Sanatçı Alımları

Cadılar bayramında evleri dolaşıp para veya şeker toplayan çocuklar yanından koşarak geçerken Elijah gölgelerin arasına saklandı. Evlerin duvarlarının dibinde sinsice ilerleyen birini görmek evhamlı anne babaların hemen polisi aramaları için iyi bir sebebti ve Elijah'ın derdi başından aşkındı zaten. Çocukların mutlu çığlıkları iyice uzaklaşana kadar bekleyip, ortalık yatışınca avının peşindeki bir yırtıcı hayvanının sessizliği ve tedbiri ile vadiden aşağı süzüldü. Lizzie'nin evinin kayın ağaçlarıyla çevrilmiş arka bahçesinin önünde durdu ve evin bacasından çıkan dumanı içine çekti. Genç kızı kontrol etmek için buradaydı, çünkü havada kötü bir kehanetin ilk titreşimlerini hissediyordu. Genç kızın arkadaşlarıyla birlikte Cadılar Bayramı partisine katılmaması Elijah'ı şaşırtmıştı. Ayrıca şu anda gördüğü üzüre kızın odasının ışığıda yanmıyordu.

Elijah tedbiri hiçbir zaman elden bırakmıyordu. Yaptıkları yasaktı. Yalnızca çok güvendiği ölüm yiyenler onları birlikte görmüştü. Bu bile bir hata sayılırdı. Kendi tarafından olanlara asla güvenmemeliydi. Bunu iyice öğrenmiş olması gerekirdi. Etrafta kimse var mı yok mu kontrol ettikten sonra zihniyle serin havanın sarmaladığı karaltıları da taradı.Etraf güvenliydi. Lizzie'nin evine en yakın olan ağaçlı alana doğru süzüldü ve duvara tırmanarak genç kızın odasının balkon kapısından içeri sızdı. Odada yoğun bir okalüptüs ve limon kokusu vardı. Elijah, genç kızın şifonyerinin yanında tekrar ete ve kemiğe büründü. Bilinçsiz bir hareketle masaya döndüğünde masada öksürük şurubu, aspirin ve dereceyle doldurulmuş tepsiyi fark etti. Boş çay fincanının yanındaki limon dilimlerinin üzerinde parmağını gezdirdi. İçinin bu denli yoğun bir korkuyla dolup genç kızın odasına girme riskini almasına sebeb bu basit soğuk algınlığı mıydı? Lizzie'nin yatağının yanındaki lambadan duvarlara eflatun gölgeler vuruyordu, leopar desenli yatak çarşafı bacaklarının arasından toplanmıştı. Uzun dalgalı saçları yastığa ve flanel pişamasının üzerinde dağılmıştı.
Elijah masanın yanından geçip yatağa ulaştı ve başucuna gelince diz çökerek genç kızın yastığına yayılmış buklelerine dokundu. Sonra parmağının ucunu genç kızın kolundan eline doğru gezdirdi. Lizzie sanki delikanlının parmaklarını avucunda tutmak istermiş gibi uykusunda elini kıvırdı. Bu, Elijah'ın en çok istediği şeydi ama kendini tuttu. Bu ilişkinin geleceği yoktu. Elijah asla eski haline dönemezdi. Belki bir süre direnebilirdi ama kendini reddettiği süre ne kadar uzarsa karanlık dürtüleri o kadar kuvvetli bir baskıyla geri gelirdi.

Lizzie sanki delikanlının varlığını hissetmiş gibi kımıldandı. Elijah bakışlarını genç kızın güzel yüzüne çevirdi. Lizzie kolunu kaldırıp yastığın üzerine koyunca pijamasının üstü yukarı doğru sıyrıldı ve bronzlaşmış, düzgün göbeği ortaya çıktı. Elijah yavaşça genç kızın göbek deliğine dokundu. Genç kızın teninden tatlı bir sıcaklık yayılıyordu. Lizzie anından yataktan doğruldu. " Elijah? "
Delikanlı hemen elini çekip, bir köşeye sığınmadan önce yatağın etrafındaki gölgelerin arasına sığındı. Lizzie yatak örtüsünü bir tarafa atarak ayaklarını yere basıp, "Ortaya çık." diye fısıldadı. Elijah köşesinde donup kalmıştı.
"Seni hissedebiliyorum." Lizzie odayı bakışlarıyla taradı. "Burada olduğunu biliyorum, lütfen!"

