Sihir Bakanlığı Başvuruları

Kolunu dürtükleyen bir el gözünü açmasını sağlamıştı. Gözlerini ovuşturdu, esnedi biraz. Nerde olduğunu yeni kavrıyordu. Bu Sihir Tarihi Dersiydi. Yine kendine hâkim olamayıp uyuya kalmış olmalıydı. Gözüne girmeye meyilli kâküllerini savuşturarak başını sıradan kaldırdı çevikçe. Tozlu kitapları biraz önce başını koyduğu yerin yanında simetrik olmayan bir durumda duruyordu. Merdivene benzetti önce. Birkaç saniye sonra kirpiklerini kırpıştırarak baktığında aralarından fışkıran parşömenlerin görüntüyü bozduğunu keşfetti. Tam bir simetri hastasıydı belki de kalın kitapları gözünün önünden uzaklaştırdı. Arkadan gelen bir ses ona "Leslié geceleri uyumayı düşünmüyor musun acaba? Derslerde uyumak pekiyi bir alışkanlık sayılmaz ha?"dedi gözlerini bir kaç saniye bile gözlerinden ayırmayarak Leslié'nin. Bu sarı, dümdüz ve gözlerinin üzerine kadar inen, saçının kısa ile uzun arası denilebilecek bir biçime sahip, yemyeşil gözleri bakan insana kendini yasak ormanda geziyor hissi veren, içinde adeta kaybolunan William'dı. Yani iki gündür çıktığı çocuk. Yakışıklı olduğu kadar sempatik ve konuşkandı. Seviyor muydu onu yoksa? Gözlerini hayranlık verici derecede yeşil gözlerinden ayırmadan, yüzüne biraz da sahte bir gülümseme vererek "Üzgünüm."diyebildi sadece usulca. Bir şeyler söylemek istiyordu ama William'a değil. Tüm sınıfın önünde haykırmak istiyordu. Avazı çıktığınca bağırmak…

Profesör tahtada sınıfa arkasını dönmüş kendi halinde ders anlattığını sanıyordu. "Hogwarts'ın 4 kurucusundan üçü anlaşabilirken biri diğerleriyle anlaşamıyordu..." diye seçiliyordu söylediklerinden. *Hogwarts tarihi harika değil mi?* diye geçirdi içinden. Belki içindeki isyanı bastırmaya çalışıyordu. İsyanının sebebine gelince yan tarafta ateşli bir biçimde öpüşen dudaklarını birbirinin dudaklarından ayırmayı zaman kaybı olarak sayan Véronica ve Nicholas’ın birbirine âdeta yapışmış durumlarıydı. Bu onu ilgilendirmiyordu tabiî ki ama herkesin önünde yapmaları da gerekmiyordu değil mi? Birkaç saniye onlara baktıktan sonra William'ın onu izlediğini fark edip ona döndü. "Ne oldu William?" dedi sesi titrek çıkıyordu. Ağlama noktasına gelmişti. Onları izlerken midesi ters-düz olmuştu belki de. O sırada William'ın ona yaklaştığını fark etti. Gülümseyerek ona yaklaşıyordu yüzü teni tenine değdi Leslié'nin. Tüyleri havaya kalmış olanlara bir dur bile diyemiyordu. William'ın dudakları Leslié'ninkileri bulduğunda tüm gözlerin onlara çevrilmiş olduğunu...

William'ın dudakları isteklice onunkiler üzerinde gezerken gözleri doldu. Ağlayamazdı ama. Gözlerinden akacak bir damla yaş bile sürüyle olayın olmasını sağlardı. Şu durumda yapması gereken güçlü olup istememesine rağmen onu öpmekti. Yapabilecek miydi? Kollarını boynuna doladı daha çok yaklaştırdı kendine. Dudaklarını William'ınkinde durmaksızın gezdiriyordu. Bir kaç saniyeliğine bıraktı; devam edecek gücü kendinde bulamadı ve geri çekildi. Gözlerinden akan yaşa şimdi hâkim olamıyordu. Titrekçe "Yapamıyorum William. Profesör rahatsızım hastane kanadına gidebilir miyim? Şey, karnım ağrıyor da biraz." profesör ona dönmeyerek kafasını salladı ve Gryffindor ile Slytherin’nin anlaşamadığını gösteren o bildik hikâyeyi tahtaya yazmaya devam etti. William'a bakamayarak hızla koştu ve sınıftan dışarı attı kendini. O sırada gözyaşlarına da hâkim olamıyordu.

