İşletme Başvuruları - Dükkanlar vs.

Buğulu mavi gözleri saklanmış oldukları kovuktan Hogwarts’ın üstünde uçuşan kuşları seyrederken küçük kız; kıştan kalma çiğle kaplı olan çimlere uzanmış nefes alıyordu derin derin. Küçük kızın yüzünü korumak istercesine esen çapkın rüzgâr her geçişinde bir öpücük kondurup uzaklaşırken, zalim güneş onun yolunu kesmek itercesine önüne geçiyor ve küçük bir mırıltı koyveriyordu o gün. İsyan edercesine güneşi söven küçük kız, rüzgârın ona gelmesine engel olduğu için mi yoksa gözlerini delercesine içine baktığı, belki de onu herkesten iyi tanıdığı içindi bu öfke. Derisinden geçip beynindekilere ulaşmak isteyen hırçın ve inatçı güneş, istediğini alamadığı zaman derisini yakar ve pütürleşmesine yol açardı küçüklüğünden beri. Masum kar tanelerinin yere düşüşünden öylesine az zaman geçmişti ki küçük kız hala bedenindeki ürpertiyi hissedebiliyordu o gün. Pembemsi dudakları istediklerini anlatamadığı zaman ki gibi bükülmüş, kristal gözyaşları gözlerinde donmuş, karnı içten içe acıkmıştı. Saman çöpü gibi karışmış saçlarını önüne verirken, ıslak zeminden dolayı kirlenmiş olan cüppesini, cüppesini fark etmesiyle başında dikilen çocuğu farketti. Onu görmemişçesine gözlerini gökyüzüne dikti ve cüppesinden bir parşömen çıkardı. Yılların eskittiği yırtık pırtık, sarımsı etrafına sıcak bir sevgi yayan bir parşömen… Güneşin yüzüne ulaşmasını engellemek ve rüzgâra kucak açmak için gözüne iliştirdi parşömeni. Suskunluğunu koruyarak rüzgârın bedenini ele geçirmesini isteyerek birkaç dakika boyunca öylece uzandı çimlerin üzerinde. Sonunda gökyüzünden zorlukla ayırdığı gözleri; kovuklarında isyan edercesine dönerek çocuğun üzerine dikildi. Kafasının arkasında birleştirmiş olduğu ellerini kafasından çekti ve doğrularak çocuğa baktı isyankâr gözleriyle. Onu tanıyordu ve onun kendisini delilercesine sevdiğini de biliyordu. Küçük kız, ellerini yere koydu ve çimlere dokunduğunda içine yayılan garip bir his ile karşısındaki çocuğun yanına dikildi. Çehresi düzgünde fakat fazla aptaldı. Küçük kız Andrew’e baktı ve yanından geçip Göl Kenarına doğru yeltenirken dudaklarından buz gibi çıkıp bahçedeki sessizlikte kaybolarak giden birkaç sözcük belirdi.

“Sen bir aptalsın Andrew, eğer beni izlemeyi bırakmazsan sonun ayağımın altında ezilmiş bir fare pisliği gibi olacak.”

Gayet sakince söylediği bu sözcük demetinin ardından hızlı adımlarla göl kenarına doğru ilerledi. Persy buralarda bir yerlerde olmalıydı. Hissedebiliyordu adeta onu. Her adım attığında ayaklarının altında ezilip büzülen çimlere aldırmadan dev mürekkep balığının güneşlensinler diye göl yüzeyine çıkardığı yüzgeçlere hafif bir tiksintiyle baktı. Pütür pütür ve iğrençtiler. Silvia'nın en sevmediği şeylerden biri ise pürüzlü ve dokunaçlı yüzeylerdi. Görmek bile kusmasına sebebiyet verebilirdi.

“Ah işte Persy! Hey Agnes! Seni burada bulacağımı biliyordum.”

