Yeni Heyecanlar

Yağmurun ardında bıraktığı toprak kokusunu içine çekerek yürürken, heyecanını yenmek istercesine yukarı kaldırdığı bakışları, ışıltılı gökte kayan bir yıldız arıyordu. Ne zamandır yapmadığı bir şeydi dehşetengiz büyüklükteki mavi kubbeden bir şeyler dilemek. Her anını doyasıya yaşadığı hayatı birdenbire hiç beklemediği sorumluluklarla, bağlılıklarla doluvermişti. O delişmen ruhlu, asi Emilie’nin bütün bu olanları baş kaldırmadan kabulleneceği kimsenin aklına gelmezdi. Ama olmuştu işte; daha kendisi bir çocukken, kardeşini çocuğu bellemişti. Boreas; bundan ötürü onun için bir kardeşten ya da bir çocuktan daha fazlasıydı. Beraber büyümüşler, beraber olgunlaşmışlar, beraber kavrulmuşlardı. Daha kendi benliğini bile keşfedemeyen Boreas, hayatı paylaşmıştı onunla. Bunca zaman, tek bir an için bile yalnızlığı duyumsamamıştı Emilie. Yapması ve yapmaması gerekenler yeterince meşgul ediyordu onu, ne bir boşluğa, ne de yeni hayatlara yer vardı kalbinde. Oysa hayat, aniden karşısına çıkardıklarıyla, kendisine dönmesini sağlamıştı yeniden. Bunca zaman hep başkalarının yaşamlarıyla haşır neşir olmuş, kendini unutmuştu. Onsuz yaşayamayacağını iddia ettiği, canından çok sevdiği arkadaşını bile silmişti hafızasından. Berrak olmalıydı zihni, yoğunlaşmamalıydı kardeşinden başka hiçbir şeye ve boş olmalıydı kalbi, sevmemeliydi ondan başkasını. Belli bir zaman böyle devam etti bu, bir arkadaşın, bir aşkın eksikliğini hissetmedi hiç. Ta ki, ne zamandır üzerinde uğraştığı kitabı için kendi portresini çizecek olan ressamla tanışana kadar…

Garip bir zarafet, asalet taşıyordu üzerinde bu adam. Parlak bakışları, farklılığı etkilemişti Emilie’yi. Genç ressamın, onun portresini çizmek için sunduğu teklifi tereddütsüzce kabul etmiş, ertesi akşam için söz bile vermişti. Onun yanından ayrıldıktan sonra ise uzunca düşünmüş, gerçekten ne hissettiğini anlamaya çalışmış; bunca zaman içindeki boşluğu yaşadığı eksikliklerin doldurduğunu keşfetmişti. Ne saçma bir yalan, ne kaba bir avutuş… Boyuna kimseye ihtiyacı olmadığını tekrar ederek kendini kandırmıştı sadece, günün birinde yalnızlığın acısını tüm gücüyle hissedeceğini bile bile… Ve kendini genç adamdan uzaklaştırmak için hiçbir sebebi olmadığına karar vermişti sonunda. Sorumlulukları sevmesine engel değildi, başka hayatları sırtında taşıması, güçlü olduğunu göstermezdi. Sevmeye ve sevilmeye ihtiyacı olduğunu hissediyordu. Bu nedenle o gece, yıldızlarla bezenmiş göğün altında titrek elleri ceplerinde yürürken, kayan bir yıldız arandı dakikalarca; ve gördüğünde, genç ressamın, onun bu ani ilgisine karşılık vermesini diledi. Tüm kalbiyle.

Ahşap kapıyı tıklatırken derin bir nefes aldı ve sırtını yandaki duvara dayayarak bekledi. Sonunda kapı açıldığında ve etkileyici gülümsemesiyle karşısında onu içeri davet eden adam hemen yanında belirdiğinde, yanaklarının kızarmamış olmasını umarak konuştu: 'İyi akşamlar.'

