Sanatçı Alımları

~ Her Zamanki Sabahlardan ...

Gözlerini umutsuzca baktığı resimden alması saatler sürmüştü Marissa'nın. Oldukça neşeli bir tabloydu hatta fazla bile neşeli. Bir adam ve bir kadın elleri ve gözleri birbirine kilitlenmiş bakıyorlardı birbirlerine. Kadının parlak sarı saçları etrafa bir ışık ve sevinç yayıyor, adamın ise mavi gözleri bir okyanus kadar derin gözüküyordu. İkisinin de teni bir kar tanesi kadar beyaz ve parlaktı. Bu mutlu çiftin hemen arkasında sonsuza uzanacakmış gibi duran ağaçlar vardı. Onların üzerlerinde ise oldukça fazla sarı yaprak vardı ve resimden anlaşılıyordu ki bu sarı yapraklardan hemen hemen bir tanesi geçen her saniyede yere doğru süzülüşe geçiyordu. Buz mavisi gözleri ve altın sarısı kadar parlak saçlarıyla kadının mora yakın dudakları zarifçe kıvrılıyor, adam ise kadına bakıp hafifçe tebessüm etmekle yetiniyordu. Tabii arada sırada kadının ve adamın saçları, etrafta esen rüzgara daha fazla dayamayarak uçuşuyorlar, rüzgarın mahkumu oluyorlardı.

Gözlerinden aşağıya, oradan da resime damlayan bir gözyaşı sayesinde kendine gelmişte işte. İkinci bir gözyaşı daha resme damlamadan, beyaz ve narin ellerini gözlerine götürüp, düşecek ya da düşmeye meyilli yaşları silmeye çalıştı. Bir çocuk gibi ağlamanın bir faydası olmayacağını bildiği halde, kalbine veya aklına söz geçiremiyor, onunla ilgili hatıralar aklına gelince bu sahneleri çoğu kez yaşıyordu. Ve her defasında kendine kızıyor, bir an önce bu karamsarlıktan kurtulmak istiyordu. Sadece karamsarlık olsaydı düşünce tarzı, belki sevinebilirdi. Ama bunun haricinde hep duygusaldı. Hep dokunulsa ağlayacak gibiydi. Hep o buz mavisi gözlerde bir damla yaş vardı. İçine oturan hep bir şey vardı ve Marissa ne yaparsa yapsın orda kalmaya devam edecekti galiba. O da alışmıştı onun varlığına, içinden söküp atamamaya, onla yaşamaya o kadar alışmıştı ki... Gittiğinde orada bir boşluk olacağını zannederek kendi halinin ne kadarda gülünç olduğunu yine kendi gözleri önüne serdiyse de, o şeyi atamamıştı içinden. Belki de o şeyin yerine birini koyuyordu istemese de. Belki de fark etmiyordu böyle bir işe kalkıştığını, yapıyordu ama. Ve o şey - ya da yerine o koyduğun her kimse - içinde olduğu sürece Marissa memnun olmayacaktı halinden. Resmi yanındaki masaya benzer maun ağacından yapılma eşyaya bırakıp, mor örtüyü başına kadar çekip hıçkırarak ağlamaya başladı. Galiba böyle tükenerek ölecekti..

~ Aynı Gün Öğleden Sonra...

