-Gizemli Mektup-

Sabahın ilk ışıkları ile yatağından kalktı ve ılık bir duşa girdi. Islak saçlarını tel tel tararken ; duyduğu zevki kimse bilemezdi adeta. Saçlarını kuruttuktan sonra , bugün herhangi bir dersdi olmadığı için üzerine her zaman ki siyah elbisesini giydi .. Ayaklarına ise kırmızı botlarını geçirmişti. Saçları adeta bir kan kırmızısı gibi duruyor, ela gözleri etrafa neşe saçıyordu. Her şeyiyle birbirini tamaladığını düşündükten sonra pencereyi açtı ve dışarı baktı. Hafiften yeşilimsi gözleri bahçeyi yavaştan süzüyordu. Çoğuöğrenci bahçede oturmaktaydı. Belli ki bugün pek bir kimsenin gireceği ders yoktu. Molly pencereden içeri giren temiz havayı içine derin derin çektikten sonra , pencereyi kapatıp ; gizemli geçitten ortak salona indi. Gryffindor' daki birinci sınıf öğrencilerin çoğu burada oturuyorlardı. Molly' de Hogwarts' a işk geldiğinde hep ortak salonda takılırdı ; fakat kendine bir kaç arkadaş bulana dek.. Bugün Samara ile göl kenarında buluşacaklardı. Uzun zamandır birbirleriyle pek konuşmayan iki eski arkadaştılar.. Zaman zaman onunla dersliklerde karşılaşsada pek konuşma fırsatı yakalayamıyordu bu yüzden de , bugün göl kenarında buluşmayı tercih ettiler.

Sempatik ve havalı adımlar ile ortak salonda çıkıp, Hogwarts' ın gizemli koridorlarına ilk adımlarını attı. Yanından geçtiği tanıdık arkadaşlara ufak gülümsemeler belirtiyor , el işareti ile selam veriyordu. Ama bunların hiç biri onun yürümesine engel değildi. Her zaman ki gibi yürürken gözlerine duvarlarda asılı olan tablolar ilişmişt. Gerçekten çok ilginçlerdi. Sanki yaşıyorlarmış gibi hareket ediyorlardı. Molly kaç senedir burada okumasına rağmen hala onlara alışamamıştı. Onları izlerken ; yüzündeki sadelik gitmiş , yerini sırıtan bir ifade kaplamıştı. O anda daldığını fark etti ve başını ufak bir hareket ile sallayıp yürümeye devam etti. Sonunda Hogwarts' tan çıkabilmişti. Yürürken , kolları ileri-geri bir şekilde sallanıyordu. Köşede duran kızın Samara olduğunu fark edip gülümsedi ve hızlı adımlar ile onun yanın doğru yaklaştı. Samara' nın gözlerini ; narin elleriyle , yavaşc kapatıp şu kelimeleri ses tonunu mümkün olduğu kadar değiştirip söyledi,

" Bil bakalım ben kimim? "

Bu numarayı yapmaya bayılıyordu. Kelimeleri söylerken , yüzünde sinsi bir gülümseme ifadesi oluşmuştu. Samara' dan cevap beklerken gözüne bahçede oynayan birinci sınıf çocuklar ilişti. Onlar için hayat şuanlığına ne kadar güzel gözüküyordu kim bilir.. Molly' de birinci sınıftayken çok mutlu bir kızdı.. Şimdi ise olgunlaşmış, aklı başına gelmiş bir genç olmuştu. Halbuki ; o anıları sanki daha dün gibi aklındaydı. Zaman o kadar çabuk ilerlemişti ki , bunu Molly bile olsa fark edememişti.

