Roxanne

Tarih: 1950
Mevsim: Yaz
Hava Durumu: Yağmurlu

Roxanne, yine yalnız başına dolanıyordu Hogwarts'ta. Burayı seviyordu, havasını, gölünü, dersleri, binasını ve her yeri. Gerçekten huzur vericiydi, özellikle evden ve annesinden uzak olduğu için seviyordu burayı. Annesi de burada okumuştu eskiden, babasının anlattığına göre o Slytherin'deymiş... Belli zaten, kendini beğenmiş, kibirli ve alaycı biridir o. Annesi onu her zaman görmezden gelmiştir.. Rox garip düşünceleriyle bahçeye çıktığında çok kalabalık olduğunu fark etti, herkes bir yerlerde konuşuyordu. Kalabalık ve ses Hogwarts'ta bol olan ve Rox'un hiç hoşlanmadığı şeylerdi, ama katlanmaya çalışıyordu. Zaten hep yalnızdı... Kimseyle konuşmuyor, sohbet etmiyordu. Tek tük arkadaşları dışında kimseyle... Bu yer gerçekten yuvası gibiydi, Londra'Daki evinden çok daha fazla seviyordu burayı. Tabii Moskova'yı geçemezdi ama yine de sıcak, eğlenceli ve görkemli bir yerdi. Buraya geldiği için çok seviniyordu.. ELinde birkaç kitapla bir ağacın altına doğru gitti, herkes sohbet ederken o ders çalışmayı tercih ediyordu, çalışacaktı. Büyüyünce ne olmak istediğine tam karar veremese de profesörlük güzel gibi geliyordu. Aritmansi ya da İksir profesörlüğü belki.. Hayallere dalmışken bir yandan da etraftan konuşan insanlar birkaç kelime duyuyordu. Bazıları dersten, bazıları havadan sudan, bazıları ise aşktan bahsediyordu. Biriyle konuşmak güzeldi, ama Roxanne beceremiyordu işte. Konuşurken istemeden sesini kısıyor, yok oluyordu sanki. Popüler olmak istemiyordu, ama arkadaşları olsa gerçekten çok iyi olurdu.

' Keşke benimde onlar gibi konuşacak birşeylerim olsaydı... '

diye mırıldandı. Kendi kendine konuşabiliyordu ancak. Kendine karşı rahattı, ne kadar sevmesede. Evet, kendini beğenmiyor ve sevmiyordu. Güvenmiyordu da. Sanki her an hata yapacakmış, küçük düşecekmiş gibi geliyordu. Garip ve kötü bir duyguydu bu... İleride, birinin kucağındaki kediye takıldı gözü. Oldukça tatlıydı, sahibinin kucağında uyuyordu. Rox'un da bir kedisi vardı, tek dostuydu bu kedi. Her zaman sahibini anlar ve sözüne uyardı. İsmi ise Cressian'dı... Bu isim babası sayesinde kediye verilmişti. Kediyi babası ölmeden birkaç gün önce kızına hediye etmişti. Ne güzeldi... Cressian şimdi oldukça yaşlıydı ama hemcinslerine göre daha hareketli, hem de daha dinçti.. Şimdi sahibinin yatağının altında uyuyor ya da oynuyor olmalıydı. Diğerlerinin hayvanlarına sataşmadan tabii. Biraz korkaktır çünkü. Aklına kedisi gelince ister istemez gülümsedi Roxanne, onu çok seviyordu. Babasından kalan birşeydi. Bu yüzden ona gönülden bağlıydı. Birgün ölürse... Düşünmek bile istemiyordu.

