Sanatçı Alımları

Rütbeleriniz veriliyor ^^.

Dilara Tutku Toylan
Yaş: 20
Mevki: Fotoğrafçı

Nicole Marissa Magdalene diğer üyeliğim.

Failariel A. Lowett
21
Fotoğrafçı.

O çok yüksek köprüden baş aşağı sarkıyordu. Burası bir muggle şehriydi. Onu buraya getiren şeyse elbette ki fotoğraf aşkı. Galleon kesesininse yeniden bom boş durumda olmasının da etkisi büyüktü elbette.

Bu şehri seviyordu. Oldukça güzel kareler yakalayabiliyordu burada. Büyücü dünyasından farklı bir özelliği vardı muggle güzelliklerinin. doğal güzelliklerdi bunlar. Baktığınızda, hiç bir büyünün etkisi olmadığını biliyordunuz. Olduğu gibiydi her şey, değiştirilmemiş.

Bu yüksek köprüde, belinde büyüle güçlendirilmiş incecik bir halatla sarkmasını sağlayan şey, kargalardı. Hava kapalıydı ve gölün yüzeyi gri bir sisle kaplanmıştı. Kargalarsa burayı kendilerine mesken tutmuşlardı. Sisin içerisinden uçarak gelen bu siyah kuşlar, gölün en önemli özelliğiydi. Fai'nin amacıysa, olabildiğince serbest bir halde, bu güzelliği yakalamak.

Kendini sağa sola savuruyor, çeşitli açılarla gölü fotoğraflıyordu. Kendini öylesine kaptırmıştı ki bu işe, yavaş yavaş yukarı çekildiğinin farkına varması oldukça zaman aldı. Ne olduğunu merak ediyordu, bir hışım yukarı doğru baktığında, tepetaklak olmuş bir şekilde, asabi bakışlı muggle polisiyle göz göze geldi. Sert bir şekilde iki ayağının üzerine kondurulmuştu.

Ancak incecik halatın yere vurulmasıyla çıkan ses inanılmazdı. Sanki kilolarca ağırlıkta, demir bir zincir yüksek bir binanın tepesinden atılmıştı. Fai'nin ne yapacağına acilen karar vermesi gerekiyordu.

Derhal elini sırt çantasına daldırdı ve çantanın içinden sessizce bir şaşırtma büyüsü savurdu. Muggle kalabalığı hiç bir şey olmamışçasına dağılırken, bir kez daha ucuz kurtulan Fai bir servet değerindeki fotoğraflarıyla oradan ayrıldı.

Madestie Delacrousé
22
Fotoğrafçı

Farklı bir nick ile yaptığım bir rp'dir. Bana aittir.

Gökyüzündeki karanlık örtüyü bıçak gibi yarmıştı Güneş. Perdenin açık kalan kısmından yatakhaneye sızıyordu. Yüzüne gelen bir parça ışığı, gözlerini hafifçe kısarak görmezden gelmeye çalıştı. Yorganın altındaki bedeni ise daha yeni yeni hareket etmeye başlıyor, yatakta boylu boyunca geriniyordu. Esneyerek yataktan yavaşça kalktı. İlk dersin başlamasına daha vakit olduğundan, yavaş hareket ediyordu. Küçük ve yavaş adımlarla banyoya yöneldi. İçeride bir kaç küçük Slytherinli vardı. Onlara kafasını hafifçe sallayarak çıkmalarını işaret etti. Kızlar önce duymamış gibi davransalarda, Belissa'nın sinsi bir bakış atmasıyla dışarı çıktılar. Belissa, aynı yavaşlıkla lavoboya yaklaştı ve yüzünü bir kaç avuç su ile yıkadı. Uykusuzluktan açamadığı gözlerini, şimdi biraz olsun açabilmişti. Karmakarışık olmuş kumral saçlarını savurarak, parmaklarını aralarından geçirdi. Yavaş adımlarla tekrar yatakhaneye yöneldi. Başucunda duran asasını yatağın üstüne attığı cübbenin içine yerleştirdi. Yavaş hareketlerle bir lastik tokayla dağınık saçlarını tutturdu. Bu sırada yatakhanenin penceresinde sızan ufak ışık, kusursuz cildini ve yüz hatlarını daha da belirginleştirmişti. Kafasını yavaşça çevirerek saata baktı. Zaman ilerlemiş, ders saati yaklaşmıştı. Dersliğe erken girmek istiyordu. Hareketlerini biraz daha hızlandırarak cübbesini üzerine geçirip, çantasını hazırlamaya koyuldu. Bu sabah kendini aç hissetmiyordu. Bu nedenle kahvaltıya gitmeyecekti. Son kez bir aynanın karşısında aksine baktıktan sonra yavaş adımlarla yatakhaneden ayrıldı.