out:beklenen var

Bedeninde gamlı bir sessizlik hüküm sürerken, göl kenarının en sakin köşesine bırakmıştı kendisini. Şırıltılarla doğanın o mükemmel şarkısı kulaklarında eşsiz namelere dönüşürken, kuru dudaklarının boşluğundan da eşlik ediyordu mırıltılar. Dışarıda doğanın üzerine örtülmüş rüzgarın, Samara'nın içinde kasırga etkisi vardı sanki. Ağaçların bu sıcak rüzgarla hışırdaşının içinde kaybolmuş sadece bir kaç kelimeyle geldi kendisine. Aniden kapanan gözleri, içinde kör oldum etkisini sürdürüyorken narin sesiyle tanıdığı Molly'ydi bu şakanın kayağı. Samara kapalı gözlerinin altından güzel gülümsemesiyle yaydığı ışığın ardından Molly'i tanıdığı üzere o da kendisine bir şakada bulunmak istedi. "Işıkları da kim kapattı, Tatyana... Hayley, David? Siz misiniz, John... Profesör Derwent, yoksa sen misin Stefan? Aaa... Tabii sensin değil mi Vanessa, Bill?" Molly bu değil dermişcesine ı-ıı diyordu mırıldanarak, kendisini söylememesi üzere Samara'nın gözlerini kapattığı ellerini indirip yanına oturdu. Samara karşısından kıs kıs gülerken Molly'de ağzını tutamayıp, gülmesine engel olamamıştı.

İkisi beraber kahkalarla dolanırken ileriden kendilerine doğru yaklaşan baykuşu zar zor farketmişti Samara. Hayvanlara karşı fobisinden hala gülmesine devam eden Molly'ye eşlik etmeyi bırakıp, sakin bedeninden koptu birden. Yere uzanıp kafasını korurken bile attığı çığlıklarla inleyen gölün balıkları uzaklaşmaya çalışıyordu oradan. Molly korkusuzca baykuşun kendisine yaklaşmasını beklerken üstüne üstün kucağına oturup bacaklarını araklıyordu. Samara kendisine doğru kanatlarını çırpan baykuştan kurtulmak adına koşa koşa gölün etrafında dolanmaya başlayınca, peşinden gelen baykuşu henüz farkedememişti. "Molly, şuna beni rahat bırakmasını söyle. Seni lanet olası yaratık, imdat!! " Samara çığlıklar içinde kendisini göl boyunca koşturan byakuştan kurtulmak için bir çare bulmaya çalışırken kendisine gülen Molly'nin sesini duyar duymaz kendisi de gülmeye başlasa da, baykuşun Samara'yı bırakması konusunda hiç niyeti yok gibiydi. Molly'e uzaktan baktığında elinde bir kağıt parçası okurken Samara'nın can alıcı koşturmasının ardından, baykuşun kanat çırparak göğe uçmasını sevinç çığlıkları atarak kutladı.

Samara şimdi onca koştuğu yolu inip kalkan göğsüyle bir daha nasıl yürüyebilecekti. Molly ile aralarıda koca bir göl vardı, yüzse emindi ki batardı üstü başı. Molly'nin elindeki kağıdı görür gibi oldu yine, hala açmaya çabalıyordu. Samara yerde duran taşa oturmayı boşverip Molly'nin elindekini kendisinde yarattığı merakla koşa koşa, zor da olsa Molly'nin yanına gitti. En sonunda nefes nefese kalsada yanına vardığı Moll'nin elindeki küçük kağıdın bir mektup olduğunu anlayınca aklına ilk gelen baykuş olmuştu tabii. Baykuşun Molly'e getirdiği mektup yani bir kağıt parçası Molly'nin elinde açılmayı beklerken Samara hemen yanına oturdu Molly'nin. Uzun süre derin bir nefes aldıktan sonra, merakını daha fazla gizleyemedi. "O da ne Molly, baykuş mu getirmiş?"

