Sihir Bakanlığı Başvuruları

Defalarca silinmesine rağmen üzeri lekelerle dolu küçük cep aynasıyla yüzünü incelemeye başladı. Sol gözünün altında -üzerine buz koymasına rağmen- koyu bir morluk oluşmuştu. Dudağının kenarında, alt dudağını hafifçe şişiren bir yara vardı ve sol kaşının üzerinde; Aléida'nın hastaneye gitmemek için dikişlik değil dediği derin sayılmayacak, küçük bir yarık vardı. Gözünün altında, bu sabah yediği dayakla ilgisi olmayan mor halklar oluşmuştu. Bunlar muhtemelen birkaç ay önce bıraktığı uyuşturucunun onun fiziğinde krizler dışında bıraktığı geçici dövmelerdi. Elini sağ gözündeki halkalardan, diğer gözündeki morluğa götürüp hafifçe bastırdı. Sinirlerini gıdıklayan acıyla elini hızla çekip cep aynasını ait olduğu yere; çantasının ön gözüne gönderdi. Gözü kucağındaki siyah çantadan sargılı koluna kaydı, yüzünün halini gözünün önüne getirdi. Karşısında biri varmış ve onunla dalga geçiyormuş gibi camdan dışarı bakarak gülümsedi. Sabah üvey babasından asasını istediğinde -ki bu evden gideceği anlamına gelirdi-, yiyeceği dayağın öncekilerden daha beter olacağını düşünmüştü. Oysa bütün hasarı yüzündeki üç-beş çürük, kolundaki incinme ve karına yediği birkaç tekmeden ibaretti. Kim bilir, belki de bedeni fazla içkiden iflas eden annesi gibi o da formdan düşüyordu.. Hoş(!) Red Lake’da onlar gibilere bir şey olmazdı.. Onlar yaşardı, annesi gibilerin cesetleri de bir içki parasına ya manyağın birinin eline verilir yada bataklığa atılırdı.. Onu Widmore’ların arasına sürükleyenlerden biri bedeninin bu şekilde insanların arasında dolaşması ihtimaliydi. Diğeri de ayyaş Joe’nun karısının başını duvara vura vura öldürmesine şahit olmasıydı.. Kesin olarak bildiği bir şey daha vardı; günde içtikleri bir kadeh şarabı, muhtemelen kan dolaşımı adına götüren bu aileye lüks yaşam için değil, hayatta kalabilmek için gidiyordu.

Beyninin yavaş yavaş düşünemez hala geldiğini hissetti. Bu bedeninin mal için isyan edeceği anlamına geliyordu. Sihirli bir ayna gibi sadece geçmişini görmek için baktığı tren camına bu sefer gideceği yere ne zaman varacağını anlamak için bakmaya başladı. Onu cam kenarına sıkıştırmış tombul teyzeler bedenine istediğini ertelemek için içtiği ikinci zehri sunmasına izin vermiyordu. Havasız ve cehennem gibi sıcak ortamdan daralmış bedeni, nefes almasını zorlaştırıyordu. Harekete, koşmaya, ayakta durmaya alışmış kimyası ayağa fırlayıp koşmak istiyordu ama git gide uyuşan vücudu her an bayılmaya hazır vaziyette bekliyordu. Ne düşündüğünü, ne yapması gerektiğini bilmiyordu ama bedeninin istediği şeyi biliyordu… Annesinin rahmine güvenle kıvrılmış çocuk gibi kadife tren koltuğuna, dizlerini karnına çekip oturdu. Kont pantolonunun cebinden çıkardığı kağıt peçeteyle boynundaki ve alnındaki terleri sildi. Ona yardım etmek için seslenen bir vagon dolusu kadının sesi artık çok uzaktan geliyordu. Sadece kucağındaki çantadan karnına değen soğuk içki şişesini hissediyordu.