Beyaz duvarlarla çevrelenmiş, kapısız ve penceresiz, bir akıl hastanesi odasını andıran odanın, duvarlarıyla uyumlu zemininde bir beden uzanıyordu. Odanın ruhuyla uyumluydu kadın; bir akıl hastasını andırıyordu. Yumuşaklığını kaybetmiş, kızıl saçları birbirine karışmış, beyaz teni yaralar ve morluklarla kirlenmişti. Tek parça, bazı yerlerinden yırtılmış siyah elbisesi ise zıtlık taşıyordu odaya hakim olan renkle.
Nefes alış verişi belli belirsiz, kesik kesikti. Bu yüzden ilk bakışta bir ölü zannedilebilirdi. Bir ölününki kadar soluk ve beyaz teni de desteklerdi bu kanıyı. Ama yaşıyordu o. Bedeniyle ruhu iç içeydi hala.
Ve bunu kanıtlayacak küçük bir kıpırdanma oldu kadında. Kıpırdanma büyüdü ve hareketlendi kadın. Ardından yavaşça açıldı göz kapakları. Okyanus mavisi gözleri odanın beyazlığından kamaşırken, ellerini siper etti korumak için. Gözleri beyazlığın ışığına alışana dek elleri siperde kaldı. Ve sonunda odaya bakabildiğinde uzandığı yerden de doğrulmuştu. Görebildiği tek şeyse beyazlıktı. Önce sonsuz bir beyazlığın içinde olduğunu sandı. Sonra fark edebildi duvarları. Fark ettiği bir başka şeyse zihnin de bu oda gibi boş olduğuydu. Fakat bu odanın aksine siyahtı zihni, karanlıktaydı.
Aklına üşüştü sorular, düşmüş bir orduyu yakalamış düşman gibi. Neredeydi? Hangi zamandaydı? Nasıl görünüyordu? Ve düşman son hamleyi yaptı : *Kimdi o?*
Yıktı geçti düşman, geçmişine ya da şu anına dair hiçbir bilgisi olmayan kadını.
Bilmemek, bilememek… Çoğu insan önemsemez bunu belki ama insan bilmediğinden korkar. Çaresizdir çünkü. Bilememek çaresizliği doğurur. Peki kendini bilememek? Adını, yaşını, görüntünü, aileni, arkadaşlarını hatırlamamak? İşte en kötü kabustur bu, gerçek olmasın diye dua edeceğiniz.
Ama bacaklarını karnına doğru çekmiş, sırtı duvarda, etrafına doğru korkuyla bakan bu kadının en kötü kâbusu gerçek olmuştu; bilinmezliğin içinde kaybolmuştu.
Bir ses işitildi sonra. Kadının ürkek bakışlarını diktiği beyazlığın biraz solunda bir ufak karaltı oluştu. Ardından gitgide büyüdü.
Karaltının içinden çıktı uzun boylu bir adam. Üzerinde siyah bir takım, elleri ceplerinde ilerledi kadına doğru. Adımları da bakışları gibi sert ve kararlıydı. Kadının bakışlarıysa başka bir bilinmezlikle beraber daha çok ürkekleşmiş, sinmişti adeta.

Aralarında bir adımlık mesafe kala durdu adam. “Nasıl bir duygu?” dedi insanı üşütecek kadar soğuk ve uzak sesiyle. Gözlerindeki sertliğin yanında sesiyle uyumlu soğukluğu ürpertiyordu. Hiçbir duygu barınmıyordu bu gözlerde ve sanki hiç barınmamış, hiçbir zaman barınmayacaktı. “Ne kadar acıtıyor bilmemek? Yoksa bir ilaç mı istenmeyen hatıralara karşı?”

