Noel Balosu (5. Sezon)

" Önemli değil, ben de 5 dakika önce geldim zaten. Oturmak için sormana gerek var mı? Ayrıca, Ales dersen memnun olurum."

demişti Ales.Dayrnt memnuniyetle sandalyeyi çekti ve oturdu.Yorgunlu nerdeyse üzerinden gitmişti.Kısık gözlerleve ufak bir gülümsemeyle çevresini süzüyordu.Aslında çok güzel bir ortamdı ve -nerdeyse- herkes eğlencenin tadını çıkartıyordu.Dayrnt Ales'in gözlerinin içine baktı.Gözlerinin buz mavisi kim baksa derinden etkileyecek gibi gözüküyordu.Dayrnt'ın kısık gözleri yavaş yavaş açıldı ve sırıtması yüzüne yayıldı.

" İhtişamlı, değil mi? "

dedi Ales ve Dayrnt bir an için kendine geldi.Ales daha yeni yanlarına oturan çocuğa birşeyler söylüyordu.Çocuğun yüzünde derin bir yaranın izi vardı.Tam yanağında ve 'X' şeklinde.Acı vermiş olduğu açıkça ordadaydı.Dayrnt biraz yüzünü buruşturdu ve çaktırmadan kafasını çevirdi.

"E-Evet.Hayatımda katıldığım en güzel balo bu sanırım."

dedi çocuk.Biraz tedirgin görünüyordu fakat nedeni fazla belli değildi.Dayrnt çaktırmadan bir kulağını onların konuşmasına vermişti ve çok ilgisiz gözükmeye çalışıyordu.Ardından Ales:

" Bundan önce hiçbir baloya katılmamıştım aslında. Anlarsın ya... "dedi ve omzunu silkti." ...Bana fazla sıkıcı geliyor. "dedi.

Birazda olsa haklıtydı fakat diğer kişiler eğleniyordu.Ama şu anda Dayrnt'da Ales' katılıyordu.Katılmamak mümkün değildi.Üç kişilerdi ikisi muhabbet ediyordu -biri tamamen dünyadan kopmuş gibi gözüksede aslında onları dinliyordu-.Neredeyse sıkıntıdan *şişe çevirme* oynamaya başlıyacaklardı.

"B-Bu tür ortamlardan pek hoşlanmıyorum.Kendimi tanıtmama izin ver.Adım Diego Pellegrino."

dedi.Dayrnt bir an sazanlık yapıp kendini tanıtacaktı fakat.Ağzını kimse farketmeden kapatmayı başarabilmişti.Bu çocuğu şimdi hatırlamıştı.Bu çocuk Slytherin'li bir çocuktu ve genelde onu gördüklerinde bazı kişiler aralarında fısıldaşırlardı.Dayrnt bir kere bile olsun ne konuştuklarını duyamamıştı fakat merakta etmiyordu zaten!

Birkaç birşeyler daha konuştular ama Dayrnt onları dinlemedi.Belki özel birşey konuşuyorlardı.Hiç olmadı bu tamamen saygısızlıktı.En sonunda dayanamadı ve ortama döndü.Çocuğa baktı ve döndü Ales'e bktı.

"Merhaba Diego.Kusura bakmayın ama birazcık konuşmanıza kulak misafiri oldum ve adını öğrendim." dedi ve gülümsiyerek devam etti: "Ales sende kusura bakma bu arada.Biraz canım sıkkındı -biliyorsun JD yi kaç zamandır göremyorum-.ama neyse,ortamında canını sıkmıyayım diye bu günlük mutlu olurum atırk.Bu arada diego ben Dayrnt Bill BLACK!!!"

Soyadını bariz bir şekilde vurgulamıştı.Nedenini bilmiyordu.Belki artık gerçek bir Slytherin'li gibi davranacaktı.Tavırları genelede Ravenclaw'lılara benzetilirdi.Öyle olmadığının tek kanıtıda soyadıydı.