Koluna elini koyup onu hafifçe dürten kadın sayesinde kendin geldi. “ İyi misiniz? Tren Londra’ya vardı. Sizi alacak bir yakınınız var mı?” Üste üste sorulan iki sorunun arasındaki varış sözcüğüyle sendeleyerek toparlandı. Koltukların üstünde duran raftan valizini çıkardı. Ağrıyan kolları ve sırındaki kaslardan başlayan ürperti onu rahatsız etmeye başlamıştı. Yeterince acınası gözüken görüntüsünün had safhaya ulaşıp kendisini ailenin acınan, gayri meşhur kızı yapmaya hiç niyeti yoktu. Onu muhtemelen tren garında bekleyen Widmore’un temiz gençleriyle buluşmadan önce çantasındaki konyağı içmeliydi.

Her çeşit insan modelinin bir arada bulunabileceği kalabalığın arasına yeni bir çeşit, yeni bir yüz olarak kendisini attı. Kalabalığın arasından sıyrılıp, tuvalet gibi bir köşe ararken titreyen elini ve kontrol edemediği kriz başlangıcını daha fazla durduramayacağını anladı. Çantasındaki konyak şişesini çıkarmak için sel gibi dışarıya akan insan kalabalığının ortasında durdu. Ayaklarının dibindeki bavulun birkaç metre öteye gitmesine aldırmadan sırt çantasındaki ıvır zıvırların arasından içki şişesini çıkarmaya uğraşına devam etti. Bir kaç toka ve küçük bir fotoğraf albümü söylenen kalabalığın ayakları arasında yitip gitti. Yitirdiklerine olan üzüntüsü eline değen soğuk camla yok oldu. Onu sıkıca kavrayıp çantasından çıkardı. Sadece sağ eline mahsus olan titreme nedeniyle ağır şişeyi diğer eliyle kaldırmak zorunda kaldı. İçine akan yakıcı sıvının tadıyla kasılan kaslarının gevşediğini hissetti. Boşalan cam şişeyi yere atıp, tuzla buz olan şişenin özgür bıraktığı konyakla tren garına saçtıkları zafer resmine birkaç saniye baktı. Kasılan kaslarının gevşerken vücudunda yaptığı ürperme ve kontrol edemediği kas kasılmaları içinde en yakın duvara ağırlığını bıraktı. Duvara sürterek beton zeminine oturup bağdaş kurdu. Beynini uyuşturan hoşlukla beraber azalan titremenin verdiği huzurla gözlerini kapatıp başını duvara dayadı. Ona bakıp fısıldaşan insanlar ve onların düşündükleri umurunda değildi.. Şimdi sadece önceki krizine oranla daha da şiddetli olan son krizini atlatmaya çalışıyordu.


İstasyonun nefes kesici sıcağına rağmen titremesi kesilmiş sağ eli buz kesmişti. Birkaç dakika öncesine oranla sakinleşmiş bedeni yavaş yavaş toparlanmaya başlamıştı. Beyninin önündeki sis perdesi adeta yok olmuş, yaptığı saçmalıkların farkına varmaya başlamıştı. Bavulu, fotoğraf albümü ve yok yere, yere saçılmış bir şişe konyak.. Buğulanmış gözlerini aralayıp sargılı koluyla nemini sildi. Sendeleyerek ayağa kalktı, aniden oturduğu yerden kalkmanın yol açtığı baş dönmesini umursamadan ayaklarının dibindeki sırt çantasını alıp, kalabalığın diğer duvar kenarına yolladığı bavulunun yanına gitti. İstasyona adım attığı andan beri umursamadığı diğer insanlara doğru başını çevirdi. Biraz önceki olayın şahitleri çoktan çıkışa varmıştı. Yeni gelenlerse yerdeki cam kırıklarının failine lanet okumakla meşkullerdi. Kalabalıktan yükselen küfürleri birer iltifat gibi görüp kendisine gülümedi. Yolun uyuşturduğu bacaklarını açmak için bir ileri bir geri haraket ederken duvar kenarına dizilip trenden inecek yakınlarını bekleyen insanları incelemeye başladı. Kalabalık bir resim yollayan ailenin üyeleri tek tek gözünün önüne gelmiyordu ama ilerde kriz geçirirken de gözüne çarpan, sürekli ona bakan bir erkek ve bir kadın vardı. Birkaç saniye bakıştıkları bu çiftin el sallamasıyla bundan sonra göreceği tiplerin bunlar olduğunu anladı.Yanlarına doğru bavulunu çekiştirerek ilerlerken içinden tanışma safhasında biraz önceki olay için nasihat sözü geçmemesi için dua etmeye başladı. Belki de daha önce yanlarına gelmemelerinin nedeni böyle bir kuzen beklemiyor olmalarıydı.