Bir soru değildi bu. Ama kadının bir şeyler söylemek için çaba göstermesini engellemedi bu durum. Ne var ki ne söyleyeceğini bilmiyordu. Bir şeyler geveledi sesi titreyerek. O anda adamın parmağını dudaklarında hissetti. “Şşş…” dedi adam kadın onun dokunuşuyla birlikte teninin yandığını hissederken. “Korkmana gerek yok.”

“Sana bir şey olmayacak.” dedi cümlesinin vermesi gereken huzuru engelleyen esrarlı ifadesiyle.
“Şimdilik…”
Omzuna uzanan bir el, hissettiği acı ve sonrası karanlık…

…

Bir ömür kadar kısa süren karanlığın ardından bir kez daha aydınlığa açılan gözler… Bu sefer odanın beyazlığı değil pencereden içeri süzülen güneşin ışıkları alıyor gözlerini kadının. Geçmişini ya da bugününü hatırlamıyor hala. Ama nedenini bilmediği bir şekilde huzurlu.

“Adé!”
Hiçbir şekilde tanıdık değildi bu ses. Ama tanımak isteyeceği birine ait sanki. Bir bekleyişin mutlu sona ulaşmasının verdiği sevinç var bu seste.
Ona bakmak için acele etmedi kadın. Yavaşça döndürdü kafasını onu hayal etmeye çalışırken. Fakat o kadının yüzünü seçemeden kadının kollarında buldu kendini. Bir insanın sıcaklığını hissetmenin tadına varmaya çalıştı.

“Adé” dedi aynı ses tonuyla kollarını ona şefkatle dolamış kadın. “Neler oldu sana?”
*Adé* Adının kısaltması olmalıydı bu. Ya da lakabı. Bu gösteriyordu ki bir yerlere aitti o.
Birilerini tanıyordu ve tanınıyordu. Seviliyor ve ya sevilmiyordu. Fark etmezdi bu. Bir yaşamı vardı onun. Yeterliydi bu.

Kendisine Adé diye hitap edilen kadın, onu şefkatle saran kollar bedeninden ayrıldığında, bir yaşamı olduğunu anlamasını sağlayan kadına bakabildi. Bakışları kadının hafifçe kırışmış alnından, gene çevresi çizgilerle çevrenmiş yeşil gözlerini, güzel yüz hatlarını inceledi. En ufak bir hatırlama yaşayamadı çabasına rağmen. Gene de yüzünde istemsizce oluşan küçük gülümsemesiyle baktı kadına.
Kadınsa hafifçe buğulanan gözlerini örtbas etmek için konuşmaya başladı telaşla.

“Hiçbir şey hatırlamıyorsun değil mi?” dedi parmaklarını kadının yüzünde usulca gezdirirken.
Başını iki yana sallamakla yetindi soruya karşılık. Kadının ince parmaklarını saçlarında hissetti bu sefer *Adé.* -Bu ismi benimsemeliydi artık.-
“Anlat.” dedi belli belirsiz bir sesle. “Anlat.”
Gözlerindeki buğular sonunda birer yaş olup döküldü kadının yanaklarına. Nereden başlayacağını bilemedi uzun süre. Eh kolay değildi birisine kim olduğunu anlatmak.
Ama sonunda bir nokta bulup başlayabildiğinde sesi bir masal anlatır gibi yumuşaktı. Bazen heyecan tınısını yüklenip yükseliyor bazense alçalıyordu.

*Ona şefkatle bakan bu kadın –Emily- onun teyzesiydi. Annesi ve babası yıllar önce bir trafik kazasında ölmüşlerdi. Ve Adé’in hayatta kalan tek akrabası Emily’di. Eğer her şey normal olsaydı ; Adé bir ay kadar önce aniden ortadan kaybolmasaydı iki hafta önce başarılı bir avukat olarak yirmi sekizinci yaşını kutlayacaktı. *


Yatağında doğruldu Adé. Ayağa kalktı yavaşça ve ağır adımlarla yatağın tam karşısındaki aynaya doğru ilerledi. Üzerindeki beyaz gecelik kadar beyaz, ışıldayan tenini, omuzlarındaki kızılımsı saçlarını, deniz mavisi gözlerini inceledi acele etmeden. Tanımak istiyordu kendini her zerresine kadar. Yansımasının ona bir şeyler anlatmasını bekliyordu sanki. Oradan çıkıp onu sertçe sarsmasını, kendine getirmesini, bir şeyleri hatırlamasını sağlamasını bekliyordu. Gerçeği istiyordu. Onu öldürüp, yeniden hayata döndürenleri bilmek istiyordu. O beyaz odadan fazlasını, o beyaz odanın sebebini istiyordu.