Noel Balosuna gidecek olan Rachel çok heyecanlıydı.Bu gideceği ilk baloydu hatırladığı kadarıyla.Nasıl olacağı hakkında ufak bir fikri yoktu ama nasıl geçeceği hakkında fikir yürütebiliyordu.Gideceği balo için fazla uğraş vermeden hazırlanmıştı.Üzerine giymiş olduğu siyah,kırmızı renkli elbisesi fazla güzel olmasa da abartıya kaçmak istememişti.Saçını at kuyruğu yapmıştı.Her zaman salık saç onu rahatsız etmiştir.Saçlarının önüne gelmesini hiç sevmezdi.Bu yüzden de sarı saçını yine toplamıştı…
Baloya gitmek için büyük salona doğru yol aldı.Büyük küçük ,büyüklükleri birbirine uymayan adımlarla ilerlerken etrafına bakınıyordu.Çünkü etrafta birçok öğrenci vardı.Hepsi balo için hazırlanmıştı.Ve Rachel’in tahminine göre hepsinde farklı bir heyecan vardı.Kafasını kısa bir süreliğine yere eğdi.Gözü bir türlü alışamadı bu renkli,alacalı bulacalı renkli kalabalığa.Betonlara bir süre bakıp mavi gözünü dinlendirdikten sonra küçük kafasını yerden kaldırarak etrafa yeniden baktı.Hogwarts bu kadar renkli nadir görünürdü.Her zaman böyle değildi.Bu Rachel’in heyecanının daha da artmasına sebep olmuştu.Ortamdaki hava insanlara farklı farklı duygular veriyor olmalıydı.Baloya giden,hazırlanan büyücüler etrafı öyle kaplıyordu ki yürümek zorlaşıyordu.Etrafta bulunan büyücülerin hepsi birbirinden şıktı.Büyücülere bakınırken baloda ne yapacağı sorusu gelmişti.Çünkü pek kimseyi tanımıyordu.Biraz canı sıkılacak gibi görünüyordu.Herkes birbiriyle eğlenirken Rachel Ravenclaw masasına geçip kendi kafasına göre takılmanın en iyisi olacağını düşünüyordu.İlk katıldığı doğum günü partisini hatırlamıştı.Hiç tanıdık yoktu ve canı sıkılmıştı…
Bu düşünceler arasında bir yıldır bu okulda olduğunu düşündü.Kısa bir zaman olsa da Rachel’in buraya alışmasına yetmişti bile.Eskiden ona beton yığını gibi görünen binalar bile şimdi daha farklı görünüyordu gözüne.
Bu düşünceler arasında tek başına ilermeye devam ederken büyücülerin içinden bir an önce büyük salona varmayı umdu.İlerlerken bir yandan etrafındaki büyücülere bakınıyordu.
“Rachel!Rachel!”
Kulağına kendisini çağıran bir kişinin tiz sesi geliyordu.Yavaşça arkasına dönerek kendisine kimin seslendiğine baktı.Kalabalığın arasından kimin kendisine seslendiğine bakınırken omzundaki eli hissederek yanına döndü.Karşısında arkadaşı duruyordu.Güzel siyah bir abiye giyinmiş,saçlarını ise salmıştı.Konuşmaya başlayan arkadaşı:
“Nasılsın?” demişti.
Rachel kaşlarını çatmıştı.Ne diyeceğini merak etmişti:
“İyiyim ,sağ ol.Sen?”
“Merlin adına!Bu ne süs?!” diye içinden geçirirken kızın yüzüne doğru bakmıştı.Altı üstü balo bunu niçin bu kadar büyütüyorlar.Daha doğrusu büyütüyor.Bu kız her şeyi büyütmeyi seviyor.Bunu gayet iyi biliyordu yaşadığı olaylardan.Abartıya kaçan arkadaşına bakarken arkadaşı:
“İyi.Şık giyinmişsin.Sence ben nasılım?” dedi.
Bunu soracağı belliydi.Konuya fazla hızlı girmişti.Bu Rachel için daha iyiydi.Vakit kaybı olmayacaktı.Bunu bir kenara bırakarak sorunun cevabına odaklandı.İyiydi,normaldi fazla şıklığı dışında.Tabi Rachel arkadaşına fazla süslenmişsin diyemeyeceği için:
“Gayet iyi.” dedi.
Arkadaşında hafif bir gülümseme oluşmuştu.Bunun ardından arkalarındaki birkaç kız arkadaşına seslenmeye başlamıştı sesten korolar gibi.Arkadaşı bunun üzerine:
“Görüşürüz” dedi ve arkadaşlarının yanına gitti.Rachel de görüşürüz diye mırıldanarak yoluna devam etti…
…Büyük salondan içeriye girdiğinde adeta büyülenmişti.Kocaman kahverengi bir kapının kenarında içeriye bakmaya başlamıştı.Kapıdan içeriye giren gençler,dört binanın masaları ve profesörler…
İçini heyecan saran Rcahel yavaşça ilerleyerek Ravenclaw masasına doğru ilerledi.

