketiyle sigarasını alevlendirdi,Sanna ise ona biraz irdeleyici bir bakış attı ve Julia ilk başta umursamaz şekilde ilerlerken daha fazla dayanamayarak sigarayı yere attı.İlk başta fark edilmemişti ama hava oldukça sert ve soğuktu,sokaktaki tek canlılar bu iki kızdan başkaları değillerdi.Uzunca bir süre üşüyerek yürüdüler ama bu sırada Sanna “Artık geldik işte…Çok yakınız.Ah Jenny,sonunda…”diyerek iç geçirdi ve kaşları çatık bir şekilde ve adeta yüreğindeki nefreti kusarcasına “Pis muggle!İşte yıllardır bu gün bekledim ve bugün sona ulaşma günü.Bundan sonra hayatımda yeni bir sayfa açılacak ama hayatımda yeni bir sayfayı başlatacak olan bu lekeyi de ömrümün sonuna dek gururla taşıyacağım elbette…” diyerek yumruğunu sıktı Julia ve sonunda bir evin önüne gelmişlerdi.
Bu ev çok büyüktü ve onca berbat görünümlü evin ortasında adeta parıldayan bir pırlanta gibi duruyordu.İşlemeli demirden avlu kapısını araladılar ve uzunca bir yol eve doğru uzanmaktaydı.Bu yol adeta yeil ve çiçeklerle donalı bir denizi ikiye ayırmıştı ve ürkütücü biçimde melek görünümlü şeytan heykellerinden fışkıran sular ve onların hemen altlarında da küçük havuzcuklar vardı ve nihayet,kapının önüne geldiler.Evin kapısı öylesine görkemliydi ki bir yanında şeytani ve kuru kafalarla dolu motifler diğer tarafta ise sarmaşık motifli melek işlemeli şekiller vardı ve bu motifleri birleştiren parlak ve de büyükçe bir taş…
Sanna üstünü başını şöyle bir kontrol etti ve düzelterek hafifçe öksürdü ve gayet nazik bir şekilde kapıyı tıklattı.Biraz beklediler bu sırada Julia bulutlara tekrar baktı saat artık pek de geç değildi ancak tahmin ettiği şey doğruydu.Yakında hiddetli bir kasırga kopacaktı…
Sanna yeniden kapıyı tıklattı ve tekrar açan olmadı elini nazik bir biçimde cebine attı ve asasıyla kapı kilidini hedef alarak ufak hareketler yaptı ve kapıdan “Klik” diye bir ses geldi.
Julia içeriye adımını attı ama içerisi en koyu siyahtan bile daha siyahtı,öylesine karanlıktı ki kendini yoklukda yalnızca bir sesmişcesine hissediyordu.Daha sonra bir el şıklatma sesi duyuldu ve içerisi loş bir ışıkla aydınlandı.Karşıda uzun boylu,ölü benizli,koyu kahverengi saçlı ve kahverengi gözlü birisi duruyordu ve Julia’ya gülümseyerek “Hoş geldiniz güzel kız…Bugünü bekliyordunuz değil mi?..Tıpkı bizim gibi…”dedi sesini yüksekten kısağa doğru giden bir tonlamada kullanarak ve daha sona eliyle bir kapıyı gösterdikten sonra buyurun anlamında arkasını döndü ve kapıyı açık tutarak bekledi.
Julia’nın ise hissettiği tek şey intikam ve kaybolan zamanların acısının dineceğiydi.Bembeyaz ve tertemiz bir başlangıç karanlık bir olayın ardından gelecekti tıpkı zifiri karanlığın ardından doğan güneş gibi.Nihayetinde odaya girdiler ve Sanna “Antti,şu kapıyı kilitler misin lütfen”dedi bu uzun boylu adama ve daha sonra da Julia’ya bakarak “Eh…Bu arada sana Kävevoo’nun burada olduğunu söylemeyi unuttum.Onu buraya getirdik”dedi ve gülümsedi ve şimdi karşıda bir sandalyeye iplerle bağlı olan adama baktı.Adam ağzını açıyor ve çığlık atmaya çalışıyordu halbuki ağzını kapatacak hiçbir şey yoktu ve tekrar Antti’ye bakarak “Antti adama susturma büyüsü mü yaptın…”dedi ve Antti de evet anlamında kafasını salladı.
Julia ise kafasında sadece bu işi bitirme isteğiyle Antti’ye şöyle bir baktı ve “Sanırım onu çözeceğim.Bırakalım kaçsın böylesi dahah adil olacaktır ne de olsa ablama taciz ederken ablam bir sandalyede bağlı kalmamıştı…” dedi ve bir hançerle ipleri kesti. Şimdi adam iple bağlanmamış olmasına karşın başını aşağıya eğmişti ve Julia sert bir tokat attı ve adamın başını tutup yukarı kaldırdı ve adamın yaşlı yüzüne tükürdü ve avazı çıktığı kadar bağırdı “Hadi kalk ayağa seni köpek leşi!Ablam da böyle ağlıyordu değil mi?!Ama sen ona acımadın.Şimdi ben sanan fırsat veriyorum kaç işte!”.Adam ayağa kalktı ve hemen kapıya doğrulmaya çalıştı ve Julia kahkaha atarak asasını gözlerini kısmış ve hedefine doğrultmuş şekilde salladı ve asanın ucundan fırlayan ışık huzmelerinin çıkmasıyla adamın yere kapaklanması bir oldu.Julia hemen adamın yanına giderek, genişce odanın havasını teneffüs etti ve çömelir halde adamın yerle bir olmuş gibi duran ve ağlayan suratına bakarak “İşte bu da benim mutlu sonum!”diyerek hançeri adamın sırtına defalarca sapladı ve “Sen ablamın katiliydin!Nasıl yaptın bunu ona.Senin gibi bir ucube ondan daha fazla yaşamayı hak etmiyor!!”diye haykırdı ve adamın artık kanlı bedeni öylece harap olmuş bir et yığını olarak zeminde uzanıyordu.
Antti ise kapıya yöneldi ve tekrar asasını sallayarak kapıyı açtı.
Dışarıda hemen kapının önünde uzanmış görkemli mi görkemli bir kurt vardı ve Julia kanlı elini siyah bir beze sildikten hemen sonra “Kävevoo!”diye kurta sarıldı ve hayatında temiz ve parlak bir başlangıç yapamaya artık hazır hissediyordu…