Gene de emin olduğu tek bir şey vardı:

Ona bir şey olmayacaktı. *Şimdilik...*

“#Lalalala lalala lalala~#”

Sözlerini zar zor anımsadığı saçma çocuk şarkısının melodisini mırıldanarak umursamaz ve sahte bir neşeyle sokakta uyumlu adımlarla yürüyordu. Hava ılık olmakla birlikte hafif rüzgarlıydı, bu da saçlarının her zamanki gibi Vera’dan bağımsız hareket etmesine yol açıyordu. Bacaklarına kadar inen çok sevdiği ince, açık kahve ceketini giymişti o gün. *Yine tutup niye muggleların arasına geldim ki?* diye geçirdi içinden yanından geçenlere duyduğu tiksintiyle karışık yabancılığı bastıramayarak. *Aah en azından kafam rahat. O işe yaramaz büyücü heriflerden bıktım artık. Hiçbir işi düzgün beceremiyorlar ki!* Çok sevdiği mızmızlanma seansına girip kendini rahatlatıyordu. Her zaman işten nefret ettiğini söylerdi ama aslında meşguliyet durumu ona her zaman yarar sağlardı. Bu şikayet etme de kendine oynadığı oyunların sadece en küçüğüydü.

Geçmişten pişmanlık duyma rolü oynamak, olmuş bitmiş şeylerle sırf sıkıldığı için kendine eziyet etmek, şimdiden hoşnutsuzluk duymak, geleceği düşünüp endişelenmek… Ne kadar gereksiz şey varsa takıntıları arasına girmişti. Aslında gereksiz demek doğru değildi. Bunlar olmasa neyle kafa bulacaktı? “Aah, sıkıldım. İç sesim bazen kafamı şişiriyor.”

Kafasından birkaç iş uydurup gelmişti buraya ve aslında niye gelmek istediğini de bilmiyordu. O çok önemli işlerini de yapmıştı zaten artık. Yürümekten sıkılmıştı, zaten kendini bildi bileli de yürümeyi sevmezdi. Dışarıda dolaşmak yerine evde tembellik etmek her zaman daha çekici gelmişti.

Köşeyi döndü. Boş bakışlarla her zamanki gibi etrafı süzüyordu. Beyninde en ufak bir çağrışım yapmayan aptal muggle görüntülerinden sonra bir anda gözleri bir noktada sabit kaldı. Bu görüntü her nedense bir şeyleri hatırlatıyordu. Bir anlam var gibiydi.

Liolya? Rusya’daki-Rusya’da olması gereken Liolya? Sırıttı elinde olmadan. *Hım*

“Nina~~!” Oyun planı kafasında oluşuyor gibiydi aniden. “Aaah, uzun süre oldu ha? Ama bir an seni tanıyamadım. Seni burada görmeyi-aa şey aslında hayatım boyunca bir daha görmeyi ummuyordum.”
Ve evet böylece kafasına geçmişten görüntüler parlayıp durmaya başlamıştı-karanlık bir tren, ilk defa derinlemesine oluşan tanıdık kaybetmeme hırsı, her şeyin olduğu gibi hissedildiği zamanlar, kızarık bir yüz, o zamanlar anlaşılamayan gerçek kaybedilenler ve hala aynı olan gökyüzü.

Aynı gözlerdi karşıdan ona bakan, sadece heyecanını kaybetmiş haliydi. Yine de beklemediği şekilde zayıf göründü bir an Vera’ya o.

"Vera. Hayat her zaman istediğini vermiyor değil mi?"