Diego,Ales'le muhabbet ederken Dayrnt'ın nadir de olsa kendilerine göz ucuyla baktığını fark ediyor ama tam ona bir şeyler söylemek için hamle edince o tekrar başka taraflara bakıyordu.Diego bu Slytherin'li oğlanla tanışmak için biraz daha vakit geçmesi gerektiğini hissetti.

"Merhaba Diego.Kusura bakmayın ama birazcık konuşmanıza kulak misafiri oldum ve adını öğrendim.Bu arada diego ben Dayrnt Bill BLACK!!!"

İşte Diego'nun aradığı fırsat gelmişti.O da aynı şekilde Dayrnt'a gülümsedi ve "Hiç önemli değil." dedi ve ekledi. "Memnun oldum Dayrnt."

Onun soyadını söylerken gururlandığını net bir şekilde görebiliyordu.Eh,bu anormal bir şey de değildi.Daha önce Blackler'den hatırı sayılır kişi tanımıştı.Slytherinli bir Black tabi ki soyadından ne safkanlığından gurur duyacaktı.
Diego ciddi ama neşeli bir tavırla "Black..." dedi. "Gerçekten de büyücü dünyasında oldukça önemli bir aile,değil mi?Daha önce de Blackler'den tanıdıklarım olmuştu.Ama kendi binamda bir tanesiyle karşılaşmak gerçekten çok güzel."

Karol, yeni aldığı bordo cüppesini özenle giyip hafif bir makyaj yapmıştı. Hafif heyecanlı olduğu pembeleşmiş yanaklarından ve gözlerindeki pırıltılardan kolayca anlaşılıyordu. Ee.. Nihayetinde katılacağı ilk baloydu bu. Ne ile karşılaşacağını bilmediğinden biraz ürkek biraz da istekli adımlarla Büyük Salon'a ilerledi.

Büyük Salon hiç görmediği kadar kalabalıktı ve bu onu irite etmişti doğrusu. Böyle olacağını biliyordu aslında ama teoriyle pratiğin tuttuğu ne zaman görülmüş ki. Herkes yeterince mutlu ve eğleniyor görünüyordu, gözleri tanıdık bir yüz ararken minik adımlarla ilerledi kalabalığın içine. Merdivenlerden inerken hissettiği duygular yerini yalnızca tedirginlik ve yalnız kalma istencine bırakmıştı şimdi.

O an Diego'yu farketti fakat birileriyle konuşuyordu. Yanına gitmek ile gitmemek arasında biraz bocaladıktan sonra gitmeye karar verdi. Yukarıda oturmaktan çok sıkılmıştı çünkü. İstemediği bir durum olursa yatakhane kaçmıyordu ya! Yavaş adımlarla -hem utandığından hem de kalabalıkta yürümek pek de kolay olmadığından- Diego'nun onu duyabileceği bir mesafeye gelip

"Merhaba!" dedi. Her ne kadar sesini kontrol etmeye çalışmışsa da heyecanlandığı belli oluyordu. Önüne düşmüş bir tutam saçı geriye atarak Diego'nun tepkisini beklemeye koyuldu.

Diego,Ales ve Dayrnt'la muhabbeti yavaş yavaş koyulaştırırken arkasından o sesi duydu.Bahar gecelerindeki rüzgâr gibi ılık bir ses...

"Merhaba!"

Arkasını dönmesine gerek yoktu onu tanımak için.Karol'dı bu!Oydu,kesinlikle!Yavaşça arkasını dönüp Karol'a baktı ve soluğunu tuttu.Sade bir makyaj yapmıştı ve yanakları yine o tatlı kırmızı renkteydi.
"Merhaba..." dedi soluğunu bırakıp. "Ç-Çok güzel olmuşsun." Hemen toparlanıp "Eee..." diye lafı geveledi. "Hoşgeldin Karol.Biz de yeni dostlarımla sohbet ediyorduk.Alessia ve Mr. Black." Ales ve Dayrnt'ı gösterdi.Sonra Karol'ı onlara tanıttı. "Bu da benim Slytherin Ortak Salonu'nda tanışma şerefine erdiğim ilk bina arkadaşım Karolina."
Dört Slytherin öğrencisi bir aradaydı şimdi ama Karol'ın bu ani gelişi Diego'nun hafiften heyecanlanıp terlemesine neden olmuştu.
"Evet..." dedi yine saçmalamaktan korkarak. "Dört Slytherinli buluştuk.Çok güzel..."