Gözlerini yeni uyanmış masum bir bebek gibi açmıştı. Ne kadar ağladığını bilmiyordu doğrusu. Ama en sonunda bitap düşüp, kendini uykunun tatlı ve sıcak kollarına bırakmış olduğu tartışılamayacak gibiydi. Başına kadar çektiği yorganı şimdi beline kadar indirmiş, gözleri tavana dikmişti. Yatakta böyle yatmak hoşuna gidiyordu. Ailesinin onun hakkındaki endişelerini biliyor, yorgun düşüp fazla uyuduğu zamanlarda başına nasıl beklediklerini biliyor, ama kalkıp benim bir şeyim yok, iyiyim veya mutluyum gibi sözcükleri söyleyemiyordu. Ne zaman bunu yapmaya kalksa boğazında bir şey düğümleniyor ve konuşmasına engel oluyordu. İşte öyle zamanlarda gözlerini bir yere dikiyor, uzun bir süre boşluğa bakıyordu. Diğerlerinden pekte kısa olmayan bir zaman zarfından sonra, günlerdir ilk kez iyi hissetmişti kendini. Hatta günler demek yersiz olurdu. Aylar sonra... Tabi ki yatağından çıkıyor, arada bir aşağıya inip ailesinin arasına bir ruhmuşçasına katılıyordu. Ama bunları yaptığından aklı hep başka bir yerde oluyor, sorulanlara cevap vermiyor, söylenenleri dinlemiyor, dinleyemiyordu. Gözlerini tavandan alıp,ellerinin oldukça yavaş bir hareketiyle örtüyü ayaklarına doğru itti... Ayaklarını örtünün altından çıkararak ahşaptan yapılma zemine koydu. Oranın soğukluğunu hissetmesiyle tekrar kendine geldiğini hissedebiliyordu. Bu kadar ağlamalar, feryatlar değer miydi, onu bırakıp giden birine ? Kesinlikle hayır ! İçindeki bir ses ona sürekli böyle söylüyordu, aylardır durmadan. Bugün nedensiz bir şekilde hak vermişti o içindeki sese. Tarifsiz duygular benliğini ele geçirirken kendini iyi hissettiği bugünde ailesiyle bir arada olmak istiyordu. Kapıyı açıp aşağıya inmeye yeltenecekken , üstünün aşağıya inmeye pekte uygun olmadığını fark etti. Dolabın yanında duran boy aynasının karşısına geçip kendine şöyle bir baktı. Gerçektende böyle inilmezdi aşağıya. İstemeden gülümsedi... Uzun zamandır gülümsememiş olmaktan dolayı yüz kasları gerilmişti. Aynadaki görüntüsü tam olarak şöyleydi: Sarı saçlar, mavi bir tokayla ensede tutturulmuştu. Buz mavisi gözler içe doğru çökmüştü. Pekte iç açıcı sayılmazlardı doğrusu. Beyaz olan teni parlamıyor aksine solgun duruyordu. Üzerinde ise mor bir gecelik vardı. Kumaş solgun tene göre oldukça fazla parlıyordu, hatta aynaya bakarken gözlerini istemsizce kırpıştırmıştı. Dolabının eskimeye yüz tutmuş kapaklarını beyaz elleriyle yavaşça açtı. Ne giyebilirdi ki? Evde duracağı için rahat bir şeyler olabilirdi. Siyah pantolonunu aldı, üzerine de yine rahat olan siyah-beyazlı gömleğini. Ayaklarına ayakkabı geçirmeye gerek yoktu. Mor ve oldukça yumuşak olan terliklerini ayaklarına geçirerek, yerle aynı renk olan kapıdan dışarıya çıktı. Sanki eve yabancılaşmış gibiydi... Hemen merdivenlere, oradan da aşağıya yöneldi.

~ Galiba Şanslı Bir Gün...

Marissa'nın aşığa inmesiyle beraber odadaki hava sanki tümüyle değişmişti. Fark ettiği kadarı ile herkes yüzüne sahte bir gülümseme yerleştirmişti. Ve ona öyle geliyordu ki, odada konuşulan konu büyük bir hızla değişmişti. Marissa gördüklerine ve bildiklerine aldırmamaya çalışarak son basamağı da yavaş hareketlerle indi. Annesi yüzünde samimi bir ifadeyle - hiç olmazsa ona öyle geliyordu – “günaydın “ demişti. Marissa oldukça ağır gelen başını hafifçe sallamış, bej rengi koltuklardan birine kendini büyük bir hızla bırakmıştı. Herkes ona sanki daha önce görüşmedikleri kadar özlem ve acıyarak bakıyordu. Beklide tam bir kuruntuydu. Gözleri ona bakanlarda, yüzünde ise onlar kadar sahte bir gülümseme vardı. Annesi... O da onun gibi sarışın ve mavi gözlüydü yani Marissa'nın kime benzediği apaçık ortadaydı. Teni de aynı onun kadar beyazdı... Şimdi ona doğru elinde bir zarfla geliyordu. “ Sana gelmiş Marissa... Posta bekliyor muydun ? “
Başını hayır anlamında sallarken, annesinin elinde tuttuğu zarfa doğru uzandı. Hogwarts dan mı geliyordu ? Marissa'nın Hogwarts ile ne işi olabilirdi ki... Mektup zarfını hızla yırtarak açtı.İçinde kol gezen heyecan ve biraz da umut duygularıyla mektubu okumaya başladı.