Düz ses tonu. Her zamanki gibi yalnızca aklını meşgul edeni söyleme. “Nina,” Yaklaşarak gözlerini kadına dikti. “Hiç değişmemişsin demeyeceğim, sadece hala aynı o huzursuz hissi veriyorsun.” Bankın kadına uzak olan kısmına oturdu ve arkasına umarsızca yaslandı. Evet, öngörüsü belki de doğruydu. O diğer muhteşem ‘normal’ insanlara korkutucu gelen bir kadın olabilirdi. Ama Vera’ya pek öyle gözükmüyordu. O da çoğu şeyi aşamamıştı. İç dünyasında pek bir gelişme kaydettiği söylenemezdi. Yine de hayatın her zaman istenileni verip vermediğini sorgulamak ona oldukça komik ve zayıf gelmişti. Bu düşüncelerinde hiçbir zaman “depresif” “karamsar” gibi normal insanların normal düzeninin uyduruğu bayağı kelimeler yer almıyordu tabii ki. Nina’yı da böyle tanımlaması imkansızdı.

Çünkü insanlar her zaman bundan fazlasıdırlar.

Bir süre gelip geçenleri boş bakışlarla izlediler. Sonra sıkılıp gökyüzüne çevirdi kafasını. “Yeterince mavi, değil mi?” dedi kendinden emin bir sesle. “Gene konuşmaya ‘hayat’tan mı giriş yapıyorsun? Ondan bahsetmek biraz zor ve her söylediğin lafın elinde kalma ihtimali yüksek.”

Bir tren istasyonunda koşuyordu nefes nefese. Arada takılıp yere düşüyor, sonra birkaç laf sayıp tekrar devam ediyordu. Öfke. İçini cayır cayır yakıyordu bu his. Her şeyden daha gerçekti, öfkenin kendisi. Daha gerçek bir duygu, daha insanın gözünü karartan bir duygunun olması imkansızdı. “La…vi…” Hızlı nefes alıyordu. Etraftakiler Rusça bir şeyler mırıldanıyorlardı. Bu dili hiçbir zaman sevmemişti ki o. Burayı hiçbir zaman sevmemişti ki. Niye hala buradaydı? Aptalca ne kendini suçlayacak ne de üzüntüye boğulacaktı. Bunlardan nefret etmişti çünkü hep.

Tek bir şey vardı; o da öfke.

*Hımph* Bir sigara yaktı. Kokusundan, hatta kendisinden nefret ettiği halde içiyordu. Anlam verdiği bir şey değildi, ama zaten fark etmezdi bile. Sahip olma hırsı. Kızıla dönük saçlarını bırakmamak istiyordu, o zaman her nasılsa bunun tek şansı olduğunu biliyordu. Öyle kör olmuştu ki. Bağımlılık gibi bir şeydi, sürekli ama sürekli daha fazla istiyordu. Sahip olup kaybedip, tekrar sahip olup tekrar kaybedip bu sırada ruhuna gerçekten yaklaşabilmiş olan tek kişiyle de rakip olmak, arkadaş olmak, iki insan olmak ve tekrar kaybetmek.

*Aah, artık fark etmez ki. Nell, önemli değil.*

“Ve ta-daa. Perde tekrar açılır.”

“Biliyorum.” Duraksadı. “Düşük olan ihtimale güveniyorum.” diye cevap verdi Liolya.

Düşük ihtimale güvenmek? Ne kadar doğru bilmiyorum diye geçirdi içinden Vera. Çünkü eğer hayatla ilgili dedikleri doğru çıkarsa o hep gölgelerde kalacaktı. Tıpkı o karanlık tren istasyonundaki gibi. Diğer yandan ise, söyledikleri doğru çıktığı için içten içe memnuniyet duygusunu yaşayacaktı.

Bu da işin en hastalıklı kısmıydı.