Diego yavaşça arkasını dönüp tatlı sesiyle

"Merhaba.." dedi. "Ç-Çok güzel olmuşsun."

İltifata pek de alışkın olmaya Karol kızardığını hissediyordu şimdi. Daha sonra Diego yanında duran iki öğrenciyi göstererek -ki simaları oldukça tanıdıktı-

"Hoşgeldin Karol.Biz de yeni dostlarımla sohbet ediyorduk.Alessia ve Mr. Black."
"Black ha?" diye düşündü Karol. Bu soyadı daha önce işittiğinden emindi.

"Bu da benim Slytherin Ortak Salonu'nda tanışma şerefine erdiğim ilk bina arkadaşım Karolina." Karol bu saklı iltifattan çok hoşlanmıştı doğrusu. Hafifçe gülümseyerek diğerlerine "Merhaba!" dedi.
Diego, Karol'ın gelmesiyle tedirgin olmuş görünüyordu fakat rahatsız değildi şüphesiz.

"Evet..." dedi. "Dört Slytherinli buluştuk.Çok güzel..."

Demek onlar da Slytherin'liymiş, diye geçirdi içinden.

Daha sonra soran gözlerle Diego'ya ve adının Alessia ve Mr. Black olduğunu öğrendiği öğrencilere bakarak;

"Rahatsız etmiyorum ya?" dedi.

Ales dalgınca etrafa bakınıp, orkestranın müziği eşliğine uzun, ince ve bembeyaz parmaklarını ritmik bir şekilde masaya vuruyordu. Dayrnt'in neden hiç konuşmadığını merak ediyordu doğrusu. Belki de canı sıkkındı, neden olduğunu sorup sormaması gerekir miydi? Hiç emin değildi bundan. Söylemek istemeyebilirdi, ki bu durumda da Ales ısrar edemezdi ona söylemesi için. Ya da istemeyerek söylerdi. Bu şekilde de onu rahatsız etmiş olurdu. Gözleri bir an Dayrnt'n gözlerine gitti. Aynı renktediler Ales'inkilerle, belki de Dayrnt'inki daha canlı bir maviydi. Birkaç saniye böyle ona baktıktan sonra, Dayrnt'ın ona dönmesi üzerine başını Diego'ya çevirdi. Az sonra, Dayrnt'in konuşmaya katılmasıyla yeniden ona dönmüştü.

"Merhaba Diego. Kusura bakmayın ama birazcık konuşmanıza kulak misafiri oldum ve adını öğrendim. Ales sende kusura bakma bu arada. Biraz canım sıkkındı -biliyorsun JD yi kaç zamandır göremyorum. Ama neyse,ortamında canını sıkmıyayım diye bu günlük mutlu olurum artık. Bu arada Diego ben Dayrnt Bill Black. "

Apaçık bir vurgulamayla söylemişti soyadını Dayrnt. Soyundan gurur duyduğu, ve bunu da herkesin bilmesini istediği belliydi. Belki de o Ravenclaw'lu gibi duran Dayrnt gidecek, yerine eski saf Slytherin'li Dayrnt gelecekti. JD'yle görüşememek tüm LS'i üzüyordu zaten, ona en yakın kişiyi de üzmemesi işten değildi. İçten içe bir öfke dalgasına kapıldı Ales. Neredeydi bu kız? Neredeyse 1-2 ay olmuştu ve hâlâ ortalarda değildi. Hoş, LS'den bir tek o kalmış gibiydi. Elinde tuttuğu kadehi sert bir şekilde masaya bırakırken birkaç damla Kaymak Birası masa örtüsüne sıçramıştı. Gergin bir şekilde saçlarını düzeltip Diego'ya döndü. Birşeyler söylemişti, ama Ales kendi düşüncelerine o kadar dalmıştı ki onu duyamamıştı.