[size=10]Büyüleyici siyah bir kuş pencerenin önünden huşuyla geçiyordu. Onun havada süzülüşünü izlemek insanın üzerine inanılmaz bir mutluluk salıyordu. Uçmak... Özgür olmak... Slyvia bu duyguyu hissetmeyeli epey olmuştu. İçindeki isyankar ruh çığlıklarla hemen Quidditch sahasına gitmesini istiyordu. Bu mutluluğu teninde tekrar hissetmek bedenini kapladığını görmek istiyordu. Mutsuzlukla dışarıdaki havaya baktı. Sabahın tüm güzellikleri ve Ekim' in tüm kasvetini toplamış Sly' yı isyana davet ediyordu. Bugün Ekim'in son günüydü ve belkide bir kaç ay içinde görebilecekleri son güneşli gündü. Gözlerinde elle tutulabilir bir mutsuzluk vardı. Kendini hapsedilmiş gibi hissediyordu. Özgürlüğü kısıtlanmıştı. Tek görüş günleri ise Çarşamba'larıydı. Onun da gelmesine daha 4 gün vardı. Henüz Quidditch maçları da başlamamıştı. Ruhu sıkılıyordu. Kalbide ona eşlik eder gibi az atmaya başlamıştı. Damarlarında kanının akmasını sağlamanın tek çaresi vardı. Vücuduna hava desteği vermek. Pencerenin yanındaki koltuğu ayaklarıyla iterek doğruldu. Vücudunda somut bir istek dolaşıyordu. Yaşamasının tek çaresinin ne olduğunu bilen ölüme mahkum bir tutuklu gibiydi. Yatakhaneye ilerleyerek yatağının yanında komodinin kenarına koyduğu süpürgesini aldı. Süpürgesinin pürüzsüz sapını elinde dolaştırırken ateşin vücudunda kalbine doğru ilerlediğini hissedebiliyordu. Gözlerinde kimsenin anlam veremeyeceği bir ışık parıldıyordu. Bunu sadece bir Quidditch Oyuncusu anlayabilirdi. Süpürgesinin ucuna altın harflerle işlenmiş yazıya baktı;"Ateşoku". Yüzündeki gurur ve kibir karışımı duyguyla yatakhanenin soluk kahverengi kapısını açarak ortak salona ilerledi. Ateşokunu aldığı günü hatırlıyordu. Öyle mutluydu ki. Daha önce hiç şeker yememiş bir çocuk gibi ilk kez süpürgeye bindiğini hissetmişti. Daha önce hiç bu kadar muhteşem bir hediyesi olmamıştı. Şimdilerde pek rövanşta bir süpürge olmasa da o günlerde alabilmek için dükkanın önünde kuyruk olurdu. Ateşoku gibi bir kaç süpürge daha çıkmıştı. Ama Ateşokları popülerliklerini hep korumuştu. Hala en çok kullanılan süpürgeler arasındaydı. Sly onu ellerinde kırılacak bir eşya gibi taşıyarak portre deliğinden tırmandı. Giriş Salonundaki araziye açılan büyük ve ihtişamlı kapıya doğru ilerledi. Heyecanlı bir kalabalık onu içine çekmeye hazır gibiydi. Ama o onlara aldırmadan arazinin muhteşem havasıyla ciğerlerini doldurdu. Herkes bu akşam ki balo için heyecanlıydı. Durmadan kostümleri ve saçları hakkında konuşuyorlardı. Sly onları duymamaya çalışıyordu. Çünkü kendisi de onlar gibi baloya hazırlanmalıydı ve bu süreç onun havada kalacağı zamanı daraltıyordu. Diğerleri gibi heyecanlı değildi. Ama etrafa yayılan söylentilere göre şimdiye kadar ki en muazzam balo olacaktı. Bu Cadılar Bayramı Büyük Salon' da kutlanmak yerine Balo Salonunda kutlanılacaktı. Sly bunu duyduğunda söylentilerin gerçek olabileceği kanısına varmıştı. Balo Salonu, içinde her türlü gösteriyi sağlayabilecek kadar büyüktü ve çeşitli sihirlerle donatılmıştı. Slyvia en son Balo salonuna girdiğinde ne için orada bulunduğunu hatırladı; Savaşta ölen kahramanlar için yas töreni. Balo ağlıyor gibi görünüyordu. Slytherin'lerin bile üzüldüğü görülebiliyordu. Ki bu odanın sihrinin bir parçası gibi görünüyordu. Oda kendini içindeki kutlama ve anma gibi törenler için hazırlıyordu...