* Bayan Maliethis... Yaklaşık 6 ay önce yapmış olduğunuz ‘ Tılsım-Muska ‘ dersi profesörlüğünün kabul edildiğini belirtmekten onur duyarım. Yeni dönemde sizleri aramızda görmek bizi çok sevindirecektir... Ders ve okul işleyişi hakkındaki bilgi okula vardığınızda size aktarılacaktır. Sihirli Günler...

Arianna Bluetis S. Dliethis *
Hogwarts' ile nasıl bir işi olabilirdi. Ondan uzaklaşalı 6 ay olmuştu ve 6 aydan önceki gün Marissa mutlu bir şekilde profesörlük başvurusunda bulunmuştu. Bu kadar karamsar olduğu günlerde böyle bir haber çok mutluluk vericiydi. Elinde olmadan koltuktan zıplarken, ailesinin neye uğradığını şaşırdığını görebiliyordu. " Ne olmuş ? Niye zıpladı ki ? " gibi soruları duyabiliyordu, ama durup da heyecandan konuşamıyordu. Gözleri kocaman olmuşlardı ve etrafa hayat dolu bakıyorlardı. Sonunda tepinmeyi bırakıp nefes alabilmeyi başardığında etrafta ki tepkileri daha iyi algılar olmuştu. Şaşkın gözlere inat biraz daha suskun kalıp haylaz haylaz bakmayı sürdürdü. Bir anlığına bile olsa çektiği tüm acıları ve en önemlisi onu unutmak ne kadarda güzel, ne kadarda tatlı bir duyguydu…

~ Son Bir Ay Daha Sonra Her şey Bitecek...

Marissa etrafındaki şaşkın gözleri daha fazla merakta bırakmak istemeyerek derin bir nefes aldı. En son bu kadar heyecanlandığında küçük bir çocuktu. 11 yaşında ve her küçük büyücü gibi Hogwarts'a gitmeye meraklı... O zamanda evlerine aynı buna benzeyen bir mektup zarfı geldiğinde ve üzerinde kendi ismini gördüğünde bu kadar heyecanlanmıştı. Ve aile içinde olan olaylardan, endişelerden, korkulardan böylece kurtulmuştu. İşte tam olarak oraya dayanıyordu öyküsü... Buna ‘ Hogwarts’ı Sevme ‘ öyküsü denebilirdi rahatlıkla. Şimdi genç bir kadın olarak - artık kız demeye dil varmıyordu - Hogwarts'a başka nedenlerle gitmek pekte fena olmayacaktı düşününce. Belki de tekrar bu sayede, içinde yaşadığı fırtınalardan kurtulacaktı. Daha fazla kulağında vızıldayan " ne oldu " gibi sorulara dayanamayarak konuşmaya başladı. “ Mektup... Mektup tam 6 ay önce yaptığım * Tılsım-Muska* profesörlüğünün kabul edildiğini söylüyor. 1 ay sonra her şey bitecek... “ Gözlerinde mutluluk gözyaşları birikmişti. Anne ve babasının ona şimdi acıyan gözlerle değil de, gurur dolu bir ifadeyle baktıklarını görebiliyordu. Dudaklarının sahte değil de samimi olarak kıvrıldıklarını hissedebiliyordu. Ve şu an en önemlisi içindeki parçadan bir şey eksildiğini hissedebiliyordu. O parçadan bir şeyler eksildiğinde boşluğun büyüyeceğini zannetmişti sebepsizce. Ama hiçte öyle olmamıştı işte. Hiç olmadığı kadar mutluydu. Belki 11 yaşındakinden bir parça çok ama çok az bir parça kadar eksik. Ve 6 aydır ağzından dökülmeyen sözler bir çırpıda söylenecek duruma gelmişti. “ Ben çok iyiyim... Mutluyum ! “

~ Bir Ay Sonra, Tekrar Orda...