Molly şaşkın bir yüz ifadesi ile baykuşun getirdiği mektubu okuyordu. Okurken , yüzünün ifadesindeki üzüntü o kadar çok belli oluyordu ki ; ne kadar acı çektiği her halinden anlaşılıyordu.. Bu mektup ona annesinin ölmeden önce yazdığı bir mektuptu.. Molly son bir kez gökyüzüne baktı ve gözlerinden bir damla yaş aktı.. Mektupta yazanları okumaya devam etti,

" Sevgili kızım,

Seni çok seviyorum.. Mezun olman için çok az senen kaldı .. Her şeyin üstesinden gelebildin.. Bu yüzden sen Hogwarts' tan döndükten sonra seninle güzel bir tatile çıkmayı planlıyorum.. Tabi sende istersen.. Kendine çok iyi bak yavrum.. Derslerini skaın aksatma.. Seni merakla bekliyorum.. Bu arada geldiğinde beni bulamazsan benim odamda ki dolabı açmayı sakın unutma "

Molly bunları okumayı bitirir bitirmez hıçkırarak ağlamaya başladı.. Kendini yere bırakmış bir şekilde ağlıyordu. Samara ise onun yanına eğilmiş ona deste vermeye çalışmaktaydı. Şuan dünya bile onun umrunda değildi.. Annesini özlemişti.. Onu istiyordu.. Ama aptal kafalı Molly' nin bir anlık macera tukunluğu yüzünden onu öldürmüştü.. Annesinin ölümünden düpedüz kendini suçluyordu; o kadar çok mutsuzdu ki bunu hiç kimse bilemezdi. Hayatta her şeyin geçrekleşeceğini düşünürdü ama annesinin kendi yüzünden öleceğini düşünmezdi! Bu Molly' nin o kadar ağırına gidiyordu ki.. Tabi henüz Samara' ya olan biteni anlatmamıştı. Ağlarken mektubu sağa doğru hızlıca savurdu ve başını çimlere doğru dayayıp ağlamaya devam etti.

Yaşamak bile istemiyordu artık! Ne annesi ne de babası vardı onu koruyacak.. Annesini her şeyden çok severken yaşadıklarına katlanması olanaksızdı.. Ağlarken gözlerini yummuştu; fakat bir ara hafiften araladı bahçede oyanayan çocuklara bakıyordu.. Hepsi birbirinden mutluydular. Ne kadar gülümsemek istese de beceremiyordu. Çünkü annesini yeni kaybetmişti. Bütün bu şakaları saedece onun maskesiydi artık.. Acı çeker bir biçimde ağlarken ; çığlık ata ata konuşmaya başladı,

" Defolun.. hiç kimseyi istemiyorum artık!! ... Yeter, yeter!!.. neden hep ben .. "

Son ' neden hep ben ' kelimelerini söyler iken , ses tonu biraz daha yumuşamıştı. Çaresiz bir biçimde ağlamaya devam ediyordu. Samara ise ona sarılmış, destek vermeye çalışıyordu. Molly ne kadar kötü olmaktan vazgeçsede bu olanlar yüzünden yanlış mı yapıyorum düşüncesine kapılmıştı.. Herkes ona ' olumlu düşünceler olsun kafanda, hayata olumlu yaklaş ' dediği için, Molly iyi olmayı seçmişti.. Ama yanlış yaptığının bir kez daha farkına vardı. İçini çeke çeke ağlamaya devam ederken ; ağlamaktan masmavi olmuş sulu gözlerini Samara' ya doğru çevirdi ve küçük çocuklar gibi masum bir ses tonu ile konuşarak şunları söyledi,

" Ne yapacağım ben Samara.. "

Sözlerini bitirir bitirmez dayanamayıp ona sımsıkı sarıldı. Arkadaşlarından aldığı güven ona güç veriyordu. Göl kenarında bulunan ağaçlara sanki canlanmış bir biçimde , onun üstüne üstüne yürüyorlardı. Hepsininde birer suratı oluşmuş; hatta ona Molly' e kötü bakışlar fırlatarak bir yandan da kahkahalar ile yürümeye devam etmekteydiler. Molly bütün bunlara dayanamayıp gözlerini hızlıca yumdu..

» Mektup..
» Mektup
» SoN MeKTuP