İşletme Başvuruları - Dükkanlar vs.

Ahşap zeminde gıcırdayan masanın ayakları, yavaş yavaş sallanıyordu. Sanki şiddetli bir depremin bitişine doğru yaklaşılıyordu. Fakat bu sallantı depreme ait değildi; Frankenstein emektar tekerlekli sandalyesinden kalkmış masadan destek alarak doğrulmaya çalışıyordu. Tek amacı biraz hareket yapmak olsa da biraz sonra yüz yüze geleceği camdan vücudunu inceleyeceğini bilmiyordu. Sandalyeyi geride bıraktı, ayak tabanları şimdi zeminle temas halindeydi. Süzülürcesine belini ileriye doğru hareket ettirdi. Bir takırdama sesiyle bel kemiklerinin açıldığını hissetti. Aynı hareketi boynuna da uyguladı ama çatırdama sesinden eser yoktu. Oda kapısının altından gelen geçen karanlık gölgeler, koridorun kalabalık olduğunu kanıtlıyordu ki bunu milyonlarca çift ayakkabının tabana her vuruşundan ya da gülüp oynayan insan seslerinden anlamamak mümkün değildi. Bu insan modellerinin çoğu ya okul dışına yol alıyorlardı ya da zilin çalmasının coşkusunu koridorlarda güle oynaya kutluyorlardı fakat birinci seçenek daha makul gibiydi; gelip geçen gölgeler daha çok çıkış kapısına doğru yol alıyordu. Frankenstein birden sırıttı çünkü onun gölgesinin muazzam büyüklüğü ve sessizliği aklına geldi. Bir kedi misali, sessizce –tekerleklerin mırıltısını saymazsak- tüm koridorları geçebilirdi. “Ah, hayatım elbette ilk önce parlatıcı sürüyorum yoksa bu kadar parlayabilir mi?” Bu sesi tanıyordu. “Koçum benim! Nasıl da tekmeyi bastın ama! Richard’ın yüzündeki ifadeyi gördünüz mü? Tıpkı tezek bombasına mahsur kalmış gibiydi!” Birkaç serseri çocuk kahkahası ile son buldu. “Merlin’nin sakalı! İnanamıyorum buna! Beş puanımı sırf o aptal çocuk yüzünden kaybettim! Her dakika bana-“ Bu kesinlikle Katherina Katrena’nın sesi olmalıydı diye düşündü. Koridorlarda kendini övmeden yapamıyordu. Sınavlardan sürekli yüksek notlar alıyordu ve insanlar onun aslında Ravenclaw’a girmesi gerektiğini söylüyorlardı ama bir şeyi unutuyorlardı: Bir insan beş puanı alamadığı ve sınıfta onca dakika boyunca ağladığına, daha doğrusu ağlıyormuş süsü verdiğine rağmen koridorlarda canlı hoparlör misali bağırarak bunu üstelesin ki? Demek ki sadece kariyerinden düşmemeye çalışıyordu ya da bunu üsteledikçe üzerinde durulacağını, unutulmayacağını anlayamıyordu. Sesler ya yarıda kesiliyordu ya da koridorun en kalabalık yerinde hava atmak için kullanılan bir çeşit alet olarak kullanılıyordu. Frankenstein bir an dişlerini sıktı ve bu lanet insan modellerinin etrafa yayılmasını diledi. Onlardan biri olup, boş zamanın keyfini çıkarabilirdi ama burada bir işi vardı elbette: Slytherin’den olan ve kendine yakın hissettiği, -belki de gerçekten birbirlerine çok benziyorlardı- bir kızı bekliyordu. Persephonié’yi... Bir an burada neden bulunduğu aklına geldi ve düşünmeye başladı. Hım, Persephonié… Ne güzel bir isim. Anlaşılan küçücük fıçıcık bir bedene sahip olan Frankenstein, ateşli bir aşkın kapısını aralıyordu. Aman dikkat etsin Frankenstein, kötü bir zamandayken bir tanecik aşkıyla baş başa kalmasın. Yerle bütünlük oluşturan ahşap masaya gözlerini dikmiş, boş boş sırıtıyordu. Belki de Slytherin güzelinin yeşil gözlerini düşünüyordu, kim bilir… Dakikalar boyunca öylece durdu, sonra, aniden gelen bir esintinin