RP OUT: Kimse damlamasın, gelecek belli xD

Okulun bitmesine sadece birkaç gün kalmıştı. Altıncı sınıfı bitireceklerdi. Amaranth okuldan ayrılmayı istemese de aslında onyedi yaşına gelmek için sabırsızlanıyordu. Reşit olduğunda ilk yapacağı şey babasını aramaya çıkmak olacaktı. Ondan nefret etse de gitmesine sebep olacak bir neden göremiyordu. Belki de vardı ama görmek istemiyordu. Teyzesi... Onun bir suçu olduğuna hiçbir zaman inanamamıştı. Bir şıpsevdi gibi gördüğü Xaviér kendi karısının kardeşine aşık olmuştu. Yaşadıklarının kabul edilecek bir yanı yoktu, hiçbir zaman da olmayacaktı. Yanaklarına süzülen gözyaşı damlalarının sıcaklığını hissetmemeye çalışırken hissettiği acıyı saklamaya gerek duymuyordu. Eliyle gözlerini silip buğulanan görüntüyü netleştirmeye çalıştı. Ell'i sakinleştirdikten sonra kendi anılarının arasında boğuşmak yorgun düşürmüştü. Göl kenarını geçerken fısıldayan ağaç korosunda biraz dinlenebileceğini düşündü.

Küçükken babasıyla geçirdiği zamanı unutamıyordu. Birlikte oynadıkları zamanı, yatmadan önce hikayeler anlatmasını. Ondan ne kadar nefret etse de yaz tatillerinde yanına gittiğinden memnun oluyordu. İçindeki özlemi, anne ve babasının yeniden birleşmeyeceğini bilse bile bir umut gibi gizli tutuyordu. Eve döndüğünde bu sefer tatilini babasının yanında geçirmek istemediğini söyleyecekti. Lethe gidebilirdi ama kendisi evde oturup yalnız kalmayı tercih edecekti. Ağaçların arasında güçlükle ilerlerken yere oturmuş bir Ravenclaw'lı dikkatini çekti. Bazı öğrencilerin Depresif Ezik dedikleri kız her zamanki sessizliğini koruyarak etrafına bakınıyordu. Başkalarıyla uğraşanları güç gösterisi yapmak isteyen basit öğrenciler olarak görse de bugün bir istisna yapıp kıza takılabilirdi. Adını hatırlamaya çalışarak yanına doğru ilerlerken kendinden üç sınıf küçük olduğunu biliyordu. Dördüncü sınıfa geçecekti Lyra. Adını hatırladığını fark ederek yüzünde memnuniyetini belli eden bir gülümseme oluşurken kıza yaklaşmıştı iyice.

'Lyra Liquid, sence bir Ravenclaw öğrencisinin ortak salonunda ders çalışıyor olması gerekmiyor muydu?'

Ses tonuna iğneleyici bir hava katarken izin almadan kızın yanına oturmuştu bile. Mimiklerini de değiştirmeye çalışarak küçümseyen bir ifade takmıştı yüzüne. Uzun zamandır eğlenmediği kadar eğlenmek istiyordu bugün. Belki bu küçük cadı keyfinin yerine gelmesine yardımcı olabilirdi.

Out: Mstislava değil canım ya Amaranth bu sefer xD

'Lyra Liquid, sence bir Ravenclaw öğrencisinin ortak salonunda ders çalışıyor olması gerekmiyor muydu?'

Roxanne, başının üstünden gelen sese aldırmamaya çalışarak önüne bakmaya devam etti, ama konuşan kız şimdide yanına oturmuştu. Durduk yere sataştığına göre Slytherin'liydi bu kız. Rox, başını kaldırarak baktı, kahverengi saçları olan güzel bir kızdı aslında. Ama tabii ona hiç güzel gelmiyordu..

' Bir Ravenclaw öğrencisi, her yerde ders çalışabilir. Bu yüzden en öndedir zaten! '

dedi sinirle, ses yine kısık çıksa da aldırmıyordu. Ravenclaw ile gurur duyuyordu, ayrıca çalışkanlığıyla da. Çünkü çalışmayan biri asla başarılı olamazdı, aynı kendini pek bir şey sanan Slytherin'ler gibi. Onların tipik kötülüklerinden ve alaycılıklarından nefret ediyordu, çünkü ona hep annesinin hatırlatırdı. Ayrıca, kendisine zıt özellikleri olması da onları sevmemesinin başka bir nedeniydi. Kızdan korkmuyordu, ne yapabilirdi ki! Basit bir büyü, belli ki ondan baya büyüktü, ama sonuçta cezasını alırdı. Bu okulda Profesörler de vardı, iyi olan Profesörler...