" Neyden söz ediyorsun sen? Tabii ki canımızı sıktığın falan yok. Zaten benim de canım sıkkın oldukça. Drake'le ayrıldım, LS de ortadan kaybolmuş gibi. Her neyse, şimdi böyle can sıkıcı şeyleri konuşmanın sırası değil bence. "

Beceremediği bir şekilde, gülümsemeye çalıştı. Geçen gün Drake ona bir mektup atmıştı, ne anlama geldiğini bilmedi bir mektup. " Bu sana söylediğim son sözler olabilir. Seni seviyorum, hâlâ. " Sözler kulaklarında çınlarken başı dönmeye başlamıştı. Kaymak Birası, diye düşündü. 3 kadeh içmişti şimdiden. Her ne kadar az alkol içerse de bu 11 yaşında bir kız için oldukça fazlaydı. Başını ellerinin arasına alarak gözlerini kapadı. Karanlık, zifiri karanlık. Gördüğü tek şey buydu. Bir kızın geldiğini hissetmiş, duymuştu. Ama selam verecek durumda değildi. Gözlerini iyice sıkıp, derin bir nefes almakla yetindi sadece.

Salonda göz gezdirmişti ilk anda. Dans birazdan başlayacak gibi görünüyordu. Yavaş yavaş Slytherinli öğrencilerin bulunduğu masaya doğru ilerdi. Boş bir köşeye oturup olan biteni izlemeye başladı. Bütün öğrenciler heyecanlı ve mutluydular, arkadaşlarıyla birlikte dolaşıyorlardı. Hatta bazıları ise etraftakilerin kıyafetleriyle ilgili dedikodu yapmaya başlamıştı bile. Arkasına doğru yaslandı Ellen. Başını yukarı kaldırdığında büyük salonun herkes tarafından bilinen bir şekilde süslenmişti. Ufak bir gülümseme belirdi yüzünde.

Bu sırada orkestradan çalan müzik onu kendine getirdi. Dans başlamıştı artık. Bütün bir ay boyunca çalışan öğrenciler şimdi burada yeteneklerini gösteriyordular bize. Yakaladıları uyum oldukça şaşırtmıştı Ellen'ı. Her bir hareketleri uyum içindeydi dans edenlerin. Müziğin son notasına kadar izledi onları. Ancak Son nota geldiğinde artık izleyecek bir şey kalmamıştı ortada. Hoş bir gösteri sona ermişti. Başını sahneden çevririp masaya yöneltti. Canı bir şey yemek istemiyordu nedense. Bunun için bir tane kaymak birası aldı. İlk yudum içindeki içki içme isteğini uyandırmıştı bile. İkinci yudum ise onu bu dünyadan koparak olan ipi inceltmişti sanki.

Kaymak birasından son bir yudum alıp ikinciyi birayı almaya yeltendiğinde hemen başında duran iki tane sarı ayakkabı gördü. Samanta olabilir miydi? Başını kaldırdığında gerçektende bunun biraz önce ona makyaj yapmaya çalışan Samantadan başkası olmadığını gördü. Bira içmekten yaşarmış gözleri kısıp ona gülümsedi. " Parti hoşuna gitmedi mi yoksa niye başımda bekliyorsun?" Samanta kızgın bir anne gibi ellerini kovuşturmuş ayaklarını yere vuruyordu. Elindeki ikinci birayı içmeye yeltenen Ellen'ın bileğğine yapışıp biranın dökülmesine neden oldu. " Célia bir tane daha bira içmeyeceksin. Biliyorsun bir tanesi bile seni kötü durumlara düşürüyor. Gecenin başı ve senin yaptığına bak. " Ellen biraz önce dökülen birasına acıyarak baktı. Gerçekten kötü durumda mıydı şuan? Bir biraya acıyacak halde miydi?

"Beni rahat bırak Samanta" diyebildi kısmış olduğu dudakları ve sıkmış olduğu dişleri arasından. Ayağa kalktı, bir adım atmak niyetiyle ayağını kaldırdı. Ancak anında sendeleyemeye başladı. Samanta onu düşmekten ve o kadar kişi içinde rezil olmaktan kurtardı sanki. "Célia yeter artık yürü burada kalamazsın yatakhaneye git" Ellen masaya dayanarak dik durdu. Etraftaki bir kaç meraklı gözle göz göze gelince sinirlendi biraz. " Ne bakıyorsunuz? " Sonra birz önce onu durdumuş ve Célia diye seslenmiş olan Samanta'ya baktı. Genellikle sinirlendiği zaman bu ismi söylerdi ona. " Bana Célia deme bu bir. İkincisi ben giderim zaten çok sıkıcı bir balo peh" başını sallayıp kollarını masadan ayırdı.