Koridorda gördüğü bir kaç tanıdığa selam vererek hareketli merdivenleri ağır ağır çıkmaya başladı. Bu sırada bazı öğrenciler derslere yetişme çabası içerisinde koşuşturup duruyorlardı. Belissa hiçbirine aldırmadan yoluna devam etti. Bir kaç dakika sonra altıncı kata ulaşmıştı. Yavaşlığını bozmayarak Kehanet dersliğini aramaya koyuldu. Çok uğraşmadan yeri bulmuştu. Yavaş adımlarla kapıya yaklaştı. Profesör koltuğunda sakince oturuyor, bir kaç öğrenci de yerleşmeye çalışıyordu. Bu dersliğin garip bir dekorasyonu vardı. Profesörün ışığı fazla sevmediği pencereleri kaplayan siyah perdelerden belli oluyordu. Koskoca sınıfı sadece perde takılmamış iki küçük cam aydınlatıyordu. Renkli pullarla süslenmiş sıralar, bu loş sınıfa ayrı bir hava katıyordu. Yarım daire şeklinde, profesör masasının çevresine dizilmiş sıralar bu dağınık ortamda fazlasıyla düzenli görünüyordu. Belissa yavaş adımlarla içeri girerken, profesöre gülümsedi. Yüzünde selam verdiğini açıkça belli eden ufak bir mimik vardı. Çantasını eline alarak profesöre yakın bir yere oturdu. Ders başlayana kadar dersliği ayrıtılı bir şekilde incelemeye koyuldu. Profesör masasının arkasında bulunan cam dolabın içinde önemli oldukları belli olan ders aletleri vardı. İçini görmek istercesine kafasını hafifçe kaldırdı; ama profesörün onu fark etme olasılığını düşünerek vazgeçti. Çünkü profesörü daha tanımıyordu. Bazı profesörler zararsız davranışları yanlış anlayabiliyor ve bu bütün sene boyunca başa bela olabiliyorlardı. Bayan Providentia, böyle biri gibi görünmese de ipi baştan sıkı tutmalıydı. Her ne kadar kötü tanınan bir öğrenci olmamaya çalışsa da, kişiliğine yerleşmiş bazı davranışlardan vazgeçemiyor; bazen yanlışlar yapabiliyordu. Geçen dönem yaşadığı sorunları bu sene yaşamak istemediğinden şimdi daha temkinliydi. Belissa bunları düşünerek etrafa bakınırken, içerisi dolmaya başlamıştı.