başına vurmasıyla kısık bakışlı gözlerini esintinin geldiği yere çevirdi. Hemen arkasında duran açık pencereden gelen esinti saçlarını dağıtmıştı ve daha önemlisi onu hayallerinden alıvermişti. Birden gözüne pencerenin camındaki yansıma ilişti. Arkasına dönmüş, soluk yüzlü bir çocuğu canlandırıyordu. Frankenstein kendi yüzünü görünce epeydir aynaya bakmadığını anladı; yüzüne anlaşılamayan bir beyazlık sinmişti. Daha önce bu beyazlık yoktu, herhalde sonradan kazandığı bir alışkanlıktı. Daha da dikkatli baktı ve gözlerinin içindeki solgunluğu fark etti. Ela irisi, gözlerinin solgunluğuna bir muhalifti fakat maçı alamıyordu. Aynı zamanda oldukça olgun görünüyordu. Androjen Hormonu işe yarıyordu demek ki. Odada iki Frankenstein’a yer olmadığını düşündü ve bedenini aniden çevirdi. Bekledi, bekledi, bekledi… Gelmiyordu, belki de odanın kapısının yüzüne bile bakmamıştı. Ne olmuştu? Yoksa küsmüş müydü artık bu odaya? Persephonié her fırsatta bu sınıfa giriyordu ve saatlerce içeride duruyordu. Herkes gibi Frankenstein da nedenini çözememişti. Orada, o dakikalar içerisinde –belki de saatler olmuştur- gelen geçen yoktu. Koridordaki gölgelerden de eser kalmamıştı. Belki de bugün yalnız kalmak istemiyordur diye düşündü. Sandalyesine oturdu ve asa yardımıyla kapıyı sonuna kadar açtı; çıkıyordu sınıftan.

Üzgün olduğu çehresinden anlaşılıyordu ki dudakları her zamankinden sarkıktı. Gözleri zeminden başka bir yeri görmüyordu. Kaşlarını çatmış olduğundan aslında üzgün mü kızgın mı olduğu anlaşılamazdı. Yere boş boş bakmasından kaynaklanıyordu ki birini ezdi. Oldukça kuvvetsiz bir eylemdi ama karşısındaki Hufflepufflı, cinsiyeti belli olmayan insanın ona bağırması kadar kuvvetliydi de. Feruarre Fergusino adlı Fransız göçmeni bir erkek çocuğuydu ezdiği kişi. Aslında tam anlamıyla erkek de denilemezdi çünkü yürürken kıvırtması, ellerini ahenkli ahenkli sallaması, uzun, bakımlı saçlarıyla oynaması ve hatta tatillerde pembe bir tişörtle dolanması akıllarda soru bırakıyordu. Frankenstein cinsiyeti belli olmayan bu insan modelinin, arkasından ona Fransızcada çok kötü bir anlama gelen bir küfrü söylediğini duydu ama söylediği kişinin de Fransız olduğunu bilmiyordu herhalde. Bundan sonra bilmiş olacaktı çünkü Frankenstein da asasını ona dikti ve kaybol anlamına gelen çok kaba bir Fransız küfrünü sarf etti; orta parmağını arkasından çıkarmayı da ihmal etmedi, bu bir Frankenstein klasiklerindendi. Biraz olsun stresini Fransız çocuktan çıkarabilmişti ama bu ona yetmezdi. Yolsuzların efendisi Göl Kenarı’na doğru tekerlekleri döndürmeye başladı. Eğer aptal insanlar yakasını bırakmazsa biraz dalgaları izleyip, rahatlamak istiyordu. Çoğu kişi Göl’ün çevresine doluşmuştu; bazıları da okul kapısında güle, hoplaya dikkatleri topluyordu. Tekerlekler çimleri eze eze ilerledi, ama bir anda durdu. Bu ani duruşun sebebi gölün kenarındaki bir kızın, Persephonié’nin, herkesten uzak bir yere oturmuş, gölü seyredişiydi. Birkaç dakika onu izledikten sonra harekete geçti ve kızın yanına gitti. “Persephonié değil mi? Konuşabilir miyiz?” Sesinde hain bir tını vardı. Kim bilir, belki de kızdan hoşlandığından değil de onun tarzındaki şeylerden dolayı bu kadar üzerine düşmüştü. Frankenstein’dı bu, işi belli olur muydu?