Tabloların ona soran gözlerle bakmasına ve neyin var gibi sözler sarf etmesine aldırmadan kendini dersliğin olduğu koridordan çıkmaya zorladı. Merdivenleri hızla aşıyordu. Sarı saçları koşarken onun beraber hareket ediyordu. Kendini ikinci kat koridorunda bulmuştu işte. Burada Mızmız Mrtle tuvaleti vardı. Arkadan birinin geldiğini fark edip hemen oraya daldı. Mızmız yine o bet sesiyle şarkı söylüyor, uçarak tuvaletin altını üstüne getiriyordu. Aynaya doğru yaklaştı. Gözlerinden yola çıkmış dudaklarının üstüne sıcak bir dokunuşta bulunan gözyaşları sırayla düşüyorlardı. Saman rengine ve güneşin akşam olmadan önce yaydığı ışığın renginin biri biriyle karıştırılmışına yakın renkte kâkülleri bir kaç tutamı kulağının arkasında olmakla beraber kaşlarını aşmış gözüne en fazla bir tüy kalemin ucu kadar kalmıştı. Biçimsizce sırtına doğru uzanan saçları omzunun üstünden sırıtıyordu. Deniz mavisinin en güzel tonları ve gök mavisinin perçinlenmesiyle oluşan göz rengi ona boncuk boncuk bakıyordu. Her iki saniye de bir damla damla su akıtıyordu. Kendini hiç bu kadar çaresiz hissetmemişti. Herhangi bir arkadaşı da mı yoktu peşinden gelebilecek. Herkes ona nefret mi besliyordu?

Aniden kapı açıldı. Kıvırcık saçları gözlerinin üzerine ahenkle uzanan, simsiyah gözleri perçeminin altından parıl parıl parlayan Nickolas şimdi ona doğru yaklaşıyordu. Belli ki korkutmak istemiyordu. Neden geldiğini bile anlayamamışken ayakları ona doğru gitmesini zorluyordu. Kendine engel olmamıştı yine yaklaştı Nickolas'a. Nickolas'ta ona doğru biraz ürkek görünerek geliyordu. Odaya sessizlik hâkimdi. Ama bundan sonra ne olacağı belli olmazdı hiç. Yeni adımını attı ve kendini yerde buldu. ”Ah!” Soran gözlerle Nickolas'a bakıyordu. Nickolas da ona bakıyordu birden gözleriyle şimdilerde oturduğu yerdeki su birikintisini gösteriyordu. Su birikintisini fark etmemişti Leslié. Nickolas çevik bir hareketle onu kucakladı. Şimdi Nickolas'ın kucağında kolunu omzuna atmış bir şekilde onu nereye götürdüğüne bakıyordu.

Onlara sorgulayıcı ve kınarcasına bakışlar atan öğrencileri hiç takmadan William'ı düşünüyordu. Şimdi ne yapıyordu kim bilir? İşte hastane kanadına gelmişlerdi. Nickolas onu buraya getirmekte yarar bulmuştu belli ki. Hiç konuşmamışlardı 1 saate yakındır sadece birbirilerine arada delici bakışlar atıyorlardı. Gözyaşları artık kurumuş kendini iyi hissediyordu; hiçbir şey olmamışçasına. Nickolas'ın yanında kendini güvende ve rahat hissediyordu. Nedenini bilmiyordu ama William yanında hissettiklerinden daha iyi şeyler olduğuna emindi. Yatağın üstüne hafifçe onu bırakan Nickolas bir şeyler diyecek oldu. Ağzını açmıştı ki yeniden kapayıverdi. Karanlıkta yüzü seçilemiyordu ama az da olsa arkasını dönüp gittiği görülüyordu. Arkasından *Gitme seni öylesine seviyorum ki.* diyemezdi ki diyemedi de. Söyleyecek oldu ama kelimeler boğazına tıkılıp kaldı.