Kısa süre sonra tüm öğrenciler dersliğe girmiş, yerlerini almaya çalışıyorlardı. Bu sırada öğrencileri bekleyen profesör, öğrencilere artık yerleşmeleri gerektiğini belirten bir bakış atarak beyaz tahtasına yöneldi. Tahtanın üzerinde beliren yazılar, profesör hakkında bilgiler içeriyordu. O sırada profesör konuşmanın daha etkili olacağını düşünmüş olacak ki başını tekrar öğrencilere çevirip kendini tanıtmaya başladı. Profesörü yeni tanıyan öğrencilerin yüzlerindeki şaşkın ifadeyi Bayan Providentia da görmüştü ve onlara bunu açıklama gereği duymuştu. Bir hayalet olması şaşılmayacak şey değildi aslında. Aynı zamanda görücülük yeteneği ve büyü beceresini kaybetmemiş olması da ayrı ilginçti; ancak sözlerinin sonunda vurguladığı: 'Lethé'nin Laneti' onun bu becerilerini kaybetmemiş olmasını sağlamış olmalıydı. Belissa ise Bayan Providentia'nın bir hayalet olduğunu ve bu yeteneklerini kaybetmediğini, yeni Slytherin bina sorumlusu olması nedeniyle ufak bir araştırma sonucu öğrenmişti. Bu nedenle diğerleri kadar şaşkın değildi. Profesör, masasının arkasındaki dolaptan çıkardığı özel tılsımlı asasını bir kaç kez salladıktan sonra, masaların üzerindeki pullu örtüler gitmiş, yerlerine harf ve sembollerle bezeli örtüler gelmişti. Öğrenciler örtüleri incelerken örtülerin üzerindeki semboller gibi parlayan yüzükler, tavandan yavaşça süzülüyorlardı. Bu sırada profesör masalardaki kitapları ikinci bir asa hareketiyle temiz parşömenlere çevirmişti. Kitaplara ihtiyacı olmadığını ve o istemedikçe getirilmemesi gerektiğini söyleyerek özel asasını, aldığı dolaba geri koymuş ve dolabı kilitlemişti. Profesör arka sıralarda, tavandan süzülen yüzükle bir oyuncakmış gibi oynayan bir öğrenciyi azarladı. Küçük bir el heraketiyle, herkes parşömenleri sıraların ortasına çekmişti. Havada süzülerek yerine gelen profesör ders hakkında bir soru sormuştu. Bir öğrencinin soruyu cevaplamasıyla profesör masadaki sembol ve harfleri açıklamaya başladı. Semboller büyüyü güçlendirmek, harfler ise zihinlerdeki sisi silmek içindi. Soruyu cevaplamak için ayağa kalkan cadıyı oturtarak yapılacakları açıklamaya başladı;

‘Şimdi, sadece gelecekten küçük bir kesit göreceğinizi unutmayarak merak ettiğiniz bir olaya veya sonuca odaklanın. Eğer konsantrasyonunuzu kaybetmezseniz harfler doğru dizilişlerine kavuşacaktır. Bundan sonra yapmanız gereken tek şey büyülü sözleri söylemek ve parşömene bakmak. Başka hiçbir şey düşünmeyin. Karışık bir zihin geleceği değil düşüncelerinizin sonuçlarını görmenize sebep olabilir.’

Profesörün sözlerini dikkatle dinleyen öğrenciler kısa süre sonra uygulamaya geçmişlerdi. Belissa ise gözlerini kapadı ve öncelikle zihnini temizleme başladı. Tüm sorunları, tüm üzüntülerini kafasından sildikten sonra tüm dikkatini parşömene vermişti. Şimdi dışarıdan gelen hiç bir sesi duymuyordu. Tamamen önündeki yüzüğe ve parşömene odaklanmıştı. Odaklandığı düşünce geleceğiydi. Sadece geleceği... Zihninde başka hiçbir şey yoktu sadece bunu düşünüyordu. Derin bir nefes alarak sessizce sihirli sözcükleri söyledi.