Son 1 ayı içinde hep bir umut dalgasıyla bitirmişti. İçindeki o şeyin hala orda durduğunu ve artık yerine birini koyduğunu biliyordu. Ama onun orda durmasının etkilerini en aza indirmek için önemler almıştı kendince. Mutlu şeyler düşünmeye çalışarak, sorularla dolu olmayan hayaller kurmak ve içinde hep bir umut ışığı bırakmak bunların başındaydı. Normal hayata döndüğünü hissediyor, içine mutluluğun dolmasın ada izin veriyordu ayrıca. Artık her sabah birini baş ucunda görmüyor, kendi aşağıya kahvaltı etmeye inebiliyordu. Bu kesinlikle mükemmel bir şeydi. O günde son bir ayının geçtiği güzellik sınırlarının daha da ötesinde kalkmıştı. Yatağında fazla oyalanmadan, gözlerini tavana dikmeden aşağıya inebilmişti. Artık nedense merdivenler veya genel itibariyle malikane yabancı gelmiyordu ona. Bu da olukça güzel bir duyguydu. Tabi ki bugün Hogwarts'a doğru yola çıkıyor olmak daha da özel bir duyguydu. Bu tartışılmazdı... Masaya otururken, annesine, babasına, ikizine, küçük kardeşine, kuzenlerine daha sayamadığı çoğu kişinin yüzüne bakarak içten bir " günaydın " demek de oldukça hoştu doğrusu. Onlarda kendilerine bu kadar içten söylenen bir " günaydından " hoşnut kalmış olacaklardı ki, ona tek tek cevap vermişlerdi. Kahvaltısını hızla yemek ve odasına çıkmaktan başka her şey normal seyrinde ilerliyordu. Bavulunu bir gün öncesinden hazırlayan biri için, geriye kalan tek şey üzerine giymekti ki. Marissa bunu bir çırpıda gerçekleştirmişti. Bavulları eline alıp, aşağıya doğru bir kaplumbağa misali yavaş yavaş indi. Ailesiyle doya doya kucaklaşıp, ona artık yakın gelen kapıdan dışarıya attı kendini. Bu sahneyi daha fazla uzatmak gereksiz ve üzücüydü ve Marissa bunu kaldıramayabilirdi.

Kendini peronlara attığında sanki hala o küçük cadı kızdı. Yanında annesi babası, trene hayranlıkla bakıyor, ve onu oraya götürecek olmasından dolayı ona minnettar duyuyordu. Bavullarını bu kalabalıkta, bir büyü yardımıyla hareket ettirmek kötü bir fikirdi. Onları taşımak aslında o kadarda kolay değildi. Bunu bavullarını taşıyacak bir ebeveyn olmayınca anlamıştı. Kendini gülmekten alamadı. Etrafta bir sürü küçük öğrenci vardı ve bir çoğu Marissa'nın 11 sene önceki hali kadardı. Bir bilet almak için kalabalıkta yürümek oldukça zorlaşmışken, tanıdığı birinin varlığına rastlayabilmek için etrafı bir süre için gözledi. Sonunda bir bilet alıp, trene doğru yürümeyi başarırken, profesör kompartımanına yöneldiği için tuhaf bir duygu bedenini kapladı. Yüzünden hızlı bir gülümseme geçti. Ne de olsa onu ne beklediğini bilmiyordu.