“Bir oyuncu eksikle.” sözünü duydu hemen ardından Nina’nın. Perde ile olan cümlesini tamamlamıştı besbelli ki. Yüzündeki çarpık gülümseme içine işlemişti. Eh, bu hemen hemen doğruydu. Ama belki de oyun her zaman Vera ve Nina’nındı. Çünkü Lavi onlara kıyasla kapalı bir kutuydu. Kahramanlardan da olmayabilirdi. Kısa bir süre görünmüş ve gitmişti.

“Perde hiç oyuncu kalmasa bile yine de açılır.” dedi yarı tebessüm ederek. “Eksikler için endişelenmeye gerek olduğunu zannetmiyorum. Takdir edersin ki bizim zaten izleyici kitlemiz de yoktu. Kendi başımıza oynar dururduk.”

Peki bunlar doğru muydu? Bir an ağzından çıkan lafları sorguladı. Yine de bir cevap bulamadı. Sadece demek istediğini söylüyordu o kadar. Ne kadar doğruydu, hiçbir fikri yoktu. Ama o an hissettiği buydu. Kayıplar önemli değil, diyemezdi. Kayıplar elbette önemliydi ama, insanlar bu kayıpları kabullenmeli ve yollarına devam etmeliydiler. Gidecek yol kalmasa bile.

Hiçbir şey için pişmanlık duymuyordu Vera. Her ne kadar kafasını bulandırmak için sürekli kendine oyun oynasa da, aslında hiçbir şeyden pişman olduğu yoktu. Kısa süre kendine gelemeyeceği kadar canı acımış olsa da, bunun da bir tecrübe olduğunu biliyordu. Ve bu tecrübeler insanın karakterini oluştururdu. Bunları biliyordu bilmesine ama ağır geliyordu. Babasının ölümü ve “bu” üst üste gelmişti. Ailesinde ise bir tek abisini düşündüğünde biraz buruk hissediyordu ama onun dışındakiler umrunda değildi. Neden? Çünkü onlara hiçbir zaman sahip olmamıştı.

Hiç sahip olmadığı bir şeye de özlem duyamazdı.

Kendini düşünceler bulutuna kaptırdığını anladığında kendine gelip gerçek dünyaya döndü. Yanında oturmakta olan kadın dışında burada da pek kayda değer bir şey göremiyordu. Sigarasından bir nefes çekti. Nina’nın kafasının da en onunki kadar farklı dünyalarda dolaştığını tahmin edebiliyordu şu an.

Hala eskisi kadar acıtması nasıl mümkün olabilirdi? Cevabı kendi kendine verdi.

*Olamaz.*

Günün ilk ışıkları huzurla gözlerimin içine geliyordu.Gözlerimi açmadan derin bir nefes aldım.Yatağımda gerindim ve iç geçirdim.Yavaşça ayağa kalktım ve dışarıya baktım.Güneş ışıkları ahenkle beni selamlıyordu.Etrafıma bakındım.Çoğu kişi uyuyordu.Heralde dün geceki ders onlara fazla gelmiş olsa gerek diye düşünmeden edemedim.Anna'nın yatağına doğru yürüdüm.Oda mışıl mışıl uyuyordu.
Hafifçe "Edward?" dedim fakat kimbilir kaçıncı rüyasındaydıki beni duymadı.Bende tekrar yatağıma yürümeye başladım.Kendimi yatağımın üzerine attım.Bugün ders yoktu!
Bunun mutluluğuyla dolabımı açtım.Güzel birşeyler giymeliydim.Genelde kot pantolonumu giyer çıkardım ama bugün başka birşeyler arıyordum.Sebebini bende bilmiyorum.
Dolabımdan yıllardır giymediğim gömleğimi çıkardım.Simsiyahtı ve yanında alev deseni vardı.Ne heveslerle almıştım.Fakat bir kere giyebilmiştim sadece.Üstüme hemen onu geçirdim.Altımada siyah bir pantolon giydim.Artık hazırdım.
Beni görenler şaşırmıştı ama aldırış etmedim.Tekrar yatağıma oturdum.Birşey unuttuğumu biliyordum ama neydi?
Ah evet!Nasıl unuttum bugün Edward'la buluşçaktık.Asamı kaptım ve hızla yatakhaneden Edward'i bekletmemiş olmayı dileyerek fırladım...