Bir süre, tamamen odaklanana kadar gözlerini açmamıştı. Kendini hazır hissedip gözlerini açtığında, masadaki parşömende imgeler beliriyordu. Ancak bir ara kontrolünü kaybetmiş olacak ki, parşömendeki imgeler silinecek gibi olmuştu. O an gözlerini tekrar kapayarak iyice odaklandı. Sabırlı davranmalıydı, sabırsız olmak şu anda herşeyi mahfedebilirdi. Yavaşça göz kapaklarını açtı ve parşömendeki imgeler sıraya dizilmişti. Zihnindeki kesitler, ona görmesi gerekenleri gösteriyordu. İmgeleri iyice kavradıktan sonra başını kağıttan kaldırdı ve diğerlerine baktı. Bazıları başaramamış, bazılarının zihinlerinde ufak da olsa bazı kesitler belirmişti. Başarmış olmanın sevinci tüm benliğini kaplıyordu. Kısa süre sonra profesör, bir asa hareketiyle masalardaki harfli örtüler kaldırmış; yerine dersin başındaki pulları ışıldayan örtüleri getirmişti. Tavandan masaya kadar sarkan ip yavaş yavaş yukarı çekiliyordu. İpin ucundaki yüzük ise hala sallanıyordu. Profesör herkesi görebileceği bir yere geçip, öğrencilerden parşömende gördüklerini anlatmalarını istemişti. Öğrenciler parmaklarını heyecanla kaldırırken, Belissa da parmağını kaldırmış söz almayı bekliyordu. Bu sırada söz alanlar ise parşömende gördüklerini ve zihinlerinde oluşan kesitleri hareretle anlatıyorlardı. Sıra Belissa'ya geldiğinde zihninde belirmiş kesitleri heyecanla anlatmaya koyuldu. Profesör herkesi dikkatle dinlediği gibi Belissa'yı da dinlemişti. Bayan Providentia'ya sempati duymasının bir sebebi de: her bir öğrenciye duyduğu ilgiydi. İnsana güven veren bir yapıya sahipti. Herkes söz alıp, gördüklerini anlattıktan sonra, Bayan Providentia yavaşça masasına süzüldü. Masaya geçtiğinde dersin bittiğini ve ödev vermeyeceğini söyleyerek, tılsımlı asasıyla dersliği düzenlemeye koyuldu. Bu sırada öğrenciler eşyalarını toplamaya başlamışlardı. Belissa cübbesini eline alarak sınıftan ayrılırken profesöre gülümseyerek selam verdi. "Sihirli günler, profesör" Belissa hızlı adımlarla kapıya yönelirken, profesör son kontrollerini yapıyordu. Kapıyı yavaşça itti ve yatakhaneye gitmeye karar verdi. Zihni oldukça yorgundu, biraz dinlenmeliydi.

Halledildi.

Adı: Anitchka Olga Glazkova
Yaşı: 22
Mevki: Profesyonel Çellist
Örnek RP:

Le sage ne dit pas ce qu'il sait, le sot ne sait pas ce qu'il dit.

Yelkovan ve akrep üst üste gelmiş, ikiyi on geçeyi gösteriyordu şimdi. Ve Jacques kendisini tamamen hazır hissediyordu açılışa. Zaten resimlerinde hiçbir eksik olmadığı zaman, sergi için endişenlemesine gerek yoktu. Her ne kadar resmi yaptıktan sonra içine sindirememe ve sürekli bir hata bulma huyu olsa da bugün sergisine ve resimlerine güveniyordu. Gülümseyici dudağında kalıcıydı sanki, çalışırken böyle olması gerektiğindendi belki de. Ve odasının kapısı açıldı. Gitmeleri gerektiğini söylemeye gelmiş olmalıydı Dexter. Ama o daha konuşmadan kalktı yerinden Jacques. Sergiye gitmek için sabırsızlanıyordu, sanattan anlayan ve emeğe değer veren insanları görmek için. Belki Los Angeles akın etmeyecekti sergiye, mesela birkaç kişi gelecekti sadece. Ama o gelen birkaç kişi bile altın değerindeydi Jacques için, her sanatçının hissettiği gibi hissediyordu o da. Duygularını, anılarını, sevgilerini ve hüzünlerini döktüğü resimlerini seyretmek zevk alan, Jacques'in çizerken hayal ettiklerinden ve yansıtmaya çalıştıklarından çok daha farklı anlamlar çıkartan o yaratıcı insanlar için gidiyordu oraya. Serginin çok tutması ve para bakımından kazançlı olmak için değil... Bir sanaçtı parasızlığından sokağa düşse ve resimlerini yerde sergilemek zorunda kalsa bile, biri gelip bakıyor, resmini uzun süre seyrediyorsa bu o ressamın zenginlik ve rahatlık içinde yaşadığının en canlı göstergesidir. Ve bunu biliyordu Jacques, bu yüzden sergiye giderken tedirgin olduğu ve korktuğu tek şey kimsenin resimleriyle ilgilenmemesiydi. O, herkesin kendi duygularını bulacağı resimler yapmak istiyordu. İnsanlara hitap eden, duygulara... Bir tek bu amaçla vuruyordu fırçayı tuvale. Evet, bu amaçla vuruyordu belki ama resme başlarkenki düşünceleriyle resmi yaparkenki düşünceleri arasında uçurumlar oluyordu çoğu zaman. Sokakta gördüğü bir kızı veya Fransa'yı düşünüyordu. Lemoges'in ağaçlarını, Seine nehrini ya da Champs-Elysees'nin canlılığını.. Asla düşünmüyordu parayı veya resimlerini insanlara sevdirmek için neler yapması gerektiğini. Aslında hiçbir şey düşünmüyordu çizerken, çok şey düşünüyordu çünkü. Her şeyi düşündüğü için hiçbir şey düşünmüyordu aslında Jacques. Resimlerinde hayatının her saniyesinden bir şeyler vardı. Tüm çizgilerinde, dokunuşlarında ya da renkleri yok edişlerinde. Tuval ve boya elindeyken yaptığı her harekette, o zamanlarda bambaşka biri oluyordu işte. O zamanlar Goya oluyordu.