Ardından William geldi. Nickolas çıkarken içeri o girdi. Ona doğru yaklaştı. Odanın en köşesindeki yatağa... Konuşmak için geldiği yürüyüşünden belliydi. Yavaş ve bir o kadar da kararlı, duygu yüklü adımlar... "Beni sevdiğini sanıyordum meğer yalanmış." dedi tükürürcesine. ...Ne kadar da aptalım anlamalıydım onu sevdiğini." dedi. Bir şey söyleyemezdi. Her ne kadar söylemek istese de. "İnkâr etmiyorsun. En başından beri onu seviyordun değil mi? dedi bir kez daha. " William, sevgilim..." ağzından zor da olsa ancak bu çıkmıştı daha fazlasına imkân yoktu zaten. "Bana sevgilim deme!" dedi bu defa bağırarak. Sesi titriyor şu ana kadar Leslié attığı en delici bakışları atıyordu. Leslié bu defa haykıracaktı ki kapı birden açıldı Nickolas içeri daldı; sinirle "Onu rahat bırak." dedi. Şimdi Leslié'ye ve William'a yaklaşıyor, sevgiyle ona bakmayı ihmal etmiyordu."Birbirimizi seviyoruz William bizi rahat bırak ve buradan git." dedi bu sefer umutla Leslié'ye bakıyordu. William yıldırım gibi kapıya gitti son bir defa ağlamaklı bakarak çıktı odadan. Nickolas ona aldırmadan yatağından doğrulmuş oturuyor olan Leslié'nin yanına oturdu ve yaklaştı, yaklaştı; fısıltıyla "Seni en başından beri seviyorum; sen de beni seviyordun yeni anladığım için üzgünüm."dedi usulca bitirerek lafını.

*Bir Hafta Sonra*

Güneşin ilk ışıklarıyla uyanmış; bir haftadır buradan çıkma istediğinin sonunda gerçekleşmesine seviniyordu. Yavaşça yatağından sıyrılmış sabahlığını üstüne geçirmişti. Geceliğinin teninde yarattığı soğukluk hissi onu munzurluk yapmaya itiyordu. Perdeyi araladığında güneşin yaydığı ışıkla bahçe çimleri altından bir görüntü sunuyordu onlara. Güneş çimlerin üstüne düşmüş; rüzgârın da etkisiyle ritimle sallanıyordu altından çimenler. Bavulunu toplamış saçlarını düzgünce toplamış perçemini gözünün üstünde bırakmıştı. Hastane kanadından çıkmak için Nickolas'ı bekliyordu. Tabi önceden üstünü değiştirmişti. Muhtemelen de Nickolas onun yanına gelmek için yola koyulmuştu. Bir haftadır her gün o uyanmadan yanına geliyor her gün onu öpücükle uyandırıyordu. Bir beşinci sınıf öğrencisi için ne kadar çok aşk macerası yaşamıştı Leslié. Yaşı küçüktü ama artık deneyimli sayılırdı bu konularda. Yatağını da toplamış ayakta Nickolas'ı beklerken birden kapı aralandı. İşte o gelmişti. Koştu boynuna atladı sevgilisinin. Elindeki bavulu alan Nickolas diğer eliyle de Leslié’nin elinden tutarak Ravenclaw ortak salonuna oradan da göl kenarında geçirecekleri bir kaç saate doğru yola koyuluyordu.