* Çok eski bir role play. Şu anda kendi bilgisayarımdan yazmadığım için, daha yenisi koyamıyorum. Bununla idare edebilirsiniz umarım. (: *

Defalarca silinmesine rağmen üzeri lekelerle dolu küçük cep aynasıyla yüzünü incelemeye başladı. Sol gözünün altında -üzerine buz koymasına rağmen- koyu bir morluk oluşmuştu. Dudağının kenarında, alt dudağını hafifçe şişiren bir yara vardı ve sol kaşının üzerinde; Aléida'nın hastaneye gitmemek için dikişlik değil dediği derin sayılmayacak, küçük bir yarık vardı. Gözünün altında, bu sabah yediği dayakla ilgisi olmayan mor halklar oluşmuştu. Bunlar muhtemelen birkaç ay önce bıraktığı uyuşturucunun onun fiziğinde krizler dışında bıraktığı geçici dövmelerdi. Elini sağ gözündeki halkalardan, diğer gözündeki morluğa götürüp hafifçe bastırdı. Sinirlerini gıdıklayan acıyla elini hızla çekip cep aynasını ait olduğu yere; çantasının ön gözüne gönderdi. Gözü kucağındaki siyah çantadan sargılı koluna kaydı, yüzünün halini gözünün önüne getirdi. Karşısında biri varmış ve onunla dalga geçiyormuş gibi camdan dışarı bakarak gülümsedi. Sabah üvey babasından asasını istediğinde -ki bu evden gideceği anlamına gelirdi-, yiyeceği dayağın öncekilerden daha beter olacağını düşünmüştü. Oysa bütün hasarı yüzündeki üç-beş çürük, kolundaki incinme ve karına yediği birkaç tekmeden ibaretti. Kim bilir, belki de bedeni fazla içkiden iflas eden annesi gibi o da formdan düşüyordu.. Hoş(!) Red Lake’da onlar gibilere bir şey olmazdı.. Onlar yaşardı, annesi gibilerin cesetleri de bir içki parasına ya manyağın birinin eline verilir yada bataklığa atılırdı.. Onu Widmore’ların arasına sürükleyenlerden biri bedeninin bu şekilde insanların arasında dolaşması ihtimaliydi. Diğeri de ayyaş Joe’nun karısının başını duvara vura vura öldürmesine şahit olmasıydı.. Kesin olarak bildiği bir şey daha vardı; günde içtikleri bir kadeh şarabı, muhtemelen kan dolaşımı adına götüren bu aileye lüks yaşam için değil, hayatta kalabilmek için gidiyordu.

Beyninin yavaş yavaş düşünemez hala geldiğini hissetti. Bu bedeninin mal için isyan edeceği anlamına geliyordu. Sihirli bir ayna gibi sadece geçmişini görmek için baktığı tren camına bu sefer gideceği yere ne zaman varacağını anlamak için bakmaya başladı. Onu cam kenarına sıkıştırmış tombul teyzeler bedenine istediğini ertelemek için içtiği ikinci zehri sunmasına izin vermiyordu. Havasız ve cehennem gibi sıcak ortamdan daralmış bedeni, nefes almasını zorlaştırıyordu. Harekete, koşmaya, ayakta durmaya alışmış kimyası ayağa fırlayıp koşmak istiyordu ama git gide uyuşan vücudu her an bayılmaya hazır vaziyette bekliyordu. Ne düşündüğünü, ne yapması gerektiğini bilmiyordu ama bedeninin istediği şeyi biliyordu… Annesinin rahmine güvenle kıvrılmış çocuk gibi kadife tren koltuğuna, dizlerini karnına çekip oturdu. Kont pantolonunun cebinden çıkardığı kağıt peçeteyle boynundaki ve alnındaki terleri sildi. Ona yardım etmek için seslenen bir vagon dolusu kadının sesi artık çok uzaktan geliyordu. Sadece kucağındaki çantadan karnına değen soğuk içki şişesini hissediyordu.

Koluna elini koyup onu hafifçe dürten kadın sayesinde kendin geldi. “ İyi misiniz? Tren Londra’ya vardı. Sizi alacak bir yakınınız var mı?” Üste üste sorulan iki sorunun arasındaki varış sözcüğüyle sendeleyerek toparlandı. Koltukların üstünde duran raftan valizini çıkardı. Ağrıyan kolları ve sırındaki kaslardan başlayan ürperti onu rahatsız etmeye başlamıştı. Yeterince acınası gözüken görüntüsünün had safhaya ulaşıp kendisini ailenin acınan, gayri meşhur kızı yapmaya hiç niyeti yoktu. Onu muhtemelen tren garında bekleyen Widmore’un temiz gençleriyle buluşmadan önce çantasındaki konyağı içmeliydi.