Odasından çıktığında, aklını kafasına takılan tüm şeylerden temizlemeye çalışmış sadece sergiye yönelmeye çabalamıştı. Ama o bunu denedikçe aklına binlerce şey doluşuyordu ve o en gereksiz şeyleri bile düşünmeye başlıyordu. Ve sonunda vazgeçirdi onu düşünceleri, savaşı yine onlar yenmişti. " Dexter, Doktor Goebbels'i kaldırır mısın? Onu da götürmek istiyorum. " Kapının önündeki arabasına bindi. Birkaç dakika bekledi Dexter'ın köpeğini de alıp getirmesi için. Doktor Goebbels, evden çıkıp arabaya yürürken kaslı bacaklarıyla bir heykel gibiydi. Dünyanın en güzel köpek heykeli.. Dişiliğin verdiği asalet ve kızgınlık, tüm bunlar onu bir dünya harikası yapıyordu. Doktor Goebbels, adının tersine hiç de acımasız değildi. Duygusal ve sadıktı. Onun gerçek bir dost olduğunu söylemeye bile gerek duymuyordu Jacques, her dediğini dinleyip kuyruğunu sallayarak üzerine zıplamasından da anlaşılıyordu bu zaten. Babası koymuştu köpeğine bu ismi. Goebbels, Fransa'da doğmuştu ve orada almıştı onu Jacques. Babası da adının, büyük bir köpeğin adı olması gerektiğini söylemişti. Joseph Goebbels'in adı.. Çok gülmüştü Jacques bu ismi koyarken. Adolf Hitler'in yandaşlarından biriydi Goebbels ve işgal yıllarını görmüş olan babasının, bir köpeğe verilecek en uygun ismin Goebbels olduğunu söylemesine de hiç şaşırmamıştı Jacques... " Bin arabaya Goebbels! " dedi gülerek Jac. Emiri anında idrak eden bir makine gibi anında atladı arabanın arkasında, onun için ayrılmış yere. Sırf o yolculuklarını rahat yapsın diye bagajı ona ayırmıştı Jac. Ve bunu seviyordu Goebbels, arada bir ön koltuğa zıplama denemeleri yapsa da..

Direksiyon hakimiyetinin kusursuzluğundan ve her erkekteki refleks hızlılığından yararlarınarak gaza bastı Jacques, açılıştan önce orada olup işleri kontrol etmek istiyordu. Belki de Winter da gelir, diye düşünüyordu kırmızı ışıkta duraksarken. Bu kızdan hoşlanmıştı Jacques, büyük bir saygı duyuyordu çünkü o da onun resimlerine büyük bir saygı duyuyordu. Ve anlıyordu resimden, sırf resimden de değil sanattan anlıyordu Winter. Yine de Jacques ona karşı çok da samimi yaklaşmaz, onu kendisinden soğutmaktan korkardı. Kendisini yanlış anlamasından.. Ona yakın davranmasının tek sebebi, onun çok kırılgan olduğunu görmesiydi. Gerçek bir arkadaş olarak görüyordu onu. Zaten Jacques, kolay arkadaş olurdu insanlarla. Bu ona çok şey kaybettirmişti, o ayrı.

Sergiye geldiğinde, açılmasına daha yarım saat vardı. Böylece her şeyi kontrol edebilirdi. Duvarlara asılmış resimlerinin ilkinden başladı. En değer verdiklerini ortaya yerleştirmişti. Bir sıraya göre ilerliyordu resimler, zaten mekanda ona göre hazırlanmıştı. Arkadan, Jacques'in seçtiği müzikler çalıyordu. Kafeterya da açıktı böylece insanlar sadece resimlere bakmış olmayacalardı, bunun gayet sıkıcı olduğunu biliyordu o da. Bu yüzden yarım saat sonra, sohbetin de gerektiğinin bilincinde olarak gelenlerle ilgilenmeye başladı Jacques. Sergi sonunda kendisine değer veren insanlara açılmıştı.