*Bir sitedeki ders romdür.
Profesör Agnothicas, masanın üzerine bıraktığı yıpranmış astarlı, eski kitaplara bakmaktaydı. Kafasını aşağıya doğru hafifçe eğdi ve kitabın üzerine doğru cılız bir nefes üfledi, nefesinin yaydığı zayıf esinti, kitapların yüzeyini okşadı ve pencereye doğru yol alırken beraberinde kitapların sayfaları arasına saklanmış ürkek toz zerreciklerini de beraberinde göründü. Küçük gri bir bulut şeklinde yükselen toz kütlesi, esintinin ortadan kesişiyle birlikte dağıldı ve havaya karışarak görünürden kayboldu. Profesör Agnothicas, ahşap masanın üzerinde duran üç kitaptan ortadakine doğru elini uzattı. Krem rengi, kol ağzı altın sarısı sembollerle işlenmiş olan uzun cübbesinden elini uzatmasıyla birlikte hafifçe parmak uçları görünür oldu. Kitabın sırt kısmını kavradı ve diğer eliyle alttan destekleyerek göz hizasına getirdi. Crocolisk derisiyle kaplanmış, pütürlü ve yeşil görünümüyle kitap kapağının üzerinde iri ve oval, asit yeşili bir topaz vardı. Kitabın yüzeyinde kalan hafif tozları da eli yardımıyla çırptıktan sonra sol elini kitabın üzerine kaldırdı, parmaklarını açarak kitabın üzerinde eliyle bir daire çizmeye başladı. Ehr Lokké Mien sözlerinin fısıltısıyla birlikte kitabın kapağı üzerindeki Topaz, etrafına forfoslu ışık hüzmeleri saçarak parıldadı ve kitabın üst kapağı ve alt kapağı arasına yerleştirilmiş olan tunç rengi, rünlerle kapatılmış olan kilit birden açıldı.

Gözlerinin önüne düşen, küllenmiş griyi andıran ak saç tellerini kulağının arkasına aldıktan sonra kitabın kapağını araladı. Saman kağıdının, bakıra kaçan rengi üzerine yazılmış olan silik yazılar Profesör Agnothicas'ın okumasında güçlüğe sebep oluyordu. Sağ elini havaya kaldırdı ve parmağını şıklatarak Accio Glasse dedi. Sol elinin baş parmağı ile işaret parmağı arasında beliren, çerçevesiz iri mercekli gözlüğü taktı ve kitabı okumaya başladı. Profesör Agnothicas, uzun süredir bir öğretim kurumunda ders vermediği için, repertuarını hatırlamak adına bizzat kendisinin yazdığı disiplin defterine göz atmak durumunda kalmıştı. Aedon Agnothicas, Güneydoğu Avrupa'da bir Akademide görev yapmaya başlamıştır. Burada staj görmüş ve Akademide kalarak profesörlük mertebesine yükselmiştir. Evlenmemiş olması sebebiyle, Maji kariyerine bütün zamanını ayırma fırsatını bulmuştur. Akademiden ayrılıp varolan bilgisinin sınırlarını aşmak üzere Northenbaur'da bir Kütüphaneye kapanmış ve burayı Akademide çalıştığı müddet boyunca biriktirdiği para ile satın almıştır. Profesör Agnothicas, henüz ölmemiş olmasına rağmen Sihirli Üstadlar Ansiklopedisine geçirilmiş bir büyücüdür. Yaklaşık 23 yıl Bu Kütüphaneden çıkmadığı için Ona Kadim Bilgin diyenlerde vardır. Bir müddet sonra, bütçesinin yaşamaya yetmemesi sebebiyle tekrar çalışmak durumunda kalması onun Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okulunda çalışmaya başlamasındaki tek sebeptir.

~~

Profesör Agnothicas kayıtlarına biraz göz gezdirdikten sonra kitabın kapağını iki eli yardımıyla sert bir şeklide kapandı. Kitabın kapanmasıyla birlikte kilitlerin iç içe geçtiğini belirten tiz metalik bir ses tüm odada yankılandı. Kitabı, diğer masanın üzerindeki üç kitapla birlikte özenlice Odanın sağ tarafında boydan boya uzanan kitaplıktaki yerlerine yerleştirdi. Gözlerini hafifçe kısıp odayı kulaçan etmeye başladı, eksik unuttuğu birşeyi anımasamak ve herşeyin yerinde olup olmadığını kontrol etmek amacıyla, bu sırada bir yandan istemsizce sakalını okşuyordu. Herşeyin yerinde olduğuna karar verdikten sonra, ağır adımlarla odanın ortasında yer alan, yere kazınmış ve sembollerle süslenmiş bir çemberin ortasına geçti. Sağ elini cübbesinin sol kolundan içeri soktu ve ağır ağır asasını çıkarmaya başladı. Tribal figürlerle işlenmiş, 24 Inc civarındaki boyuyla, Karaçamdan yapılma antik asasını bütünüyle görünür kıldı ve kolunu kaldırarak tavana doğru doğrulttu. Diğer elini serbest Bırakan Profesör Agnothicas, gözlerini kapattı ve içinden Sanırım, eski günlerin hatrına güzel bir giriş yapmanın zamanı geldi.. Bakalım yaşlı bedenim hala eski kudretini koruyor mu.. diye mırıldandı. Kendisiyle konuşmasını kestiği anda odayı bir sessizlik kapladı, Elenn Wingae Dihwe Bise sözcüklerinin fısıltısı sessizliğin içerisinde yankılanmaya ve gürleşmeye başladı. Profesör Agnothicas'ın bu sözleri dört kez ard arda tekrar etmesiyle birlikte profesörün içinde durduğu çember parıldamaya başladı. Küçük sarı kıvılcımlar çemberin etrafındaki rünlerden sekerek odanın duvarlarında kayıyordu, profesörün bedeni yavaş yavaş saydamlaşmaya başladı ve gözlerini birden açmasıyla birlikte bedeni göz kamaştırıcı bir ışık ile parıldadı ve ışık kütleleri halinde gök yüzüne yükseldi.