"Ah içeri gel..." Dedi, aslında biraz önce kapıyı kendisi açmıştı. Bu genç bayan, işin başında gerçeği öğrense iyi olurdu. İçerideki tüm o karışıklığı, paletindeki kızıl tonlarını başka nasıl açıklayabilirdi ki. Aslında, şu anda ne kendini ifade edebilecek, ne de üzüntüsünü anlatabilecek bir durumdaydı.

Parmakları, eski piyanonun tuşlarına basarken, başı aşağıda, gözleri sabit bir şekilde, piyanonun lake boyasından kendine yansıyordu. Donuk gözleri ölüler gibi sabitlenmişken, piyanodan çıkan ses daha da yükseliyordu. Hep aynı melodiyi çalıp duruyordu.

Yatağın üzerinde yatan bir kadın vardı. Ölü bir kadın, kan kaybederek ölen bir kadın, boynunda iki delik olan bir kadın, güzel bir kadın, masum bir kadın. Masum, güzel, ölü ve yatağın üzerinde yatan bir kadın...

"Hoşgeldin..." Dedi, çalmaya devam ederken...

Yüksek sesli bir gıcırtı eşliğinde açılan kapının ardında görülen ressamın cam bakışları, Emilie’yi büyülemeye yetmişti. Kararsız bir hali vardı genç adamın; ne yapacağını bilmez, çaresiz bir halde dikildi bir süre. Neden sonra kendine gelerek içeri davet etti onu ve hızlı adımlarla aştı holü. Emilie kulaklarına erişen hafif hüzünlü melodiyi hissetmek istercesine gözlerini kapadı ve dayandı duvara, Mr. Borland ne kadar da yumuşak basıyordu tuşlara. Ritim sürekli kendini tekrar ediyor, başa dönüyordu. Emilie derince nefes alarak heyecanını bastırmaya çalıştı ve dikkatli adımlarla karşı taraftaki odaya girdi. Bakışları piyaniste kaydı ilk önce, adam onun geldiğini bile fark etmeksizin çalıyor, çalıyordu. Havayı bozmak istemedi Emilie, sadece başını hafifçe yana çevirdi, ve bunu yapmasıyla sendelemesi bir oldu. Sanki gözleri oyun oynuyordu onunla, sanki etrafındaki her şey bir aldatmaca sahneliyordu, sanki heyecanı bedenini, ruhunu ele geçirmişti. Bir şeyleri yanlış algılamış olmalıydı. Gözlerini kapatıp tekrar açtı. Hayır, hayır… Bir fark yoktu; sağ tarafta yer alan yatağın üzerinde boynu delik, teni bembeyaz, bütün vücudu kırmızıyla kaplanmış bir kadın yatıyordu. Hiçbir yaşam belirtisi göstermeden, öylece uzanmıştı. Emilie’nin vücudunu birdenbire ateş bastı, teninin alev alev yandığını hissediyordu, ve o atölyede neler olduğunu anlamamış olmasına rağmen, nedensizce büyük bir korku duyuyordu duyacaklarından ya da olacaklardan. Yutkundu ve ses çıkarmaya çalıştı, ancak kurumuş dudakları birbirine yapışmıştı. Kendini zorlayarak dudaklarını araladı ve yutkunarak konuşmaya çabaladı. 'Mr. Borland?..' Bir fısıltı gibi çıkan bu sözcükler odada bir rüzgâr gibi esti, hüzünlü melodi kesildi. Bir açıklama yapması gereken adam da heyecanlanmıştı besbelli, bir süre zarif parmaklarını tuşlardan çekmedi, ve sonra aniden kendine gelerek ayağa kalktı. Bakışları Emilie’nin yüzünde kilitlendi, gözlerinde biraz tutku, biraz korku vardı. Sonunda kendini toparladı ve araladı dudaklarını. Genç kadın zorlukla nefes alarak kapıya dayandı ve hakkında ne düşünmesi gerektiğini bilmediği adamı dinlemeye başladı.