"Ben götüreceğim seni bu halde asla gidemezsin anladın mı? Koridorlardan birinde yere uzanmış halde bulmak istemiyorum seni" Ellen'ın bir şey söylemesine fırsat vermeden koluna yapıştı ve onu salonun çıkışına doğru sürükledi. Her zaman karanlık olan koridorlar bu gün aydınlatılmıştı. Anlaşılan görevliler Ellen gibi sarhoş olacak bir kaç kişi olacağını düşünmüştü. Bütün yol boyunca sessiz sessiz yürüdüler. Samanata arada bir şey söylese bile Ellen onu duyacak durumda değildi. Nasıl içmişti o kadar birayı...

Porteden içeri girdiklerinde Ellen ortak salonda bulunan masalardan birine yaslandı. "Sen gidebilirsin bundan sonrasını ben halledilerim". Biraz nefesi kesilmiş olan Samanta Ellen'ı bırakacak gibi değildi. " Hayır hiç şansını deneme yatağına kadar götüreceğim seni" Yine biraz önce yaptığı gibi koluna girip onu sürükledi resmen. Yatakhanede Ellen'ın yatağına geldiklerinde Samanta Ellen'ın pijamalarını çıkarmaya hazırlanıyordu ki Ellen kendini yatağa atmıştı bile. Atar atmaz uyumuştu. Artık Samanta'yı duyacak durumda değildi doğrusu...

Gürültüden ve kalabalıktan zaten pek haz etmeyen Karol gidip kendisi ve Diego için 2 kaymak birası aldı. Her ne kadar ortam onu rahatsız ediyorsa da Diego'nun yanında olmak için buna değerdi.

Baloya gelen öğrencileri, öğretmenleri, dans edenleri ve kaçamak bakışlarla Diego'yu izleyen Karol, birasının nasıl olup da bittiğini anlayamamıştı bile! Oturduğu yerden hafifçe doğrulduğunda başının döndüğünü farkedip tekrar arkasına yaslandı. Diego'ya bunu söylerse rezil olacağından korkuyor ancak yatakhaneye -en azından ortak salona- nasıl gideceğini kestiremiyordu. Hem, Diego'dan başka kimseyi adam akıllı tanımıyordu ki!

Bir süre sonra başının dönmesine dayanamayarak alçak sesle Diego'ya başının döndüğünü, ona ortak salona kadar eşlik edip edemeyeceğini sordu. Diego, hiç de alay ediyor gibi görünmüyordu. Aksine Karol'u belinden kavrayarak Slytherin Ortak Salonu'na kadar geçirdi.

Karol, olanlardan ötürü gerçekten kötü hissediyordu. Şu ana kadar hiç bira içmemişti ki! Daha dikkatli davranmalıydı..

"Geceni mahvettiğim için özür dilerim." dedi Diego'ya ve cevabı beklemeden kızlar yatakhanesinin merdivenlerine yöneldi.

Diego sohbetin ortalarına doğru Ales'in renginin solduğunu fark etti.İyi olup olmadığını sorduğunda Ales iyiyim manasında kafasını salladı.Diego,Dayrnt'a fısıldayarak "Ales'in iyi olduğunu sanmıyorum.Sen ona yardımcı ol lütfen." dedi.
O sırada Karol'ın sesini duyup döndü.O da solgun ve bitkin görünüyordu.

"Ortak salona kadar gitmeme yardımcı olur musun?"

Diego "Tabi ki..." dedi.O istemese de Diego bunu yapacaktı zaten.
Elini Karol'ın beline doladı ve arkadaşlarına dönüp "Sonra görüşürüz... " dedi aceleyle. "Apar topar gitmek zorunda olduğumuz için üzgünüm.Ales'in durumunu mutlaka bana da haber ver Black.Hoşçakalın."
Beraberce ortak salona giderlerken Diego durmadan Karol'ın durumunu kontrol ediyordu.Salona vardıklarında bıraktı Karol'ı.Kız başıyla hafifçe selam verip uzaklaşırken "Geceni mahvettiğim için özür dilerim." dedi ve hızla uzaklaştı.
Diego ise Karol duyamayacak kadar uzaklaşınca arkasından mırıldandı.
"Gecemi mahfetmedin.Aksine bugüne kadar yaşadığım en güzel geceydi..."
Ağır adımlarla o da salondan çıktı.

» 9. Sezon^^
» 3.Sezon