~~

Tılsım Sınıfı, Hogwarts'ın restore edilmemiş sayılı sınıflarından birtanesiydi, duvarlarındaki çatlakların içerisinde bile erdem kırıntıları gizliydi, Sınıfın mermer yüzeyi en ufak bir güneş ışığında bile bütün ihtişamıyla parıldıyordu. Yüzeye baktığınızda kendi yüzünüzü net bir şekilde görmeniz mümkündü. Bu tasfirin yanı sıra, sınıfın içerisi gereğinden fazla boştu. Profesör Agnothicas'tan önce gelen profesörün, şahsi eşyalarını yanına almasıyla birlikte, henüz tam olarak yerleşememiş olan Aedon Agnothicas'ın hiçliği odaya hakimdi. Apar topar yerleştiği Hogwarts Akademisinde henüz istediği düzeni sağlayamamış olması dersini aksatacağı manasına gelmiyordu. Tılsım Sınıfı, Hogwarts'ın Sol cephesinde yer aldığı için, sadece sol duvarında duvar boyunca belirli aralıklarla uzanan Vitray süslemeli camlar vardı. Bu camların manzarası ise direk olarak Duru gölün derinliklerine bakıyordu. Boydan boya yerleştirilmiş olan Koyu renk meşe sıraları, öğrenciler doldurmuştu bile. İşleyecekleri ilk dersin heyecanıyla minik kalpleri istemsiz bir heyecan ile çırpınıyordu. Kimisi gereğinden fazla tedirgin davranıyor, kimisi ise gereğinden fazla rahat. Bu karakter karmaşasını dindirecek olanın profesörün tavrı olduğunu herkes içten içe biliyordu.

Profesörün yokluğunda içeride küçük bir öğrenci gürültüsü oluşmuştu, bu antik odanın iliğine işleyen gürültü koridordan rahatça duyulabiliyordu. Tam bu sırada Sol duvarın en başında yer alan pencereden içeri kuvvetli bir rüzgar girdi. Rüzgarın odanın içinde dolanmasıyla birlikte öğrencilerin gürültüsü kesilmişti, bu kısa süreli sessizliğin etkisinde rüzgarın girdiği pencereden içeri, küçük perileri andıran kudretli parıltısıyla tüm odayı aydınlatan küçük ışık hüzmeleri doluşmaya başladı. Öğrencilerin şaşkınlıkla yüzünde oluşan gülümsemeyle birlikte ışık hüzmeleri kürsüde bir araya toplandı ve büyük bir ışıltı içerisinde profesörün silueti belirdi. Küçük gözlerini şaşkınlıkla kırpıştıran öğrencilere Gülümseyerek hafifçe sakalını okşadı ve konuşmaya başladı.

Merhaba sevgili öğrenciler,
Ben Profesör Aedon Agnothicas, Bir kaplumbağa kadar yaşlı ve toprak kadar eskiyim, size hayatım boyunca edindiğim Majik bilgileri Tılsım Dersi başlığı altında sizlere aktaracağım.. Sorusu olan?