Gecenin nemiyle ıslanmış çimleri ezerek Bekçi kulübesinin arkasındaki patikadan Quidditch sahasına ilerliyordu. Yasak Orman çekiciliğini ve gizemlerini kullanarak insanları içine çekmeye çalışıyordu. Öğrenciler arazinin ıslaklığına aldırmayarak çimlere yayılmıştı. Sly' de onlar gibi bu ortamın etkisindeydi. Öğleden sonraki dersler iptal edilmişti. Ki bu da bu Cadılar Bayramı' nın Hogwarts' ın tarihine geçeceğinin bir kanıtıydı. Ayaklarının altında ezilen çimlerin seslerinin dışında sessizlikle Quidditch Sahasına ilerledi. Artık adımlarını çamurlaşmaya başlamış toprakta atıyordu. Vücudunu kaplayan bir sıcaklık ellerine doğru ilerledi ve Ateşokunu istemsizce kaldırmasını sağladı. Slyvia Ateşokuna atladığında tüm hapsedilmişliğinin üzerinden gittiğini hissetti. Neşeyle çığlık attı. Hava onu sevinçle kucaklamıştı. Gökyüzüne doğru hızla uçtu. Ateş oku hızlandıkça o sesini daha da yükseltiyordu. Gülümseyerek Tutucu çemberlerinin içinden geçti. Kahkahalarıyla sarsılan Quidditch sahası onu bırakmaya niyetli değildi. O da onu... Elinde olmadan gülümseyip çığlıklar atarak Ateş okunun havayı yararken çıkardığı sesleri kuvvetlendiriyordu. O kendini kaybetmişken saatinin tik taklarını duyamıyordu. Zaman gittikçe ilerliyordu. Bir saat sonra Cadılar Bayramı Balosunun başlayacağının farkında bile değildi. Nefes almak ve vücudunu dinlendirmek için havada birkaç saniyeliğine durakladı. Beyninde biraz önce ona buraya gelmesini söyleyen şimdi ise kızgınlığa bürünmüş bir ses saate bakmasını söylüyordu. İstemsizce sol elini kaldırıp kıyafetinin kapattığı saati gün ışığına çıkardı .Gözleri dehşetle açıldıktan bir saniye sonra yere dalışa geçti. Toprağı ezerken gittikçe hızlanıyordu .Artık koşmaya başlamıştı ki arazinin bittiği noktaya, Hogwarts kapısına vardı. Arazinin havasını son bir kez ciğerlerine çekerek Hogwarts’ın heyecan kokan havasına daldı. İnsanlar telaş içinde koridorlarda koşturuyordu. Bir çoğu kıyafetlerini giymişti bile. Sly onların yanından geçerken büyük bir tezat oluşturuyordu. Diğerleri kostümlerini üzerine geçirmişken o terli eşofmanlarıylaydı. Koridor boyunca koşup ortak salonuna vardı. Ev cinlerinin telaşlı sesleri duyulabiliyordu. Portre deliğini hızla açarak içeriye daldı. Arkadaşlarından bazıları ona şaşkınlıkla seslenirken o elini aceleyle sallayarak yatakhaneye koştu. Dün gece hazırladığı kıyafeti gardıropta asılı duruyordu. Ama önce sıcak bir duşa girmeliydi. Buna zamanı yoktu. Bildiği tüm sihirleri zihninde gözden geçiriyordu. En sonunda sık kullanılan bir sihir aklına geldi. Asasını vücudunun etrafında gezindirerek; ”Aklapakla” diye mırıldandı. Vücudundaki kirler vantuzla emilirmiş gibi asasının içine ilerlerken o