Sesi o gün ilk kez neşeli çıkmıştı herhalde. Persy ona doğru denerken hafif bir gülümsemeyle elini salladı ve yüzünü yalayıp geçen rüzgâra aldırmadan narin adımlarla onun yanına gelerek oturdu. Pek gülümsemese de Persy’yi gördüğü zamanlarda yüzüne yerleşen o gülümseme ile yanağına hafif bir öpücük kondurdu. Persy, her ne kadar sevmese de şapur şupur öpülmeyi, Silvia’nın onu öpmesine söz etmezdi. Silvia da onu bu yüzden seviyordu. Onun yanında hiç olmadığı adar rahat olabiliyordu Silvia. Adeta kardeşi gibi özgün ve hayalciydi. Silvia, Persy ile arkadaşlıklarının hayatında başına gelmiş en iyi şey olabileceğini düşünürdü hep. Silvia kendinde onu görürdü bazen. Birbirlerini öylesine iyi tanırlardı ki... Nerede olup olmadıklarını, acılarını, sevinçlerini... Öylesine somuttu ki tüm bunlar. Kardeşten de öte bir ilişkileri vardı onların. Arkadaşlıklarının bir simgesiydi belki kanları veya kendilerine has şapır şapurları.

Küçük evinin, oval penceresinden bakıyordu dışarı. Adeta karlar tek tek iniyordu yer yüzüne. Bahçede bulunan ağaçlar sertçe bir o yana bir bu yana savruluyorlardı. Genç kadın yüzünü hafifçe pencereden çıkarmış, serinliği yüzünde hissediyormuşçasına gözlerini kapamış ve yorgun bedenine kısa bir mola verdirmişti. Aylardır tükenmek bilmeyen enerjisi en sonunda tükenmiş, bertaraf etmişti genç kadını. Yüz hatlarının yavaşça belirgimleşmeye başlaması telaşa düşürüyordu. Elini yüzüne götürdü. Pürüzler... Yaşlanıyor muydu, yoksa bitkinlikten miydi? " Tanrı aşkına! Daha 26 yaşındayım. Kırışıklar için çok gencim"
Öyleki yakarışında bir parça umutsuz dahi yoktu. Her zamanki gibi kendinden emin şekilde dökülmüştü dudaklarından kelimeler. Elbette kırışık değildi bu yüzündekiler. Bir alerji ya da yorgunluktan oluşan geçici şeylerdi. En azından kendini avutmayı başarabilen kelimeler bulabilmişti genç kadın. Soluklandı, duraksadı kısa bir süre. Düşündü, çevresine bakındı.
Yağmurun başlamasıyla hatırladı her şeyi, anıları canlandı zihninde. Karıştı beyni, daha da yorgun düştü çehresi. Terledi, başta eli ayağına dolaştı ama dengesini yitirmedi. Küçücük yağmur taneleri tekrar getirmişti eski günlerierini ona. Tüm acımazsızlığıyla karşısına çıkmıştı yine. Ağlıyordu, aylardan beri ağlamamasına inat. İçini boşatıyordu, hüzünlerini geride bırakmak istiyordu. Evini özlemişti, küçük yuvasını, eski günlerini özlemişti gene. Ama en çok; en çok bir daha göremeyeceği ailesini özlemişti. Yüreğinde yaşattığı buruk acı hiç dinmemiş, her yağmurda yinelenmişti. Ve işte gene acımasız yağmurlar düşmüştü evine. Yıllardır düşmediği kadar çok ve daha etkili bir şekilde... Saatler ilerlerken hala küçük koltuğunda oturuyordu çaresizce. Koltuğunun kenarında televizyonunun kumandası, masasının üzerinde dergileri ve iki üç adım ötede ev telefonu bulunuyordu. Hiçbirinin kendisini eğlendirebileceğini ya da rahatlatacağını sanmıyordu. Başını usulca çevirdi oval penceresine doğru. Yağmur hala dinmemişti, ağaçlar delice sallanıyordu. Aynı o gün gibiydi. Gözlerini kapadı. Düşüncelere dalmak istemiyordu, bir daha çıkamayacağından korkuyordu. Ama yapamadı, açamadı gözlerini. Kayboluyordu ruhunun, anılarının içerisinde. Anıların yolculuğu başlıyordu. Belki de hiç bitmeyecekti, unutamayacaktı.