Aslında pek korkmuyordu ona bir şey yapılmasından, zaten umursamıyordu kendini. Yani ölse de, kalsa da fark etmez. Bu hayatta hiç bir yeri yoktu. Küçücük bir böcek gibi, bir yararı yoktu. Zararı daha çoktu.

' Bir Ravenclaw öğrencisi, her yerde ders çalışabilir. Bu yüzden en öndedir zaten! '

En önde mi? Puanları yüksek olsa da bu dönem şampiyon olamadıklarını bildiğinden sırıtmakla yetinmişti Amaranth. Savunması basit olan kıza hala acıyor gibi bakarken neden yalnız oturduğunu merak etti. Ravenclaw öğrencilerinin her zaman arkadaşları olurdu. Belki Depresif Ezikle takılmak isteyen az kişi vardı ama yine de yalnız olması tuhaftı. Bakışlarında gizemli bir pırıltı belirirken sarı saçlı kızdan ayırmıyordu yüzünü. 'Ah kitap ve defterini yatakhanede unutmuş olmalı bu Ravencik öyle değil mi?' Alaycı ses tonundan vazgeçmeyerek kızı süzerken bir yandan da sohbet edebileceğini düşünüyordu. Kendi binası dışındakilerden nefret etse de havasında değildi. Arkadaşlarının kendi sorunları vardı, Lethe de ortak salondan çıkmaz olmuştu. Belli etmeden içini çekerek oturduğu yere yerleşirken kızın ses tonun bir dahaki sefere daha güçlü çıkmasını umuyordu. Oturduğu andan itibaren sinirli davranmıştı ama umursamadığını fark ettiriyordu. Bu umursamazlığın ardında sataşmanın etkisi dışında başka şeyler de olduğu belliydi. Lyra'nın yeni tepkisini beklerken esen bir rüzgarla birlikte saçlarının dağılmaması için eliyle saçlarını tutuyordu. Sıcak olmasına rağmen yağacak olan yağmurları beklemekten sıkılmıştı Amaranth. Yağmurda yürümeyi sevse de biriyle uğraşmak istediğinde bir engel çıkmasından nefret ediyordu. Kızın yanından uzaklaşmayı göze alarak gözüne kestirdiği bir ağacın altına doğru ilerlerken burnunun ucuna düşen damlayı hızla silmişti. Damlaların kısa sürede azalmasını umarak ağaca yaslanırken başını tekrar kıza çevirmişti.

'Islanmak hoşuna gidiyor herhalde Lyra. Eh uzun zamandır duş almadığından yağmur arındırır seni herhalde.'

'Ah kitap ve defterini yatakhanede unutmuş olmalı bu Ravencik öyle değil mi?'

Kızın, çantasında duran kitapları görmemesi garibine gitsede cevap vermemeyi tecih etti Lyra. Zaten kızda o ağaçtan kalkıp, biraz daha yakındaki bir tanesinin altına oturmuştu. Belli ki ıslanmak istemiyordu, oysa Roxanne ıslanmayı severdi. Bu ona rahatlamayı anlatıyordu. Yağmur damlalarının tek tek saçına düşmesi, ardından burnuna, gerçekten hoşuna gidiyordu.

' Islanmak hoşuna gidiyor herhalde Lyra. Eh uzun zamandır duş almadığından yağmur arındırır seni herhalde. '
' Kendime bakmamam pis olduğum anlamına gelmez, emin ol ki senden temizimdir. Hoşuma gidiyorsa da bundan sanane? '

dedi sinirle Roxanne, sesini duyurmak için biraz daha bağırmıştı şimdi. Karşısındaki kızı tanımasa da tipik bir Slytherinli ve kendinin beğenmiş olduğu kesindi. Laf sokarak onu küçük düşüreceğini sanıyorsa yanılıyordu. Ona sokulan laflar umrunda bile değildi..

» Willa Roxanne R'amon
» Roxanne Lyra Liquid
» Roxanne Melyssa Lancaster