Vampir çalmayı bıraktığında, kadının durumu anladığını farketmişti. Buna o durumu nasıl açıklayacaktı acaba? Yoksa gizleyecek miydi? Herşey bu kadar açık ve net bir şekilde ortadayken, bir şeyleri gizlemek çok zordu.

Yine de bir vampir için değil...

Emilie elini duvara yasladığında, Niggle ayağa kalkarak, hiç hareket etmiyormuşçasına kıza yaklaşmaya başladı. Ayakları yerden kesilmiş bir şekilde, hareket ediyordu sanki. Müzik çalmaya devam ediyor ve gittikçe şiddeti artıyor, boğuklaşıyordu...

Niggle, rahatsız bir hâl almış genç kızın, belini kavradıktan sonra sağ elini havaya kaldırıp, gözlerinin içine baktı. Bir süre sonra kız, oldukları yerde döndüğünü hissediyordu. Belki de, bir sarhoşluk anı gibi çevresini dönüyormuş gibi hissedebilirdi.

Yine de, Vampir'in başka seçeneği yoktu...

Müzik devam ederken, Vampir kızla birlikte dans etmeye başladı. Aslında Emilie ne olduğunu farkedemese de, Niggle onu büyük bir rahatlıkla havaya kaldırmış ve bir oyuncak bebekle dans edermiş gibi dansediyordu.

"Şimdilik uyu tatlım..." Diyerek fısıldadı. Genç ve güzel kızın göz kapakları yavaşça kapanırken vampir, kızı kan kırmızısı deriden bir başka yatağın üzerine bırakarak, bir süre izledi.

Ardından, yatağında yatan ölü kadının bedenini, Gallery Noir'in mahzenine indirerek, bir tabuta yerleştirdi. Bir süre sonra onu, ebedi huzura kavuşturacaktı. Fakat şimdi değil...

Geri döndüğünde, herşeyden habersiz bir şekilde uzanan Emilie'nin masum yüzünü izlemeye başladı. Tablosuna onun yüzünü aktarmak istiyordu. Bunu yapmak için kendi kanını feda etmesi gerekecekti. Büyük bir sorun sayılmazdı.

Bir ucu, kan akıtacak şekilde tasarlanmış olan yüzünü bileğine batırdıktan sonra, kanını paletine boşalttı. Ardından, farklı renkli boyalarla kadının yüz hatları belirtecek karışımı hazırladıktan sonra çizmeye başladı...

Genç kadın uyandığında, Niggle yine piyano çalıyor olacaktı ve içeriye girdiğinde gördüğü ilk manzarayı tamamen unutacaktı. Niggle ona, bir anda elini duvara yasladığını ve hemen ardından düşerek bayıldığını söyleyecekti. Ardından, kendi resmini ona gösterecekti.

Becerikli elleri, tualinin üzerinde gezerken, Niggle genç kadının uyanmasını bekliyordu....

Yavaşça kendisine yaklaşan ressamın elleri vücudunun kıvrımlarında gezinirken sendeledi, delicesine bir heyecan sarmıştı tüm bedenini. Az önce gördüğü manzara bile çıkıp gitmişti aklından; öylesine büyüleyiciydi ki genç adamın bakışları, kalmamıştı içinde korkunun kırıntısı. Zamanı hissetmiyordu, birdenbire hafifleyiverdi, dansın akışı artık Borland’ın ellerindeydi. Mantığını, içinde savaşan sesleri umursamadan bıraktı kendini ona. Onu böyle hareket ettiren gücün ne olduğunu bilmiyordu; yalnızca kendisini hislerinin yönetmesine izin vermişti. Bir süre sonra derin maviliklere kilitlenen gözlerinde bir ağırlık hissetti. Dansın büyüsüne teslim oldu ve sözcüklerini pek ayırt edemediği adamın kendisini yatağa yatırmasına izin verdi istemsizce. Huzurlu bir şekilde kapadı gözlerini, hafızası hiç olmadığı kadar temizdi. Neden sonra bakışları aralandı, ona saatler gibi gelen bir süre sonra buğusunu kaybeden gözbebekleri duvarlarda dolaştı ve sonunda eli bir tuvalde gezinen ressamda durakladı. Bedeni kaldıramayacağı kadar ağır, aklı düşünemeyecek kadar karışıktı.