" Goya! " Arkasında neşeli bir ses duydu Jacques. Gülümseyerek döndü sesin geldiği tarafa. Ona hiçbir şekilde tanıdık gelmeyen 50-60 yaşlarında bir kadındı ona seslenen. Belli ki zar zor yürüyordu, elinde bastonu vardı ve destek alıyordu ondan. Yüzü kırışıklarla doluydu, çok yaşlıydı. Ama bedenen yaşlı olmakla ruhen yaşlı olmak arasındaki farkı kolayca anlayabilirdiniz ona baktığında. Gözleri hala ışıl ışıldı ve bakın, bu yaşında sergiye geliyordu. Hem de tek başına, sadece bastonuyla. " Merhaba. " diyerek elini uzattı kadına Jacques. Ve kadın adını söyledi elini uzatarak " Ben, Yvonne. Anlayacağınız gibi, Fransızım bende. Uzun yıllar ordu burada yaşıyorum, oğlum ısrar etti kanser tedavisi olman için Amerika'ya gitmen gerek diye. Fransa'nın neşeli sokaklarından ayrılmak zor oldu elbet. Ah, bunları size neden anlatıyorum ki, şapşal kafam! " Kadın biraz daha yaklaştı Jacques'e. Belli ki uzaktan pek göremiyor, daha yakından incelemek istiyordu onu. Mutlu olmuştu Amerika'da yaşayan bir Fransızın onu böyle sevmesine Jacques. " Size bir mektup vermek istiyorum. " diye ekledi Yvonne, şimdi asıl konuya geldim dercesine. Çantasından çıkarttığı sarı kağıdı uzattı Jac'a. Ardından iznini isteyerek, resimleri incelemek istediğini söyledi ve uzaklaştı. Jacques, mektubu daha sonra okumak için cebine koyduğunda garip hissetti kendisini. Gelen insanlarla ilgilenmesi gerekirken, gözünün önünden Fransa'nın geçtiğini fark etti. Evini, Paris'i Fransanın tüm güzelliklerini.. Onu, fazla tehlikeli olan yurt özleminden kurtaransa, Winter olmuştu. Yaşlı kadınla konuştuğunu duymuş ve bunun Jacques olduğunu anladığından olacak arkasını dönmüştü ve selam veriyordu ona. Gülümsedi Jacques da. Aklında düşünceleri uzaklaştırdı ve inceledi Winter'ı. Solgun gözüküyordu Winter, bitkin ve hüzünlü. Her ne kadar gülümseyerek sorsa da hatırını, Jacques onun içinden geçenleri ve duygularını fark etmişti. " İyiyim Winter. Senin nasıl olduğunu sormak istiyorum ama, anlayabiliyorum bunu gözlerinden. Neler olduğunu anlatmak ister misin? " Konuşurken bir yandan da bilerek çekmişti Winter'ı kafeteryaya doğru. Orada oturup bir kahve içebilirlerdi ve böylece anlatırdı belki Winter onu üzen şeyleri. Hem üzen, hem sinirlendiren hem de şaşırtan tüm şeyleri.. Winter'ın duygu selini hissedebiliyordu Jacques. Bir şeylerin şokunu üzerinden atmak için bol bol ağlamış gibiydi gözleri ve yüzü bunu hala atamadığını ekliyordu vücudundaki anlatıma. Neler olduğunu öğrenmek için sabırsızlanıyordu Jacques. Ama önce Winter'ın oturması için bir sandalye çekti ve o otururken kendisi de garsondan iki nescafe istedi. " Ama eğer anlatmak istemiyorsan.. Sen bilirsin Winter, " dedi sesindeki sakinliği koruyup merakı saklamaya çalışarak. Onu zorlayamazdı, ama aklının bir köşesi hala Winter'ın anlatırsa rahatlayacağını söylüyordu ona.