Öğrenciler tuhaf bakışlarla profesöre bakmaya devam ediyorlardı, bir akademide genç büyücülere ders verdikten sonra çocuklarla ilgilenmek ona biraz alçak gelmişti. Bu yüzden kelimelerini daha basit sözcüklerden seçmesi gerektiğini aklına not etti ve bu sırada ismini tahtaya yazdı. Pekala, Şimdi dersimize geçebiliriz ozaman.. dedi. Bu genç beyinleri bilgiye doyurmak için zamanı gereğinden fazla kısıtlıydı. Profesör Agnothicas ilk sıranın önüne doğru birkaç adım attı, ardından sol elini hafifçe havaya kaldırdı ve parmağını şıklattı, çıkan ses ile birlikte odanın içerisinde yanmakta olan tüm mumlar, birden sükunete boğuldu ve oda ışıktan arınmış bir şekilde karanlığa büründü, ön sıralara yakın olan birkaç mumun cılız ışığı öğrencileri görmesine yetiyordu. Işıkların sönmesiyle birlikte odaya hakim olan gürültü profesörün boğazını temizlemesiyle dindi. Ardından profesör sözlerine devam etti.

Dünyanın her yerinde Karanlık, farklı formlarda karşımıza çıkacaktır. Bu karanlığı deşifre edebilmek, onun ardındaki gerçeği görebilmek belli bir kudret gerektirmektedir. Bu gerçeği görebilmek için ise, Karanlığın anti-tezi olan aydınlığı kullanmamız gerekir, karanlığı korkutup kaçırmak ve herşeyi görünür kılmak için aydınlığa sığınmamız şarttır. Bu yüzden ilk dersimizde öğreneceğimiz büyü, temel bir aydınlık büyüsü olan Lumos'tur.

Lumos sözcüğü, Latince ışık manasına gelen Lumen sözcüğünden gelmektedir. Lumos ise Lumen kelimesinin çoğul formudur yani ışıklar manasına gelmektedir. Umarım söylediklerimi not alıyorsunuzdur..

Birkaç uyumsuz öğrencinin dışında, diğer çoğunluk dersi dikkatli bir şekilde takip ediyordu. Bu konuda umursamaz davranmamalıydı Profesör Agnothicas, sonuç olarak bilgi onların arzu ederse öğrenebileceği birşeydi, ama böylesi genç zihinlere bilgiyi zorla sokmak ve onlara hayata karşı kullanabilecekleri bir temel bırakmak gerekliydi. Bu yüzden aylaklık yapan öğrenci grubuna doğru dönerek kaşlarını çattı, Bu sırada grubun içerisinden profesörü gören Sarı saçlı, ela gözlü bir öğrenci diğerlerini uyardı ve utangaç bir tavırla yüzlerini kitaba gizlediler. Bunun üzerine tekrar konuşmaya devam etti.

Şimdi ise Lumos büyüsünün pratikte nasıl kullanılacağını öğreteceğim. Sihir Bakanlığı tarafından III. Derece, yaptırımsız Basit büyüler sıralamasında yer alan bu büyü, uygulanış açısından gerçekten çok kolaydır. Büyüyü uygulayabilmek için ise, öncelikle konsantre olmanız gerekiyor. Ardından asanızı herhangi bir kavis çizmeden ileri doğru iterek Lumos sözcüklerini söylemeniz yeterli.

Profesör, uygulamada öğrencilere göstermek üzere, sol elinde tuttuğu asasını hafifçe havaya kaldırdı. Öne doğru asasını ilerleterek Lumos! dedi. Asanın etrafında beliren iki adet açık sarı şerit, asanın ucunda hızlıca dönmeye başladı ve birden gür bir ışık hüzmesi Asanın ucunda küçük bir güneş gibi parıldadı. Dalga dalga yayılan ışık ile birlikte tüm oda net bir şekilde görünür hale geldi, Öğrencilerin şaşkın bakışları arasında profesör konunun bölünmesine müsade etmeden sözlerine devam etti.

Evet öğrencilerim, gördüğünüz gibi gayet kolay bir büyü. Lumos büyüsü sayesinde ardını göremediğiniz tüm karartıları ortadan kaldırmanız mümkün, evet şimdi herkesin sırayla denemesini istiyorum. Tüm sınıfın deneyebileceği kadar zamanımız var. (Uygulama!)