Gözlerimi kırpıştırarak güneş ışığına bakıyordum. Yorgan aşağıya düşmüştü, fakat buna aldırmam için bir neden yoktu. Sıcak, gayet nahoş biçimde yatakhaneye vuruyor ve vücudumda boncuk boncuk terler oluşmasına yol açıyordu. Üzerimdeki terleri yatak örtüsüne silerek kalktığımda ilk işim, pencereleri açarak mekanı havalandırmak olmuştu. Giyinmek için tam gardıroba yönelecektim ki, unuttuğum bir şey olduğunu fark ettim; perdeler sonuna kadar açıktı. Asamı çekip basit bir büyüyle onları kapattıktan sonra cüppemi hızlıca üzerime geçirdim, yeni bir günün son hazırlıklarını yapıyordum.

Merdivenleri sessizce inerken bugün Sihirli Yaratıkların Bakımı'na gireceğimizi hatırladım. İlk dersten profesörle ilgili edindiğim olumlu izlenimin burada da devam etmesini umuyordum. Tabii aynı şeyi Patlar Uçlu Kelekerler için söyleyecek durumda değildim. İğrenç kıskaçları ve ani bir "pat" sesiyle havaya karışmaları bu yaratıklarla pek samimi olmayacağımı göstermekte yeterli olmuştu. Nitekim derse girdiğimde profesör kendini yeniden tanıtıp geçen dersteki konumuzu sorunca tüm sınıftan gelen tiksinti nidaları da bu fikrimde yalnız olmadığımı açıkça belli ediyordu.

Profesör nihayet daha önemli yaratıklarla ilgileneceğimizi söyleyince rahatladığımı belli eden bir şekilde vücudumu germeye başlamıştım. Nitekim asasını sallayıp kafesin üzerindeki örtüyü savurunca bu sefer işleyeceğimiz hayvanın gayet etkileyici olduğunu inkar etmek, herhalde ciddi bir önyargı sahibi olmayı gerektirirdi. Yaratığın ismi de görünümüne yakışır zarafetteydi: "Unicorn"

Bunların kurtadamdan daha hızlı olduklarını öğrendiğimde merakla karışık bir hayranlık uyanmıştı içimde; fakat bu, profesör unicorn öldürenlerin lanetleneceğini söylediğindeki şaşkınlığımın yanında oldukça hafif kalıyordu. Hayvan avcılarının bu yaratıktan pek hoşlanmamalarının nedeni bu olsa gerekti. Saçları iksir yapımında kullanıldığına ve bu işin sonunda tüm iksir uzmanları lanetlenmediğine göre; öldürmeden de tüylerini verebilecek kadar canayakın olmalıydılar.

Taylar geliştikçe altından gümüşe, sonra da beyaza dönüşüyor ve kafesteki yaratığın zarif görünümünü alıyorlardı. Bebekken erkek çocuklara olan güvenleri, büyüdüklerinde kadınlara yöneliyordu. Eh, bundan pek memnun olduğum söylenemezdi tabii. Ama profesöre de erkek olmasına rağmen güveniyorlarsa ve profesör "erkek çocuklar" sözünü özellikle vurguluyorsa yetişkin olduğumda binicilik yeteneğimi unicorn'larda göstermemem için hiçbir sebep yoktu.

Profesör, tek boynuzlu at kanının lanetli olduğunu bir kez daha vurguladıktan sonra -sanırım bu, öğrencilerin yasak orman maceralarında bu yaratıklara rastladıklarında onların bunu akıllarında bulundurması içindi- ödevi açıklamıştı; bu, at adamlarla ilgili bir parşömendi. Ödevle ilgili tüyoları mantar panoda bulabileceğimizi söylediğinde zil çalmıştı. Bahçeye dönüp manzaraya son bir kez baktım ve mantar panoya bakmak üzere sınıftan ayrıldım.

*Başka bir sitede yaptığım bir rp'dir.