"Ah, iyi misin?" Diyerek sordu Vampir, yüzünde hoş bir gülümseme vardı ve karanlık galerisinin içerisi ay ışığı ile yıkanıyordu. Vampir, bir adım atıp kendini açığa çıkardıktan sonra, kadının yanına giderek, üzerine ay ışığı düşen yatağa uzanmış, tarif edilemez güzellikteki genç kadının yanına oturdu.

"İçeriye girdikten sonra, eşikte, elini duvara dayadın ve bir anda bayıldın." Diyerek kızın gözlerinin içine baktı. "Atölye biraz havasız, farkındayım. Yine de, bir hastalığın yok değil mi?" Diye sordu...

Kendisine yaklaşarak iyi olup olmadığını soran vampire bir cevap bile veremedi, hareket etmek için zorluyordu bedenini. Günlerce uyumuştu sanki, vücudu öyle ağırlaşmıştı ki. Çabaları sonuç vermeyince yalnızca nerede olduğunu ve nasıl bu hale geldiğini sorgulamaya başladı. Hafızası boşalmış gibiydi; ama parçalar yavaş yavaş gözlerinin önüne gelmeye başladı. Sabah kalkışı, dadıyla olan konuşması, evden heyecanla çıkışı, genç ressamın evine, bir portresini çizdirmek üzere gelişi... Ve tabii, kanlar içinde, kıpırtısız, çaresiz bir şekilde yatağa uzanmış bir kadın... Her şey daha net ve gerçekti şimdi. Ancak anlayamıyordu, hemen yanında duran adam nasıl bir katil olabilirdi? Bu düşüncelerinden, Borland'ın söyledikleriyle sıyrıldı. Adamın ses tonu oldukça inandırıcı olsa da, Emilie'nin aklında bir şüphe kalmamış değildi. Gözlerinin kendisini aldattığını sanmıyordu, kanlı kadın bedeni hayal gücünün bir ürünü olamazdı, o kadar somuttu ki. Kısaca bir zaman boyunca sessizliğini korudu ve sadece düşündü. O; heyecanından başlarda bunu fark edemese de, eve girdiğinden beri ressamın davranışları şüphe çekecek kadar garipti. O odada kesinlikle bir şeyler dönüyordu ve bu bir şeylerin içinde cinayet de vardı. Derince bir nefes aldı ve tüm cesaretini toplayarak konuştu: 'Gördüklerimin gerçekliğinden eminim. İnkar aşamasını geçsek iyi olur.' Bakışlarını adamın gözbebeklerine kenetledi, yüz ifadesinden bir şeyler çıkarabilmek, onun bir katil olup olmadığına kesin bir cevap verebilmek istiyordu. Ancak adamın yumuşak yüzü ve cam bakışları, o gözlerin altında neler yattığını anlamasına engel oluyordu. Sabırsızca, ve olabildiğince yüksek sesle bir nefes daha aldı ve gelecek cevabı beklediğini belirtmek istercesine başını iki yana salladı.

"İnkar aşaması mı?" Dedikten sonra, arkasını dönerek tablonunu olduğu şövalye'ye ilerleyerek tablodan resmi alıp, arka kısmı kadına dönük bir şekilde önünde tuttu. Gözlerini kısarak, tabloyu biraz geriye iterek inceledi. Daha sonra, kadına karşılaştırıyormuş gibi baktıktan sonra tabloyu sağ eline alarak kadına doğru ilerlemeye devam etti.