" Anne! Neredesin? Haydi, geç kalacağız. Babam bizi bekliyor, daha kamp yerine gidene kadar akşam olacak." Bu ses Adélaide'nin sesiydi. Pikniğe geç kalma korkusuyla aceleyle hazırlanıyordu pembe tonlarının yoğunlukta olduğu geniş odasında. Beş ya da altı yaşındaydı. Yaşamının ilk pikniğiydi. Yemyeşil kırlarda koşup oynayacak, delicesine çığlıklar atarak top oynayacaktı babası ile. Pembe kelebekli tokasını da takması ile birlikte annesine seslendi yeniden. Hazır olduğunu, arabaya babasının yanına indiğini belirtti ve koşarak indi evlerinin ahşap merdivenlerinden. Babasının kucağına doğru koştu, sarıldı babası sıkıca. Gülücükler ve sevgi parçaları uçuşuyordu havada. Annesi de aşağıya indiğinde herşey hazırdı. O zamanların en iyi arabası olan arabalarına bindiğinde bir de müzik açtılar. Ağaçlıkların, uçsuz bucaksız ormanlardan geçerken birlikte söylediler o şarkıları. Arkada Adélaide dans etti, güldü, son öpücüklerini saçtı annesine ve babasına. Piknik yapacakları alana geldiklerinde arabadan hiç beklemeden indi Adélaide. Kendilerinden başka bir çocuklu aile daha vardı. Başka kimseler yoktu, sakindi buralar. Ellerini açtı doğaya annesi ve babası, oksijeni çektiler ciğerlerine. Sonra huzurlu olduklarını gösterdiler ve yerleştiler piknik alanlarına. Hava ilk geldikleri gibi olmamaya kapanmaya başlamıştı bir süre sonra. Meltem yavaş yavaş hızlanmaya, narince okşadığı bedenleri zedelemeye başlamıştı. Ve üç saat sonra bıçak gibi kesiyordu tüm vücudu. Adélaide hala koşup oynuyordu. Onun umurunda değildiki yağmur, kar, rüzgar... Hayatının ilk pikniğinde yapmak istediği tek şey doyasıya oynamaktı. Hele yeni bir arkadaş bulduktan sonra işler iyice keyifli geliyordu ona fakat annesi ve babası artık gitmeleri gerektiğini söylüyorlardı. Adélaide ise bir o kadar da diretiyordu. Direnmeler, ısrarlar arasında iki saat daha geçmişti. Olay gittikçe felakete dönüşüyordu. Ağaçların gövdeleri birer birer yıkılıyor, ıssız bucaksız ormanda kalan iki aileden çığlıklar yükseliyordu. Adélaide ve küçük arkadaşı Prudence ise aldırmaksızın ufak bir mağaranın içinde evciliklerine devam ediyorlardı; ta ki Adélaide'nin çığlıkları duymasına kadar. Koşmaya başladı küçük. Yetiştiğinde soluğu tükenmiş aynı zamanda şoka uğramıştı. Ağacın altından annesinin kanlar içinde ki başının bir kısmını görebilmişti. Babası ise bir kaç metre ötede yüzüstü şekilde yere yığılmıştı. Prudence ise aynı duygular içersindeydi, ağlıyordu. Onun annesi ve babası da aynı durumdaydı...

Çığlıklarını kendinden başka kimsenin duymadığını fark ettiğinde Adélaide tekrar yirmi altı yaşındaki haline dönmüş bulmuştu kendini. O günleri tekrar yaşamış, aynı gözyaşlarını yeniden akıtmıştı. Aynı o günkü kadar acımıştı canı. Silkindi, toparlanmaya çalıştı ama yapamadı. Belinin arkasındaki yastıktan almak istedi hırsını; cama doğru fırlattı. Ama hiçbir şey değişmedi, hırsı içinde kaldı. Öfkesine yenik düştü kısa bir süreliğine. Yağmura baktı tekrar. Dinmişti. Dakikaların ardından dinmişti, benliğini alıp başka diyarlara götürmüştü. İlk kez bu kadar sefil ve aciz hissediyordu kendini. Bir süre düşündü, sonunda ise biraz dolaşmanın iyi geleceğini söyledi kendi kendine. Bu dört duvar arasındaki hayatından biraz olsun uzaklaşabilmek istedi. Adımlarını bomboş sokaklara, yollara doğrulttu. Yanında bir paltosu bir de duygularına engel olamayan Adélaide vardı. Emindi ki şuan annesi ve babası onu izliyordu ve kendini bu kadar üzdüğü için kızıyorlardı ona. Ama elinde değildi, sakin kalmayı bir türlü beceremiyordu. Yapamadığını düşündüğü tek şeydi; sakin kalmak. Düşünceleri ve benliği ile yürürken gelmişti uğrak yerine. Bir muggle bozuntusu evinden ayrılıp, ulaşmıştı mekanına. Oturdu bir taşın üstüne barakanın önünde bir yerlerde. Uzun uzun baktı; boş arsalara, Hogsmade sularına. Yanlız olmadığını düşünse bile yalnızdı; yapayalnız...