Her çeşit insan modelinin bir arada bulunabileceği kalabalığın arasına yeni bir çeşit, yeni bir yüz olarak kendisini attı. Kalabalığın arasından sıyrılıp, tuvalet gibi bir köşe ararken titreyen elini ve kontrol edemediği kriz başlangıcını daha fazla durduramayacağını anladı. Çantasındaki konyak şişesini çıkarmak için sel gibi dışarıya akan insan kalabalığının ortasında durdu. Ayaklarının dibindeki bavulun birkaç metre öteye gitmesine aldırmadan sırt çantasındaki ıvır zıvırların arasından içki şişesini çıkarmaya uğraşına devam etti. Bir kaç toka ve küçük bir fotoğraf albümü söylenen kalabalığın ayakları arasında yitip gitti. Yitirdiklerine olan üzüntüsü eline değen soğuk camla yok oldu. Onu sıkıca kavrayıp çantasından çıkardı. Sadece sağ eline mahsus olan titreme nedeniyle ağır şişeyi diğer eliyle kaldırmak zorunda kaldı. İçine akan yakıcı sıvının tadıyla kasılan kaslarının gevşediğini hissetti. Boşalan cam şişeyi yere atıp, tuzla buz olan şişenin özgür bıraktığı konyakla tren garına saçtıkları zafer resmine birkaç saniye baktı. Kasılan kaslarının gevşerken vücudunda yaptığı ürperme ve kontrol edemediği kas kasılmaları içinde en yakın duvara ağırlığını bıraktı. Duvara sürterek beton zeminine oturup bağdaş kurdu. Beynini uyuşturan hoşlukla beraber azalan titremenin verdiği huzurla gözlerini kapatıp başını duvara dayadı. Ona bakıp fısıldaşan insanlar ve onların düşündükleri umurunda değildi.. Şimdi sadece önceki krizine oranla daha da şiddetli olan son krizini atlatmaya çalışıyordu.


İstasyonun nefes kesici sıcağına rağmen titremesi kesilmiş sağ eli buz kesmişti. Birkaç dakika öncesine oranla sakinleşmiş bedeni yavaş yavaş toparlanmaya başlamıştı. Beyninin önündeki sis perdesi adeta yok olmuş, yaptığı saçmalıkların farkına varmaya başlamıştı. Bavulu, fotoğraf albümü ve yok yere, yere saçılmış bir şişe konyak.. Buğulanmış gözlerini aralayıp sargılı koluyla nemini sildi. Sendeleyerek ayağa kalktı, aniden oturduğu yerden kalkmanın yol açtığı baş dönmesini umursamadan ayaklarının dibindeki sırt çantasını alıp, kalabalığın diğer duvar kenarına yolladığı bavulunun yanına gitti. İstasyona adım attığı andan beri umursamadığı diğer insanlara doğru başını çevirdi. Biraz önceki olayın şahitleri çoktan çıkışa varmıştı. Yeni gelenlerse yerdeki cam kırıklarının failine lanet okumakla meşkullerdi. Kalabalıktan yükselen küfürleri birer iltifat gibi görüp kendisine gülümedi. Yolun uyuşturduğu bacaklarını açmak için bir ileri bir geri haraket ederken duvar kenarına dizilip trenden inecek yakınlarını bekleyen insanları incelemeye başladı. Kalabalık bir resim yollayan ailenin üyeleri tek tek gözünün önüne gelmiyordu ama ilerde kriz geçirirken de gözüne çarpan, sürekli ona bakan bir erkek ve bir kadın vardı. Birkaç saniye bakıştıkları bu çiftin el sallamasıyla bundan sonra göreceği tiplerin bunlar olduğunu anladı.Yanlarına doğru bavulunu çekiştirerek ilerlerken içinden tanışma safhasında biraz önceki olay için nasihat sözü geçmemesi için dua etmeye başladı. Belki de daha önce yanlarına gelmemelerinin nedeni böyle bir kuzen beklemiyor olmalarıydı.