~~

Genç büyücülerin denemeleri sırasında, sınıfta adeta küçük parıltılar yanıp yanıp kayboluyordu. Birden herkesin yüzü aydınlanıyor, birden karanlığa gömülüyordu. Profesör sağ sıradan kaldırmaya başladığı öğrencilerin, sol arka sırada sonlanmasıyla birlikte. Profesör elini avcu öğrencilere dönük bir şekilde havaya kaldırarak durmalarını söyledi. Sınıf ağır ağır duraldı, profesör asasını kolundan içeri götürerek ait olduğu yere sakladı, Bugünkü dersimiz sona ermiştir öğrenciler, katılımlarınız ve başarılarınızla beni onurlandırdığınız için minnettarım. Ödeviniz, ilk dersimiz olması sebebiyle sadece Lumos büyüsünü tanıtan bir yazı olacak. Ödevlerini geciktirmemenizi tavsiye ederim. Şimdi çıkabilirsiniz.. dedikten sonra, farklı armalar taşıyan cübbeleriyle öğrencilerin kapıdan çıkmasını seyretti. Yıllar sonra, başarılı bir ders vermenin gururuyla birlikte, sınıfın tamamen boşalması ardından kendisi de ağır adımlarla kapıya yöneldi arkasından kapattığı kapının üzerine elini koydu ve fısıldadığı birkaç sözcükle birlikte kapıyı kilitledi. Ardından koridorun karanlığında ortadan kayboldu…

Hogwarts tüm ihtişamıyla karşılarında duruyordu. O kadar mükemmeldi ki tablodan çıkarılmış bir manzara resmini hatırlatıyordu insana. İhtişamını yüzyıllardır devam ettiren Hogwarts herkese umut katıyordu. Okulun merdivenlerini hızla çıkan öğrencilerin yüreklerini dolduran umut, heyecan ve mutluluk gittikçe artıyordu. Büyük salona profösörler eşliğinde gelindiğinde ihtişamına şaşkınlıkla seyirci kalan I.sınıflar ilerleyip ilerlememe konusunda tereddüt yaşıyorlardı. Bütün öğrenciler bina masalarına oturmuş ve heyecandan yerlerinde duramayan I.sınıfları izliyordu. Herkesin büyük salonda yerini almasının ardından her dönem olduğu gibi profösörler, yeni öğrencileri Seçmen Şapkanın etrafında toplayıp binalarını seçmeye başladılar. Her bir öğrencinin binasının belirlenmesinin ardından büyük sevinç çığlıkları kopuyor ardından diğer öğrenciye geçiliyordu. Kassidy ise bunlardan tamamen uzak bir şekilde olanları izliyordu. Olanlardan uzak olan sadece Kassidy değildi elbette. Aynı şekilde Kassidy'i tırım tırım aramaya devam eden Gryffindor'lu çocukda tamamen uzaktı olup bitenden. Kassidy tedirginlikle etrafına bakınırken korktuğu başına gelmişti. En sonunda Gryffindor'lu çocukla göz göze gelmişlerdi. Kassidy bunun karşısında aniden sandalyesini geriye itmiş ve gözlerini yumup onun yanına gelmemesi için dua etmeye başlamıştı. Ama artık çok geçti herşey için. Gryffindor'lu çocuk profösörlere her nasılsa görünmeden Kassidy'nin yanına ulaşmayı başarmıştı. Onunla konuşmak için sıkıca kavramıştı kolunu. Kassidy onun ellerini kolunda hissettiği anda pes etmişti ve gözlerini yavaş yavaş aralayarak açmıştı. Onun gözleriyle gözlerine değmesiyle içinde kıpırdaşmaya başlayan duygular onu tedirginleştiriyordu. Çaresizliğiyle beraber söküp atmak istiyordu tüm bu duyguları içinden ama olmuyordu.