temizlendiğini hissediyordu. Şimdi temizlenmiş olan vücuduna en sevdiği parfümünü sıkarak elbisesini geçirdi. Saçları kendisinden geçmiş gibi görünüyordu. Saçlarını kırmızıya dönüştürmesi için aldığı iksiri elinde hazır tuttu ve bir damlalık yardımıyla saçlarına ve kaşlarına damlattı -Merlin ona yardım etmiş gibi görünüyordu. Çünkü damlalık şişenin kendisiyle verilmişti- . Şimdi yatakhanenin ışığında kırmızılıkla parıldayan saçlarına tatmin olmuş bir şekilde gülümsüyordu. Asasını saçlarına doğrultarak birkaç defa kullandığı bir büyüyle düzleşmelerini sağladı. Saçlarını çıplak omuzlarını örtmek istercesine salınık bırakmıştı. Ayaklarına altın ipliklerden yapılmaymış gibi duran sade ve az topuklu ayakkabılarını geçirdi. Artık hazır gibi görünüyordu.Ve bir ay perisine yakışır güzellikteydi. Sade ve güzel... Zaten bu kostümü giymesinin amacı da buydu; Bir peri olmak...

Adımlarını kendinden emin bir şekilde ortak salona çevirdi. O içeriye girdiğinde bir çok bakışı üzerinde hissedebiliyordu. Bir kaç kişi takılırcasına ıslık çalarken o gülümsemekten kendini alamadı. Utangaç bir gülümseme suratını kaplarken çekingen bir şekilde portre deliğinden tırmandı. Bu kıyafetle çok zor oluyordu. Aslında kesimi kolay hareket edebilmeyi sağlıyordu. Ama Sly böyle bir kıyafeti ilk kez giyiyordu. Kendini şimdiye kadar hiç olmadığı gibi hissediyordu; Güzel ve çekici. Koridorlardan geçerken bakışlar üzerine çevriliyordu. Suratının kırmızıya dönüştüğünü hissedebiliyordu. İçinden Keşke bu olmasa diye diliyordu. Ama bu gecenin böyle geçeceği belliydi. Ona yüzyıllarmış gibi gelen birkaç dakika sonra Balo Salonunun kapısı gözüktü. Salonun ışıklandırması koridora yansımıştı. Daha salona girmeden içini bir heyecan bürüdü. Salon bitene kadar görevlilerden başka kimse görememişti. Bir çok kişi içeri akın ediyordu. Slyvia kapıdan içeriyi adımladığında nutkunun tutulduğunu fark etti. Hogwarts’ ta daha kaç tane sürpriz yaşayacaktı. Hayatı boyunca hiç böyle bir görkem görmemişti. Zorlukla yutkunarak etrafına bakınıyordu. Keşke 10 tane gözüm olsaydı diye düşündü. Çünkü etrafı bir an önce gözlemleyebilmeyi istiyordu. Oda siyah ve kırmızının aşkıyla döşenmişti. Salonun ışıklandırması on metre yukarıda süzülen oyulmuş devasa balkabaklarının içinden gelen ışıkla yapılıyordu. Masalar oyulmuş devasa balkabakları şeklinde dizayn edilmişti. İnsanlar içine girip oturabiliyorlardı. Siyah perdeler pencerelerin etrafından dolanıyor ve odayı bir çadıra dönüştürüyordu. Dans pisti salonun büyük bir kısmını kaplıyordu ve dans pistinin üzerinde muazzam bir ışıklandırma vardı. Burayı Muggle’ların deyimiyle; bir Disko’ ya dönüştürmüşlerdi. Slyvia şaşkınlık içinde masalardan birine geçti.