İçeriye düşen ay ışıkları, adamın önünde ışıktan bir yol oluşturuyordu. Attığı her adımda, ay ışıklarından oluşan yolu biraz daha daralıyordu. Kadına yaklaştığında, ince ışıktan çizgi üzerinde duruyordu.

Tabloyu kadına uzatarak; "Tüm gördüklerin gerçekti. Kadını ben öldürdüm ve onun kanıyla senin portreni çizdim." Dedikten sonra arkasını dönerek ilerlemeye devam etti. Bu kez kadından uzaklaştıkça üzerinde yürüdüğü ay ışığından yol, genişlemeye başlamıştı. Komik bir doğa olayı gibiydi tüm bu yaşananlar, kadına yaklaştıkça bu lanetlenmiş yaratık ona ulaşamadan yolları daralıyor ve kısalıyordu. Ondan uzaklaşınca, tekrar rahatlık kazanıyordu. Kadını koruyan bir melek varmış gibi...

"Duymak istediğin şeyleri duydun ve bu senin için yeterli olur. Benim bir vampir olduğumu insanlara anlatırsan eğer, sana inanmayacaklardır ve bu durum senin açından iyi olmaz." Diyerek kadına karanlığın içinden zehir yeşili gözleri ile bakarak;

"Deli olduğunu düşünürler." Dedikten sonra tamamen kadına dönüp, uzun tırnaklı ellerini göğsünün önünde birleştirerek, kadına bir süre baktı ve sağ eli ile kapıyı işaret ederek;

"İyi akşamlar..." Dedikten sonra, Karanlık Galerisinin gölgeleri içerisine daldı.

'Tüm gördüklerin gerçekti. Kadını ben öldürdüm ve onun kanıyla senin portreni çizdim.'

Cılız bir ışık huzmesinin aydınlattığı yüzünde gergin bir ifadeyle konuşuyor, az önce işlediği cinayeti açıkladığı genç kadından yavaş adımlarla uzaklaşıyordu. Emilie ise duydukları karşısında kaskatı kesilmiş, titreyen bedenine hakim olabilmek için yatak direklerine tutunmuştu. Ona saatler gibi gelen bir süre sonra, içindeki kuru gürültünün arasından nerede ve kiminle birlikte olduğunu kendisine haykıran sesi ayırmayı başardı. Yapması gereken orada öylece, kıpırtısız, tehlikeye açık bir şekile oturmak olmamalıydı. Yutkundu ve kendini bir tercih yapmaya zorladı. İhtiyacı olan şey zamandı, neyin ne olduğunu anlayabilmesi için o odadan kurtulmalı ve temiz bir zihinle düşünmeliydi. Ani bir hareketle ayağa kalktı, bu sırada artık ondan epeyce uzakta duran ressam yeniden konuşmaya başlamıştı. Bir sürü sözcük Emilie'nin beyninde oradan oraya savruluyor, başını döndürüyordu. Kadın bir an için sendeledi, Borland'ın bir vampir olduğunu kendisi tahmin etmiş olsa da, bunu ondan duymak onu bir kez daha şaşkınlığa uğratmış, korkuya sürüklemişti. Heyecanını bastırabilmek için derince soludu ve adamın söylediklerini anlamaya çalıştı. Evet, birilerine bir vampirin işlediği cinayete tanık olduğunu söylememeliydi, ne de olsa Gallery Noir'daki ressam ile aralarında geçenleri dile getirirse, deli olduğunu düşünürlerdi. Bir katile göre oldukça rahattı yaklaşımı, Emilie'nin gerçekleri kimseye söylemeyeceğine, söylese de insanların ona inanmayacağına olan güvenci sağlam olmalıydı. Kısa bir süre daha kadını süzdükten sonra, arkasını döndü ve galerinin karanlıkta kalan derinliklerinde gözden kayboldu. Emilie ise, hala yavaşlamayan bir nabız ve sendeleyen adımlarla, belki de bir daha hiç görmemeyi seçeceği ressamı ve Gallery Noir'ı terk etti.

» Yeni biri...