Profösörler yeni gelenleri binalarına yerleştirip kuralları hatırlattıktan sonra büyük şöleni başlatmışlardı. Herkes enfes tatta olan yemekleri büyük bir iştahla yemeye koyulmuştu, iki kişi hariç. Gryffindor'lu kimsenin haberi olmadan Kassidy'i götürmüştü büyük salondan. Kimse onların hangi cehennemde olduklarını bilmiyordu. Eğer onların yokluklarını farkederlerse işte o zaman ikisininde başı büyük bir belaya girerdi. Her binanın ortak salonunun bulunduğu kolidorda yükselen iki ses hararetli bir şekilde konuşuyordu. Bunlar büyük salondan kaçmış olan çılgın aşıklardan başka kimse olamazdı. "Kassidy sana aşığım, kanımın son damlasına kadar. Anlıyorsun değil mi? Seni deliler gibi seviyorum, sen-sen benim olmalısın!" Gryffindor'lu çocuk Kassidy'e isyankar ve ihtiraslı konuşuyordu. Onun sessizliğine anlam veremiyordu bir türlü. Kassidy, ona göre o kadar masumdu ki. Birbirlerinin gözlerinin içine bakıyorlardı derin sukunetin içinde. O kadar kenetlenmişlerdi ki birbirlerine sanki hiç kopmayacak gibi bağlanmışlardı. Kassidy buna bir son getirmek için Gryffindor'lunun dudağına masum bir öpücük kondurduktan sonra usulca girivermişti yatakhanesine.

*Clariss Luisa Pietra'nın eski ismiyle yaptığım bir rp..

Ağaçların Arasını Kaplayan Sis Ortalığın Görünmesini İmkansız Kılıyordu.Asanın Işığı Önündeki Birkaç Milimetreyi Gösterse de Ortalıktaki Taşlar Yürümesine Engel Olmakta Israrlıydı.''Gecenin Köründe Kendime İşkence Etmekten Mutlu muyum Acaba?'' diye Düşündü Requiem;ama Burada Olma Amacı Geri Dönüşüne Gayet Engeldi.Mağaranın Tabanını Kaplayan Suyun Her Adımda Çıkardığı Ses Duvarlara Çarpıyor,İçerideki Ölüm Sessizliğini Biraz da Olsa Bozuyordu.Bir An İçin İleride Bir Başka Ayak Sesi Duyduğunu Sandı."Kim Var Orada?'' Cevap Gelmeyince Asasını İleriye Doğrulttu ve Haykırdı "Lumos Maxima!" Şimdi Mağaranın Her bir Santimetrekaresi Aydınlanmıştı.Requiem İlerlemeye Başlamıştı ki Mağaranın Duvarlarının Altındaki Resimler Dikkatini Çekti.Zamanın Tozlu Sayfalarından Kalma Bu Resimlerin Mugglelar Tarafından Yapılmış Olduğu Aşikardı;ancak Resimlerdeki Bir Ayrıntı Oldukça Dikkat Çekiciydi.Resimde, Bir Büyücü Olduğu Ortada Olan Kişi Karşısındaki Silahsız Adama Saldırıyordu.Requiem "Merlin'in Sakalı" Dedi.Karanlık İşaret Resmin Tam Ortasında Bütün Haşmetiyle Dehşet Saçıyordu.Requiem Dalgınlıkla Resmi İnceliyordu ki Arkasından Bir Ses "Gelmişsin" dedi.Requiem Arkasına Dönmeye Fırsat Bulamadan Bir İnferius Kadar Soğuk Olan Asayı Boynunda Hissetmişti Bile."Formundan Bir Şey Kaybetmemişsin" dedi Alayla.Tiz Bir Kahkaha Duyuldu ve Arkasından Aynı Tizlikte Olan Ses"Sen de Hala Ölümle Dalga Geçiyorsun" ses Ciddileşmişti."Sonun Geldi,Hazırlan" "Senin Tahmin Edemeyeceğin Kadar Hazırım" dedi Requiem.Asasını Hızla Çekti ve Sağ Arkasına Uzatarak "Bombarda!" Dedi.Mağaranın Duvarındaki Kayalar Arkasındaki Varlığa Çığlıklar Attırırken Requiem'in Kahkahaları Gürültüler İçinde Kayboldu.Kadın Ölmemişti."Emin Ol Azkaban Buradan Daha Konforlu,Orada Sana İyi Bakacaklar."Requiem Cadıyı İplerle Bağladıktan Sonra Bakanlığa Patronusunu Yolladı.Seherbazların Gelmesini Beklerken"EE Anlat Bakalım Ben Yokken Neler Yaptın?" dedi.